با منوی غذایی انسان‌های اولیه آشنا شوید؛
نئاندرتال‌ها جوجه کباب می‌خوردند!
دانشمندان سال‌هاست تلاش می‌کنند منوی غذایی نئاندرتال‌ها را شناسایی کنند؛ اما از آنجایی که مواد غذایی کوچکتر مانند مرغ‌ها و پرنده‌ها معمولا آثار باستان شناسی زیادی از خود به جا نمی‌گذارند، چنین کشفی دشوار به نظر می‌رسد.
به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از پاپ سای، اگرچه می‌دانیم برخی نئاندرتال‌ها خرچنگ و سایر موجودات دریایی را به صورت پخته می‌خوردند و حیوانات بزرگتری را نیز شکار می‌کردند، شناخت بهتر رژیم غذایی آنها کمک می‌کند بفهمیم این انسان‌تباران اولیه در محیط‌های متفاوت چگونه زندگی می‌کردند.
برای انجام این کار، گروهی از دانشمندان سعی کردند با استفاده از روش‌ها و ابزار‌هایی که در دسترس نئاندرتال‌ها بوده، پرندگان امروزی را بپزند!
«ماریانا نبایس» «Mariana Nabais» یکی از نویسندگان این مطالعه و باستان شناس موسسه «Català de Paleoecologia Humana i Evolució Social» در اسپانیا، با انتشار بیانیه‌ای گفت: «استفاده از تکه سنگ چخماق برای قصابی، به دقت و تلاش قابل توجهی نیاز داشت که ما قبل از این آزمایش به طور کامل به آن توجه نداشتیم. تکه‌های سنگ، تیزتر از آن چیزی بودند که در ابتدا فکر می‌کردیم و برای ایجاد برش‌های دقیق بدون آسیب رساندن به انگشتان، باید به دقت در دست نگه داشته می‌شد. این آزمایش‌های عملی بر چالش‌های عملی مربوط به فرآوری و پخت غذای نئاندرتال‌ها تاکید کرده و ارتباط ملموسی با زندگی روزمره و راهبرد‌های بقای آنها فراهم می‌کردند.»
نئاندرتال‌های قصاب
نئاندرتال ها، حیوانات بزرگ از جمله شیر‌های غارنشین را شکار می‌کردند، اما دانشمندان درباره گونه‌های کوچکتر پرندگانی که برخی نئاندرتال‌ها می‌خوردند، اطلاعات کمتری دارند. برای کسب اطلاعات بیشتر، این گروه روش‌های آشپزی را که ممکن است آنها بر روی پرندگان وحشی مختلف استفاده می‌کردند، آزمایش کردند. محققان امیدوار بودند ببینند آیا آثار ابزار آشپزی و شکار، روی استخوان‌های حیوانات باقی می‌ماند یا خیر و چگونه این آثار با آسیب‌های ناشی از علل طبیعی‌تر مرگ مقایسه می‌شود.
دانشمندان یک پایگاه داده آزمایشی ایجاد کرد که می‌تواند با یافته‌های سایت‌های باستان شناسی واقعی مقایسه شود. برای ایجاد آن، محققان پنج پرنده وحشی را که به دلایل طبیعی مرده بودند از مرکز اکولوژی، توانبخشی و نظارت حیات وحش در گوویا، پرتغال جمع آوری کردند. آنها دو کلاغ مردار، دو کبوتر طوقی و یک کبوتر جنگلی را انتخاب کردند که شبیه به آنچیزی است که نئاندرتال‌ها می‌خوردند و برای انتخاب روش‌های پخت، به شواهد یافت شده در پرونده‌های باستان شناسی و داده‌های قوم نگاری مراجعه کردند.
آنها پر‌های پرنده‌ها را با دست کندند. یک کبوتر طوقی و یک کلاغ مردار را با استفاده از تکه سنگ چخماق به صورت خام قصابی کردند و سه تای باقیمانده را ابتدا روی ذغال داغ تفت داده و پختند و سپس قصابی کردند. محققان دریافتند روش دوم آسان‌تر از قصابی پرندگان خام است.
نبایس گفت: «کباب کردن پرندگان روی زغال مستلزم حفظ دمای ثابت و نظارت دقیق بر مدت زمان پخت برای جلوگیری از پختن بیش از حد گوشت است. شاید، چون ما قبل از پختن، پر‌های پرندگان را کندیم، فرآیند کباب کردن بسیار سریعتر از آن چیزی بود که پیش بینی می‌کردیم. در واقع، ما زمان بیشتری را صرف آماده سازی زغال‌ها کردیم تا پخت و پز واقعی، که کمتر از ده دقیقه طول کشید.»
آنها سپس استخوان‌ها را تمیز و خشک کرده و زیر میکروسکوپ بررسی کردند تا آثار بریدگی، شکستگی و سوختگی را مشاهده کنند. همچنین تکه سنگ چخماق که برای اثبات ساییدگی و پارگی در حین قصابی استفاده کرده بودند را نیز بررسی کردند.
اگرچه آنها برای کار قصابی بیشتر از دست استفاده می‌کردند، اما برای قصابی پرندگان خام به تکه سنگ چخماق نیز نیاز داشتند. این کار جای زخم‌های کوچکی به شکل هلال ماه روی لبه آن باقی گذاشت. برش‌هایی که برای برداشتن گوشت از پرندگان خام استفاده می‌شد، هیچ آثاری بر استخوان‌ها باقی نگذاشت، اما برش‌هایی که روی تاندون‌ها انجام می‌شد، آثاری مشابه برش‌هایی که روی بقایای پرندگان در سایت‌های باستان شناسی یافت شد، بر جای گذاشت.
پرندگان کباب شده استخوان‌هایی داشتند که بسیار شکننده‌تر بودند. برخی از این استخوان‌ها کاملا شکسته شده بودند و قابل بازیابی نبودند. تقریبا همه آنها سوختگی سیاه یا قهوه‌ای داشتند که مطابق با قرار گرفتن در معرض حرارت کنترل شده بود. لکه‌های سیاه نشان می‌دهد که محتویات حفره داخلی بدن پرنده نیز سوخته است. این شواهد نشان می‌دهد که چگونه نئاندرتال آشپزی می‌کردند، اما حاکی از آن نیز هست که این آشپزی تا چه حد ممکن است در سوابق باستان شناسی قابل مشاهده باشد. اگرچه کباب کردن، دسترسی به گوشت حیوان را آسان‌تر می‌کند، اما افزایش شکنندگی استخوان‌ها به این معنی است که ممکن است باستان شناسان نتوانند بقایای غذا را پیدا نکنند.
برای به دست آوردن درک بهتر از رژیم غذایی نئاندرتال ها، مطالعات آینده می‌تواند شامل گونه‌های بیشتری از طعمه‌ها و همچنین فرآوری پرندگان برای محصولات غیر غذایی مانند پر یا چنگال پرنده باشد.
نبایس خاطرنشان کرد: «اندازه نمونه نسبتا کوچک است و فقط از پنج نمونه پرنده تشکیل شده است، که ممکن است به طور کامل نشان دهنده تنوع گونه‌های پرنده‌ای نباشد که نئاندرتال‌ها ممکن است استفاده کرده باشند. دوم آنکه، شرایط آزمایشی، اگرچه به دقت کنترل می‌شود، نمی‌تواند به طور کامل زمینه‌های دقیق محیطی و فرهنگی زندگی نئاندرتال‌ها را تکرار کند. تحقیقات بیشتر با نمونه‌های بزرگ تر، گونه‌های متنوع و شرایط آزمایشی متنوع‌تر برای گسترش این نتایج ضروری است.»
نتایج این پژوهش کوچک در نشریه Frontiers in Environmental Archeology منتشر شده است.
انتهای پیام/
