دوست دارم در افغانستان مستند بسازم

رضا فرهمند در گفتگو با خبرنگار حوزه سینمای گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، با بیان اینکه سینمای مستند جزیی از سینماست و نمی‌توان آن را حذف کرد، اظهار کرد: کم‌کم همه متوجه می‌شوند که سینمای مستند تنها راه درمان سینمای داستانی است امیدوارم وضعیت مستندسازان در آِینده بهتر شود.

کارگردان فیلم مستند «نت‌های مسی یک رؤیا» درباره وضعیت سینما در این 40 سال گفت: در سینمای ایران بعد از انقلاب اتفاقات بزرگی افتاده است. شاید اصلاً درست نباشد تقسیم‌بندی قبل از انقلاب و بعد از انقلاب، اما از سال‌های 57 به بعد در سینما رشد جدی داشته‌ایم. جشنواره‌ها و فستیوال‌های بزرگی داشتیم که فیلم‌های ایرانی جدی در آنها شرکت کرده و حضور داشتند و سینمای ایران امروز برای خودش در دنیا معرفی شده و صاحب اسم و سبک است.

کارگردان مستند «زنانی با گوشواره‌های باروتی» ادامه داد: شاید ظرفیت سینمای ایران هم بیشتر از سالی دو یا سه‌ تا فیلم خوب نیست. من مستندساز هستم با وجود همه محدودیت‌‌هایی که در حین کار با آن مواجه هستم فیلم می‌سازم، اما سینمای داستانی با هیچ‌کدام از این محدودیت‌ها مواجه نیست.  در سینمای داستانی شما هر کاری که دلت بخواهد می‌توانید انجام دهید. قبل از اینکه فیلم ساخته شود، فیلم را می‌بینی و من نمی‌فهمم چرا فیلم‌ها این‌ طوری است؟ یعنی واقعاً در این دو سه سال گذشته با این همه اختیارات، با این همه آزادی، چطور ممکن است یک فیلم بد شود؟ شاید چون درونش نیستم نمی‌توانم درکش کنم اما این همه تکرار واقعاً عجیب است.

وی افزود: واقعاً برای من جالب است که چگونه منتقدان که به‌هرحال مخاطبان خاص به‌ حساب می‌آیند، از این سینما خسته نمی‌شوند. می بینید که هر سال نسبت به سال قبل وضعیت مستند ایران بهتر می‌شود.

فرهمند علت ورود نکردن به سینمای داستانی را اینطور بیان کرد: به‌دلیل اینکه هنوز نمی‌توانم بفهمم چطور ممکن است در سینمای داستانی چیزی را که تو قبل از ساختش می‌بینی و فشار بسیار کمتری که روی کارگردان برای ساخت فیلم وجود دارد، اما باز هم کیفیت  فیلم‌ها بد از آب درمی‌آید. امیدوارم یک روز این مسئله را بفهمم و بعد وارد سینمای داستانی شوم که دچار آن آسیب‌ها نشوم.

وی درباره پژوهش برای ساخت مستندها نیز گفت: پژوهش‌هایم معمولاً پژوهش‌های میدانی است. تا وارد لوکیشن نشوم تصویر نمی‌گیرم چون همیشه غیر قابل پیش‌بینی است. من در مورد فیلم‌های خودم پژوهش‌های طولانی ندارم. در لوکیشن تصمیم می‌گیرم و شروع می‌کنم. دوست دارم ساختن مستند در افغانستان را تجربه کنم چون یک مشکل کمتر دارد و آن «زبان» است ولی معلوم نیست که سرنوشت مرا به چه سمتی ببرد، برای شخص من بعد از دو اثر  زن و گوشواره‌های باروتی مهم‌ترین چیز این بود که فیلم«نت‌های مسی یک رؤیا» از فیلم قبلی‌ام عقب تر نباشد و فکر می‌کنم که این اتفاق افتاده  و حرکتم رو به  جلو است.

انتهای پیام/4046/ 4122/