روزی روزگاری طهران

در تهران که قدم برمی‌داریم، در میان عصر کنونی، در فضای مدرنیته شهری، در میان هیاهوی بسیار و ازدحامی که حاکی از فضای پرمشغله امروزی است، همچنان به نماهایی برخورد می‌کنیم که یادآور و تداعی‌کننده دهه‌های گذشته‌اند، نوستالژی‌هایی که تک به تک ما را به خاطره‌های دور پرتاب می‌کنند. با تماشای مکان‌ها و فضاهایی که از معماری و بافت شهری سال‌های گذشته، به جا مانده؛ به راحتی می‌توان دیدگاه فکری نسل‌های گذشته را لمس کرد. اما در این میان، سرعت تغییر به قدری بالاست که با از بین بردن نوستالژی‌های ما، قدرتش را به رخ می‌کشد. برج‌های بلندی که جایگزین خانه‌های سنتی و کوچه باغ‌های شده‌اند، طهران‌مان را از بین برده‌اند. از همین رو ثبت این فضاها الزامی است تا بتوان تهران را به نسل بعد از خودمان هم نشان دهیم و یادگاران معماری و شهرسازی دهه‌های گذشته را برای نسل‌های بعدی با تنها ابزار موجود که روایت تصویری است،‌ زنده نگه‌داریم. مجموعه پیش روی تماما با دوربین آنالوگ عکاسی شده تا یادآور همان فضاها باشد.