ارتباط نسل جوان با هنر اصیل خوشنویسی قطع است

به گزارش خبرگزاری آنا، به همین بهانه روزنامه فرهیختگان با این هنرمند به گفت‌وگو نشسته‌ که مشروح آن در ادامه می آید:

اخیرا از شما مجموعه‌ای 6 جلدی باعنوان «خواندنی بنویس» در حوزه آموزش درست‌نویسی و خوشنویسی منتشر شده است، درباره این کتاب‌ها بیشتر توضیح دهید؟
من در سال‌های گذشته به تدریس خوشنویسی و آموزش خط در انجمن خوشنویسان، دانشکده‌های دانشگاه خواجه‌نصیر و علوم پزشکی تهران می‌پرداختم. وقتی اشتیاق جوانان نسبت به آموزش در این حوزه را متوجه شدم، به این نتیجه رسیدم مباحثی که در قالب سرفصل‌های درسی در این سال‌ها تدریس کرده‌ام را به شکل مدون و به صورت کتاب منتشر کنم. ما در حوزه کتاب‌های نظری و مرجع خوشنویسی دچار نقصان هستیم. بنابراین تلاش کردم در این مجموعه صرف نظر از آموزش درست‌نویسی و خط تحریری به تبیین مباحثی چون حروف، حسن همجواری، سطرنویسی، اتصالات بین دو حرف و... نیز بپردازم. این کتاب‌ها را انتشارات «خواندنی» منتشر کرده است. تجربه در این سال‌ها به من ثابت کرده است که توجه به بیس و پایه در خوشنویسی می‌تواند در رهنمون کردن هنرجویان به مدارج بالا نقش بسزایی داشته باشد، به‌عنوان مثال اگر هنرجویی بخواهد یک بیت از غزل حافظ را خوشنویسی کند، تا به مولفه‌های ابتدایی در این حوزه اشراف نداشته باشد قطعا نمی‌تواند اثر مانایی خلق کند. من سعی کرده‌ام در مجموعه «خواندنی بنویس» به نوعی نسل جوان به‌ویژه دانش‌آموزان و دانشجویان را با درست نوشتن درگیر کنم. سه جلد این مجموعه مشتمل بر مفردات، کلمات و سطر است و سه جلد بعدی اتصالات دو حرفی، اتصال حروف و اتصال کلمات وسط را دربرگرفته است.

خود شما به‌عنوان هنرمندی که سال‌هاست در این عرصه به تدریس مشغول هستید اقبال نسل جوان به خوشنویسی را چطور ارزیابی می‌کنید؟
مساله استقبال نسبت به یک شاخه هنری در حالی مطرح می‌شود که ضرورت دارد در درجه اول نسبت به این هنر شناخت و اشراف وجود داشته باشد. متاسفانه در این سال‌ها به دلایل مختلف، شناختی که شایسته بوده نسبت به خوشنویسی صورت نگرفته و می‌توان گفت ارتباط نسل جوان با این هنر اصیل و پرقدمت تا حدود زیادی قطع بوده است. خوشبختانه در سال‌های اخیر این روند به مدد آموزش‌هایی که در انجمن و دیگر مراکز آموزشی صورت گرفته بهبود یافته است. امروز جوانان به اهمیت درست‌نویسی و زیبا نوشتن پی برده‌اند. از قدیم هم به این مساله معتقد بوده‌اند که خط بخشی از تشخص فردی به شمار می‌رود و حالا این مولفه در بین جوانان پررنگ شده و آنها گرایش بیشتری به سمت فراگیری خوشنویسی نشان می‌دهند که در نوع خود اتفاق خوشایندی است.

ظاهرا قرار است مجموعه «خواندنی بنویس» در قالب کتاب‌های درسی در مدارس نیز آموزش داده شود. درست است؟
بعد ازنگارش این مجموعه به دست‌اندرکاران آموزش و پرورش پیشنهاد دادم از آنجایی که لازمه گرایش و علاقه‌مندی به هر کدام از شاخه‌های هنری باید از دوران کودکی و مدرسه شروع شود، این کتاب‌ها می‌توانند درست‌نویسی را از سنین پایین یعنی در مدارس ابتدایی و راهنمایی در افراد نهادینه کنند. به بیان ساده‌تر، دانش‌آموزان با آشنا شدن با چنین کتاب‌هایی نه‌تنها می‌توانند به جایگاه والای خط در زندگی فردی و اجتماعی پی ببرند که دیدگاه زیبایی‌شناسی نیز در آنها تقویت می‌شود که این مساله می‌تواند در آینده روی برخوردشان با یک اثر هنری تاثیر زیادی داشته باشد.

شما از جمله هنرمندان خوشنویسی هستید که چند سالی است به فعالیت در حوزه نقاشیخط روی آورده‌اید، ولی هنوز هنرمندانی هستند که با نوآوری در خط موافق نیستند، نظر شما چیست؟
در این ارتباط دو دیدگاه مطرح می‌شود؛ یک عده هنرمندانی هستند که قصد دارند پتانسیل گسترده خط را به مدد نقاشیخط به جهانیان نشان دهند که خوشبختانه در این سال‌ها اقبال زیادی به آثار این هنرمندان شده است. نکته دیگر در این‌باره این است که برخی تمایل دارند اصالت خوشنویسی به همان شکلی که بوده حفظ شود، از نظر من هر دو دیدگاه محترم هستند. بی‌تردید هنری می‌تواند به ماندگاری دست یابد که در عین اینکه فرزند زمانه خود باشد به سنت‌ها نیز پایبند باشد. نوآوری خوب است مشروط بر آنکه با حفظ اسلوب باشد. به‌عنوان مثال حمید عجمی از هنرمندانی است که بعد از 30 سال تدریس و فعالیت در این حوزه، به ابداعاتی در خط معلی رسید که ارزشمند است. به نظرم اگر تمایل به نوآوری داریم باید تمهیدی بیندیشیم که از دیروز خود جلوتر و از فردا عقب‌تر باشیم. باید همپای زمانه پیش برویم. در این صورت است که می‌توانیم انتظار داشته باشیم خوشنویسی هم مانند دیگر شاخه‌های عرصه تجسمی در قالبی روزآمد در جامعه ساری و جاری باشد.