بحث انگیز‌ترین راه حل جذب کربن از هوا؛
آیا افزودن آهن به اقیانوس‌ها دی اکسید کربن هوا را کاهش می‌دهد؟
دانشمندان در تلاش برای رفع چالش افزایش دی اکسید کربن جهانی، ایده بحث انگیزی را مطرح کرده اند: آهن پاشی در اقیانوس برای جذب کربن از هوا.
به گزارش خبرگزاری آنا به نقل از یورو نیوز، محققان ادعا می‌کنند این روش بحث برانگیز می‌تواند راهی کم هزینه، مقیاس پذیر و سریع برای جذب کربن باشد.
متخصصان شرکت غیرانتفاعی «Exploring Ocean Iron Solutions» به تازگی طرحی را برای بررسی میزان دی اکسید کربنی که این روش می‌تواند جذب کند و تاثیر آن بر زیست بوم‌های دریایی ارائه کرده اند.
مقامات شرکت ExOIS امیدوارند تا اوایل سال ۲۰۲۶ آزمایش‌هایی را در ۱۰ هزار کیلومتر مربع از اقیانوس در شمال شرقی اقیانوس آرام آغاز کنند.
«کن بوسلر» «Ken Buesseler» نویسنده اصلی این مطالعه و مدیر اجرایی برنامه ExOIS، می‌گوید: «این اولین بار در بیش از یک دهه است که جامعه علمی دریایی گرد هم آمده تا یک طرح تحقیقاتی خاص برای آهن ریزی اقیانوس‌ها را تایید کند.»
این برنامه که پیش از این کمک مالی ۲ میلیون دلاری از اداره ملی اقیانوسی و جوی آمریکا برای مدل سازی رایانه‌ای دریافت کرده است در تلاش است ۱۶۰ میلیون دلار برای اجرای آن جمع آوری کند.
اکنون دانشمندان قصد دارند از سازمان حفاظت از محیط زیست آمریکا برای دریافت مجوز به منظور شروع آزمایش‌های لقاح آهن در اقیانوس‌ها درخواست دهند.
آهن چگونه به جذب کربن کمک می‌کند؟
لقاح با آهن اقیانوسی (OIF) روشی است که در آن مقادیر کمی آهن ریز مغذی بر روی سطح دریا آزاد می‌شود تا رشد گیاهان دریایی به نام فیتوپلانکتون را تحریک کند.
این رشد سریع باعث حذف دی اکسید کربن از جو از طریق فتوسنتز می‌شود. وقتی پلانکتون‌ها می‌میرند یا خورده می‌شوند، مقداری از آن کربن جذب می‌شود چرا که به اعماق اقیانوس فرو رفته و به طور بالقوه‌ای برای قرن‌ها دور از جو نگه داشته می‌شود.
اگرچه مقدار زیادی آهن به طور طبیعی از منابعی مانند گرد و غبار دمیده شده توسط باد یا خاکستر آتشفشانی وارد اقیانوس می‌شود، هدف این روش تسریع فرآیند ورود آهن به اقیانوس است.
«پل موریس» «Paul Morris» مدیر پروژه ExOIS می‌گوید: «با توجه به ظرفیت بزرگ اقیانوس برای ذخیره کربن - بیش از ۵۰ برابر بیشتر از جو و ۱۵ تا ۲۰ برابر بیشتر از همه گیاهان و خاک‌های موجود در خشکی - افزایش توانایی طبیعی اقیانوس برای ذخیره کربن باید در نظر گرفته شود.
وی ادعا می‌کند حتی اگر همه انتشار کربن امروز متوقف شود، ما همچنان به فرایند حذف دریایی دی اکسید کربن به دلیل آنچه در حال حاضر در جو وجود دارد، نیاز داریم.
طی ده‌ها آزمایش در دهه‌های ۱۹۹۰ و ۲۰۰۰، آهن به اقیانوس اضافه شد. اما فرایند OIF در سال ۲۰۱۳ بر اساس پروتکل لندن که یک معاهده جهانی آلودگی اقیانوس است، پس از واکنش منفی عمومی، در سطح بین المللی برای اهداف تجاری ممنوع شد.
مخالفت‌ها با ایجاد اختلال در سیستم‌های دریایی طبیعی زمانی به اوج خود رسید که «راس جورج» «Russ George» کارآفرین آمریکایی، ۱۰۰ تن گرد و غبار آهن را که تا حدی برای تقویت ماهیگیری ماهی قزل آلا بود، در سواحل اقیانوسی کانادا ریخت.
منتقدان بیم دارند OIF اثرات منفی ناشناخته‌ای بر اقیانوس بگذارد و نگرانند لقاح با آهن منجر به ایجاد به اصطلاح «مناطق مرده» شود که در آن شکوفه‌های جلبکی تمام اکسیژن موجود در آب را مصرف می‌کنند و دیگر جانداران دریایی را می‌کشند. شکوفه‌های فیتوپلانکتون‌ها نیز می‌توانند مواد مغذی را مصرف و آنها را از دسترس سایر موجودات دیگر خارج کنند.
پژوهشی که سال گذشته توسط محققان فرانسوی، انگلیسی و آمریکایی انجام شد نشان داد که افزودن سالانه یک تا دو میلیون تن آهن به اقیانوس می‌تواند تا سال ۲۱۰۰ تا ۴۵ میلیارد تن CO۲ را جذب کند.
با این حال، مدل سازی‌های رایانه‌ای آنها نشان داد این فرایند، مواد مغذی دیگر موجودات دریایی را می‌دزدد. محققان هشدار دادند که اطلاعات کمی در مورد چگونگی تعامل روش‌هایی مانند OIF با اثرات مداوم تغییرات اقلیم بر حیات دریایی وجود دارد.
این پژوهشگران دریافتند علاوه بر ۱۵ درصد خسارت ناشی از تلف شدن زیست توده دریایی در اثر گرم شدن کره زمین، ۵ درصد دیگر از این حیات نیز ممکن است بر اثر OIF از بین برود.
ExOIS می‌گوید نظارت دقیقی بر مطالعات خود در اقیانوس آرام انجام خواهد داد تا تاثیر آنها را در کنار مدل سازی رایانه‌ای پیشرفته تعیین کند.
در این پژوهش آمده است مطالعات میدانی برای پر کردن شکاف‌های دانش و بررسی اینکه آیا OIF واقعا روش مناسبی برای حذف دی اکسید کربن دریایی هست یا خیر، مورد نیاز است. نویسندگان این تحقیق خاطرنشان می‌کنند که با حرکت رو به جلو، این موارد باید به طور قابل توجهی بزرگتر و طولانی‌تر از مطالعات قبلی باشند.
در این مقاله گفته شده است: «ما در گذشته آموخته ایم که انجام آزمایش‌های میدانی ارزان و در نتیجه بی نتیجه، یا پیشبرد بدون بررسی و نظارت مناسب، پیشرفت را متوقف می‌کند، زیرا دولت‌ها و مردم در برابر خطرات ناشناخته OIF و mCDR عقب نشینی می‌کنند، در حالی که قابلیت‌های آن را نادیده می‌گیرند.»
بوسلر افزود این به معنای مشارکت دادن گروه‌های عمومی در بحث درباره نحوه اجرای مسئولانه OIF است. مهم است توجه ویژه‌ای به گروه‌هایی که از نظر تاریخی از تصمیم گیری در مورد فضا‌های اقیانوسی حذف شده اند، مبذول شود.
نتایج این تحقیقات در نشریه Frontiers in Climate منتشر شده است.
انتهای پیام/
