ابزاری برای گوش دادن به گذشته
وسیله جدید ابداع شده با نام «دورنمای صوتی» به باستان‌شناسان اجازه می‌دهد صدای مکان‌های باستانی را بشنوند تا درک بهتری از گذشتگان، نحوه زندگی و تجربیات آنها به دست آورند.
به گزارش گروه علم و فناوری آنا به نقل از Futurity، نتایج این مطالعه جانی دوباره به دنیای باستانی بخشیده است، همچنین منجر به آغاز بحثی شده است که چگونه افراد در مکان‌های مختلف، از سایت‌های مقدس گرفته تا سیاسی، درونمای صوتی را تجربه کرده‌اند. در واقع این یافته‌ها به آنچه پیش از این فضایی استریل در محل زندگی محسوب می‌شد، رنگ می‌بخشد؛ اصوات نیز خود را به هویت آن مکان پیوند می‌زنند.
تلاش برای القاء کردن هویت به دنیای مادی و برقراری ارتباط میان مردم و محیط اطراف آنان بخشی از پدیده‌شناسی است.
کریستی پریمو، باستان‌شناس دانگشاه آلبانی، در این باره می‌گوید: «از نظر پدیده‌شناسی، تفاوت میان یک فضا و یک مکان امری حساس است چراکه مردم در خلاء زندگی نمی‌کنند. همچنین باید تمامی جنبه‌های تجربه زندگی را بررسی کنیم. تجربه دورنما تنها به حضور داشتن در آنجا ختم نمی‌شود».
وی در ادامه افزود: «روش پدیده‌شناسی تلاش دارد با یافتن آن دسته از چیزهایی که نحوه تجربه کنونی ما از دورنما را تشدید می‌کند، اطلاعات بیشتری درباره گذشته به دست آورد. وقتی دسته‌ای از افراد دارای فرهنگ مشترکی هستند، آن را بخشی از یک مفهوم کلی از تجربه دورنمایی می‌دانند که حاوی معنی، حافظه و هویت است. صدا یکی از راه‌هایی است که امیدواریم برایمان تجربه‌ای چندگانه از مردمی که در آن مکان‌ها زندگی می‌کردند، به ارمغان بیاورد».
صوت و تاثیر آن بر انسان و حیوانات یکی از عواملی است که به عنوان بخشی از فرآیند این مطالعه مورد بررسی قرار گرفته است.
دیوید ویت، از بخش انسان‌شناسی دانشگاه بوفالو و همکار پریمو، صفحه گسترده کامپیوتری را طراحی کرده است که تاثیر صدا بر محیط زندگی را محاسبه می‌کند و این صفحه کامپیوتری تاثیر فاصله و عوامل تداخلی بر صدا را مدل‌سازی می‌کند. این اطلاعات تجزیه تحلیل دو بعدی و نقطه به نقطه را فراهم می‌کند که محققان آن را درون برنامه‌ای برای تکنولوژی GIS توسعه می‌دهند. سپس این تکنولوژی سراسر دورنما، از یک نقطه گرفته تا همه مکان‌های اطراف، را مدل‌سازی می‌کند.
پریمو و ویت با استفاده از این وسیله سه‌بعدی، به بررسی دره چاکو در نیومکزیکو پرداختند. دره چاکو، مرکز تمدن بزرگی برای مردم پابلو بود که در 1040 به نقطه اوج خود رسید. دره چاکو ویژگی‌های کمیابی دارد که آن را به مکان جالب توجهی برای مطالعه بدل کرده است.
ویت می‌گوید: «باستان‌شناسان جنوب غربی همواره در مورد این موضوع صحبت می‌کنند که آیا این امکان وجود دارد که ساختمان‌ها و دیگر سازه‌ها در جایی قرار گرفته باشند که بتوان مردم را دید یا توسط مردم دیده شوند؟ این امر باعث شد به این فکر بیفتم که شاید این مکان‌ها در جایی قرار گرفته باشند که علاوه بر دیده شدن و دیدن مکان‌های دیگر، قابل شنیده شدن و شنیده شدن نیز باشند».
تیم تحقیقاتی به دنبال روابط محتمل میان ویژگی‌های سازه‌های ساخته‌شده و فضای عملکردی دره هستند. تحقیقات آنها نشان می‌دهد که ویژگی‌های خاصی در این مکان‌ها وجود دارد تا صداهای بلند، مانند اعلان هشدار، در همه جا شنیده شود.
مترجم: هانا حیدری
انتهای پیام/
