مواد قراضه چگونه بازیافت می‌شوند؟

به گزارش خبرگزاری آنا به نقل از BBC، کامپیوتر، جارو برقی، بخاری، توستر، یخچال و فریزر، میلیون‌ها لوازم الکتریکی در سراسر جهان هر روز روانه سطل زباله‌ها می‌شوند. در اروپا، همه تجهیزات برقی باید بازیافت شوند. هزینه این بازیافت بر عهده تولیدکنندگان است.

در واقع این هزینه هنگام خرید به عهده مشتری است؛ اما بازیافت دوباره این وسایل برقی کهنه که با زحمت فراوان

همراه است به عهده شرکت‌های تولیدکننده است که برای مثال شرکت رموندیس در لونن متقبل است.

در جلوی این کارخانه کوهی به ارتفاع ساختمان آن بالا رفته است که شامل زباله‌های کهنه الکتریکی مثل میکسر و مسواک برقی و دستگاه قهوه و لامپ و قطعات موتور و ماشین‌‌‌آلات گوناگون می‌شود.

هر یک از این دستگاه‌ها از صدها قلم آهن، مس، فولاد و چدن، روی و برنج و آلومینیوم و انواع مختلف پلاستیک و بسیاری قطعات مختلف دیگر ساخته شده‌اند. مواد آلاینده نیز در میان آنها فراوان است. تنها زمانی می‌توان اینها را بازیافت کرد که این قطعات قراضه از هم جدا شوند.

خارج‌کردن آلاینده‌ها

در کارخانه ویژه بازیافت، تمامی محصولات کهنه و قراضه روی تسمه نقاله به یک اتاق می‌روند. ۴ کارگر در جلوی نوار نقاله هستند. آنها با سرعت و مهارت قطعات را برحسب اندازه و جنس آنها از هم جدا می‌کنند و درون یک ظرف فلزی بزرگ می‌ریزند.

مدیر‌عامل این شرکت می‌گوید: «کارگران مواد آلاینده را جدا می‌کنند و گاهی تکه‌های باارزش مثل تلفن همراه را کنار

می‌گذارند».

در مرحله نخست انواع مختلف باتری‌ها، مواد‌ ‌آلاینده، خازن‌ها و تخته‌مدارها و کابل‌های مسی در جعبه‌های جداگانه تقسیم و پس از آن برای فعالیت بعدی به شرکت‌های تخصصی دیگری فرستاده می‌شوند. کارگران حدود یک سوم از مواد را در همان ابتدا از یکدیگر جدا می‌کنند.

بعد از مرتب‌سازی اولیه، سایر قسمت‌های دستگاه‌های الکتریکی به صورت قطعات درشت در می‌آیند. بدین ترتیب باتری‌ها و مواد آلاینده و خازن‌ها جلوی چشم می‌آیند و در طبقات جداگانه گذاشته می‌شوند. اجناس باقی‌مانده مواد بدون آلاینده هستند که در یک آسیاب غول‌پیکر به تکه‌های کوچک و ریزی تبدیل می‌شوند.

این آسیاب به طور مرتب قسمت‌های مختلف را از هم جدا می‌کند. قطعات متصل‌کننده، پلاستیک از فلز، پیچ از ورق فلزی از هم جدا می‌شوند. اما هنوز این مواد مختلف به صورت دقیق از هم جدا نشده‌اند و میلیاردها قطعه مختلف کوچک با هم هستند.

جداسازی لیزری

در مرحله بعد قطعات فلزی و پلاستیکی از دو راه جداگانه عبور می‌کنند. بخش اصلی این سیستم با تاباندن اشعه مادون قرمز کار می‌کند. ماشین انبوه زباله را توسط اشعه لیزر با سرعت بسیار بالا پرتاب می‌کند. مواد گوناگون با وجود تراکم شدید به دقت شناسایی می‌شوند. ارزیابی و ثبت اطلاعات مربوط به مواد با سرعتی سرسام‌آور انجام می‌گیرد.

تشخیص و تفکیک موادی مانند مس، آلومینیوم، فلزات آهنی از غیرآهنی حتی انواع مختلف آلیاژها چنان با سرعت انجام می‌شود که با چشم قابل دیدن نیست. به گفته کارشناسان این دستگاه با چنان دقتی کار می‌کند که در انتهای فرایند تا 99 درصد مواد فلزی خالص به دست می‌آید.

بازگشت به صنعت

آلیاژهای مختلف مس، آهن، آلومینیوم، پلاستیک و فلزات غیرآهنی در قسمت دیگری انبار شده، به عنوان مواد

باارزش به صنعت فلزکاری عرضه می‌شوند. شرکت بازیافت از همین راه به درآمد می‌رسد و همچنین با بالا رفتن قیمت فلز سود بیشتری کسب می‌کند.

به گفته یکی از مسئولان محیط زیست، درآمد حاصل از عملیات بازیافت کل هزینه‌های نیروی انسانی و تکنو‌لوژی مربوطه را جبران می‌کند و برای شرکت‌ها سودآور است.

در کشورهایی که مقررات رسمی و نظارت دولتی مؤثری برای زباله‌های صنعتی وجود ندارد، نه تنها سلامتی افراد به خطر می‌افتد، بلکه تجارت با زباله به میدانی برای سوءاستفاده از کار کودکان و افراد محروم تبدیل می‌شود.

زباله‌های الکترونیک

گزارش‌ جدید دانشگاه سازمان ملل نشان می‌دهد که تنها در سال 2014 بیش از 41/8 میلیون تن زباله الکترونیکی در جهان تولید شده است. این گزارش تخمین می‌زند که ارزش این زباله‌ها که در آنها طلا، نقره، آهن و مس نیز وجود دارد، حدود ۵۲ میلیارد دلار است.

جالب است بدانید که تجهیزات قدیمی و فرسوده مربوط به آشپزخانه‌، حمام و لباس‌شویی 60 درصد از 8/41 میلیون تن زباله الکترونیکی را که در سال 2014 ایجاد شده، تشکیل می‌دهند و تنها 7 درصد این زباله‌ها به تلفن‌های همراه، ماشین‌ حساب‌ها، رایانه‌های شخصی و پرینترهای از کار افتاده مربوط می‌شوند.

بر اساس این گزارش، آمریکا و چین بیشترین زباله‌های الکترونیکی را تولید کرده‌اند؛ هرچند نام کشورهایی نظیر نروژ، سوئیس، ایسلند، دانمارک و بریتانیا که ادعا می‌کنند از نظر زیست‌محیطی هوشیار هستند نیز در رده‌های بالای جدول کشورهای تولید کننده زباله الکترونیک به چشم می‌خورند.