از تهران تا لوزان؛ دانشمندی که ایران را رها نکرد

به گزارش حوزه علم، فناوری و دانش‌بنیان گروه دانشگاه خبرگزاری آنا، با توجه به اهمیت ترویج علم برای توسعه کشور در بخش‌های مختلف و عدم توجه کافی نهادهای متولی در پیش‌گیری از پرداخت سطحی به ترویج و توسعه علم در جایگاه حقیقی آن، خبرگزاری آنا را بر آن داشت تا در راستای سیاست ذاتی خود در سلسله گفتگوهایی پای صحبت نخبگان و اندیشمندان بنشیند و با ارائه راهکارهایی که برگرفته از مسیر موفقیت‌های علمی این نخبگان است دانشجویان و علم دوستان را با ارائه الگوهای موفق در این عرصه، بیش‌ازپیش به علم‌اندوزی و تلاش در راستای فراگیری علم و دانش ترغیب کند.

بیشتر بخوانید:

لزوم آشنایی با بوم مدل کسب‌وکار برای راه‌اندازی استارت‌آپ

پروفسور محمدامین شکراللهی برگزیده ایرانی در دومین جایزه مصطفی (ص) در بخش عمومی طرح برتر دانشمند مسلمان صاحب کرسی استادی در زمینه الگوریتم و ریاضیات در دانشگاه انفورماتیک و علوم ارتباطات و دانشکده علوم پایه دانشگاه پلی‌تکنیک فدرال لوزان است. وی متولد ۱۳۴۳ در ایران بوده و دیپلم را از مدرسه‌ای آلمانی در ایران اخذ کرد و برای تحصیلات آکادمیک راهی آلمان شد. او توانست در دانشنامه کارشناسی ارشد خود را در رشته ریاضیات در سال ۱۹۸۸ از دانشگاه کارلسروهه دریافت نماید و هم‌چنین موفق به دریافت مدرک دکتری در سال ۱۹۹۱ در رشته علوم کامپیوتر و ریاضیات با عنوان تز «کمک به نظریه‌های کدگذاری و پیچیدگی از طریق زمینه‌های تابع جبری» از دانشگاه بن آلمان شود.

هم‌چنین توانست در دانشکده علوم پایه دانشگاه پلی‌تکنیک و دانشکده انفورماتیک و علوم ارتباطات فدرال لوزان در سال ۲۰۰۳ صاحب کرسی استاد تمامی در این دو دانشکده شود. پروفسور شکراللهی در اختراع کدهای Tornado مشارکت داشته و مخترع کدهای Raptor است. وی جایزه جهانی اریک سامنر از سوی مؤسسه مهندسان برق و الکترونیک (IEEE) را در سال ۲۰۰۷ در طراحی و ساخت کدهای Raptor و Fountain در حوزه ارتباطات و هم‌چنین مدال ریچارد همینگ که از معتبرترین جایزه‌های IEEE است را در سال ۲۰۱۲ دریافت کرد.

وی توانست در مدت‌زمان کوتاهی نوع جدیدی از کدهای Fountain به نام کدهای Raptor را اختراع کند. اثر پروفسور شکراللهی در زمینه کدهای Raptor به خاطر تأثیر ماندگاری که بر بشریت دارد، به‌عنوان اثر برگزیده جایزه مصطفی (ص) انتخاب شد.

از دیگر اقدامات و فعالیت‌های مهم پروفسور شکراللهی می‌توان به تأسیس نخستین مدرسه تابستانی در زمینه جنبه‌های نظری علوم کامپیوتر در تهران و هم‌چنین برگزاری دوره‌های آموزشی در زمینه کدهای Raptor برای مخابرات سیار در دانشگاه تهران را عنوان کرد. وی هم‌چنین مشاوره تعداد زیادی از دانشجویان دکترا و محققان پسادکترا در کشورهای اسلامی است.

«کندو»؛ عنوان شرکت دانش‌بنیانی است که در سوئیس توسط پروفسور شکراللهی تأسیس شده و با مدیریت وی اداره می‌شود که شعبات مختلفی نیز در سایر کشورها دارد.

آنا: چطور وارد فضای علم و فناوری و عرصه شرکت‌های دانش‌بنیان شدید؟

شکراللهی: مسیر علمی از کودکی برای من تعیین شده بود. دو دایی دارم که یکی از آن‌ها زمانی استاد دانشگاه شریف بود و دیگری در آنجا درس می‌خواند. زمانی که چهار یا پنج‌ساله بودم دایی‌ام که استاد دانشگاه شریف بود، به من ریاضی یاد می‌داد. برای مثال در سن پنج‌سالگی به من نظریه مجموعه‌ها را یاد داد. از همان دوران کودکی تعلیم من شروع شد و برای همین تغییری احساس نکردم اما همیشه به کاربرد علم ریاضی علاقه‌مند بودم.

از یک سو به رشته‌های کاملاً نظری علاقه‌مند بودم و از سوی دیگر دوست داشتم کاربرد مطالبی که یاد می‌گیرم را بدانم. این علایق مقداری با یکدیگر تناقض دارد و سال‌ها طول کشید، تقریباً ۲۰ سال تا بفهمم چه‌کاری باید کنم.

آنا: عامل اصلی که منجر به ورود شما به فضای علمی به‌صورت جدی شد، چه بود؟

شکراللهی: یادم می‌آید کلاس هفتم بودم که معلمم مسئله بسیار دشواری در هندسه را در کلاس مطرح کرد و فکر نمی‌کرد کسی بتواند آن را حل کند. تقریباً چهار روز به‌طور مداوم رویش کار کردم تا بالاخره حل شد. با حل این مسئله متوجه شدم که توانایی انجام چنین کارهایی را دارم و بنابراین آرام‌آرام وارد این حوزه شدم. موفقیت‌های مدرسه نیز به‌نوعی تشویقی برای موفقیت‌های آینده شدند.

تحصیلات ابتدایی را در مدرسه‌ای آلمانی در تهران گذراندم که بعد از کلاس چهارم یک امتحانی کلی از دانش‌آموزان ایرانی می‌گرفتند تا بعداً بتوانند در مدرسه‌های آلمان ادامه تحصیل دهند. در آخر هم باید دیپلم ایرانی و دیپلم آلمانی می‌گرفتیم اما با انقلاب فعالیت مدرسه متوقف شد. بعد از اتمام کلاس دوازدهم، مدرسه برای دانش‌آموزان ایرانی تعطیل شد. دیپلم آلمانی را هم بعد از کلاس سیزدهم می‌دادند. به همراه تعدادی از همکلاسی‌هایم به آلمان رفتیم تا تحصیلاتمان را آنجا تمام کنیم و برگردیم. روزی که به آلمان پرواز کردیم، جنگ شروع شد و بسیاری از آن‌ها در آلمان ماندگار شدند.

ازآنجایی‌که در حوزه ریاضی هم در بُعد کاربردی و هم بُعد نظری از اطلاعات عالی برخوردار بودم، واقعاً نمی‌دانستم چه‌کار کنم. چراکه با ریاضیات تئوری نمی‌توان کار زیادی کرد اما همواره ذهنم باز بود که چه‌کارهای کاربردی می‌توان با ریاضی کرد. مدرک دکتری را در آلمان گرفتم. بعد از چهار سال به انستیتوی کرسال در کنار دانشگاه برکلی در آمریکا رفتم. در آنجا بیشتر با مباحث کاربردی آشنا شدم و متوجه شدم که می‌توانم با استفاده از ریاضیاتی که آموخته‌ام، مسائل را حل کنم.

سپس به بل‌لپز رفتم که آزمایشگاه معروفی در این حوزه است. در آنجا متوجه شدم که نمی‌توانم چیزهایی که می‌خواهم را ارائه دهم. شرکتی به نام دژوفانتن در کالیفرنیا داشتم و در آنجا فعالیت‌هایم را ادامه دادم، البته در آن زمان به موفقیت رسیده و متوجه شده بودم که می‌توان از ریاضیات محض استفاده‌های کاربردی کرد و این امر بهتر است چراکه در این رشته کاربردی تک بودم، دیگران آن متدهای ریاضی را بلد نبودند و نمی‌توانستند مسئله را جلو ببرند. توانستم با متدهای ریاضی کار را جلو ببرم که درنهایت این تلاش‌ها به کد Raptor رسیدم که سال‌ها بعد طراحی شد. جایزه مصطفی (ص) و یک سری جایزه‌های دیگر را به دلیل طراحی این کد به دست آوردم. در حال حاضر رشته ریاضی را تا حدودی کنار گذاشته‌ام و روی رشته الکترونیک متمرکز شده‌ام.

آنا: در حال حاضر روی چه پروژه‌ای کار می‌کنید؟

شکراللهی: فعلاً بیشتر کارهایم در رابطه با شرکتم است و روی کاهش توان دستگاه‌های الکترونیکی، مثل تلفن یا لپ‌تاپ و افزایش سرعت پردازش داده‌ها در آن‌ها تمرکز کرده‌ام. از این وسیله می‌توان در اکثر دستگاه‌های الکترونیک مانند گوشی همراه، لپ‌تاپ و ماهواره استفاده کرد. این وسیله با استفاده از یک علم کدگذاری جدید طراحی شده و ربطی به کدهای Raptor ندارد. اختراع این محصول که یک تراشه است به ۹ سال قبل بازمی‌گردد اما در حال حاضر به محصول رسیده است.

امیدوارم این محصول به اسم خود شرکت و نه به اسم شرکت‌های کامپیوتری در سال‌های آینده وارد بازار شود. این تراشه به اسم خود شرکت ثبت شده اما زمانی که درون لپ‌تاپ‌ها یا وسایل الکترونیک دیگر قرار می‌گیرد اسم آن را عوض می‌کنند. بااین‌حال امیدوارم سال آینده وارد بازار شود.

آنا: چه تفاوت‌‌هایی میان سیستم آموزشی ایران و سوئیس وجود دارد؟

شکراللهی: برای مدت زیادی به ایران رفت‌وآمد داشتم و با محیط دانشگاهی آن تا حدودی آشنا هستم. سیستم آموزشی سوئیس مقداری بازتر از ایران است. دست دانشجو کمی بازتر است می‌تواند آنچه می‌خواهد را بخواند و فشاری چندانی رویش نیست. برای مثال در دانشگاه شریف فشار روی دانشجوها به شکل‌های مختلف و میزان زیادی وارد می‌شود. در سوئیس کنکور وجود ندارد و می‌توانید بعد از گرفتن دیپلم در هر رشته‌ای در هر دانشگاهی که خواستید، بروید.

دانشگاه‌های سوئیس سال اول را به‌عنوان فیلتر در نظر می‌گیرند. سطح سختی سال اول بسیار بالا است که باعث می‌شود عده زیادی از دانشجویان بروند و تنها کسانی باقی بمانند که از نظر استاندارد هستند. به‌عبارت‌دیگر در دانشگاه‌های سوئیس استادان برنامه کنکور را در طول سال اول انجام می‌دهند. تفاوت‌ها در این حد است وگرنه سیستم آموزشی تقریباً در همه جای دنیا شبیه به هم است.

آنا: از نظر  شما سیستم کنکور ایران مناسب‌تر است یا سیستمی که در دانشگاه سوئیس انجام می‌شود؟

شکراللهی: به نظر من کنکور برای سیستم آموزشی دانشگاه خوب است. کسانی که وارد دانشگاه می‌شوند، گلچین شده‌اند بنابراین می‌توان از همان ابتدا به‌سرعت درس‌های بسیار پیچیده‌ای را به آن‌ها آموزش داد. اخیراً درس‌های سال اول را در دانشگاه تدریس می‌کردم که کار بسیار دشواری است. دانشجویان همگن و هم‌سطح نیستند و باید به نحوی درس داد که هم سطح درس بالا بماند و هم یک عده‌ای قبول شوند.

بعد از نخستین امتحانی که از دانشجویان سال اولی گرفتم ۷۰ درصد رد شدند. ایراد گرفته شد که ۷۰ درصد زیاد است. بالاخره بعد از چانه زدن با بخش آموزش میزان رد شده‌ها به ۵۰ درصد رسید. اگر کنکوری در سوئیس وجود داشت، وضعیت این‌گونه نبود.

آنا: می‌دانید که چه مؤسسه‌ای شما را به‌عنوان نامزد دریافت جایزه مصطفی(ص) معرفی کرده بود؟

شکراللهی: این امر هیچ‌گاه مشخص نمی‌شود. بااین‌حال فکر می‌کنم که این شخص را می‌شناسم چون چند ماه قبل از جایزه مصطفی (ص) از من فهرستی از دانشجویان مسلمانم را خواست. این فهرست را هر کسی از شما درخواست نمی‌کند، البته در آن زمان فکر خاصی دراین‌باره نکردم. تقریباً تمام جایزه‌های دیگری که گرفته‌ام از قبل اطلاعی نداشتم. اطلاع‌رسانی درباره جایزه‌ها از طریق ایمیل صورت می‌گیرد که اتفاق بسیار جالبی است که همیشه غیرقابل‌انتظار است.

آنا: جایزه مصطفی(ص) تأثیری بر زندگی حرفه‌ای‌تان گذاشته است؟

شکراللهی: روی زندگی حرفه‌ای‌ام تغییری ایجاد نکرد چراکه در حال حاضر تمرکز اصلی‌ام روی شرکت دانش‌بنیان است. شرکت نیز بیشتر جنبه تجاری دارد تا جنبه علمی. در مؤسسه پلی‌تکنیک فدرال لوزان همکارانم کسب این جایزه را تبریک گفتند. البته خیلی از افراد نمی‌دانستند جایزه مصطفی (ص) چیست، باید می‌رفتند اطلاعاتی دراین‌باره کسب می‌کردند. امیدوارم بتوانم با کمک جایزه تأثیری روی زندگی دیگران حداقل از طریق مبلغ اهدایی بگذارم. شخصاً مبلغ جایزه را برای کارهای تحقیقاتی یا کمک به دانش‌آموزان و دانشجویان دیگری هزینه می‌کنم که احتیاج به کمک داشته باشند.

آنا: به نظرتان جایزه مصطفی(ص) چقدر می‌تواند به رشد حرکت علمی و توسعه علم در جوامع اسلامی کمک کند؟

شکراللهی: سؤال جالبی است و این سؤال تاکنون ۵۰۰ بار از من پرسیده شده است اما جوابی به آن صورت نمی‌توانم بدهم. این حرکت درازمدتی است که نمی‌توان آثارش را در یک یا حتی ۱۰ سال ببینید. این حرکت درازمدتی است و تنها می‌توان دید که این حرکت منجر به پیشرفت مثبت می‌شود یا خیر. اگر پیشرفت مثبت باشد که همین روند ادامه می‌یابد. جایزه مصطفی (ص) برای کسی که موفق به کسب آن شود، جایزه خوبی است. این جایزه پرستیژ خاص خودش را دارد اما کارگاه‌هایی که در این بازه زمانی برگزاری می‌شوند باعث می‌شود دانشمندان و دانشجویان از کشورهای مختلف جهان اسلام را کنار هم جمع کند. در کارگاه‌های آموزشی‌ با ایده‌های یکدیگر آشنا می‌شوند که این امری مثبت به شمار می‌رود.

آنا: همان‌طور که اشاره کردید کسب جایزه مصطفی(ص) توسط شما باعث شد که همکارانتان در مؤسسه پلی‌تکنیک فدرال لوزان درباره این جایزه جستجو کنند و این امر منجر به آشنایی آن‌ها با بنیاد مصطفی شد، به نظرتان جایزه مصطفی(ص) می‌تواند بابی برای معرفی دانشمندان مسلمان به جهانیان باشد؟

شکراللهی: بله حتماً. وقتی دانشمندان و محققان تراز اولی را که در جهان شناخته‌شده هستند به‌عنوان برگزیدگان جایزه‌ای انتخاب می‌کنند این اتفاق باعث می‌شود که توجه دیگران جلب شود و بگویند که ما هم‌چنین جایزه‌ای می‌خواهیم و ترغیب به فعالیت شوند.

جایزه مصطفی (ص) مختص کسانی است که در یک کشور اسلامی زندگی می‌کنند یا این‌که تبعه یکی از این کشورها هستند. در چهار حوزه بایو، نانو، علوم اطلاعات و ارتباطات و عمومی مسلمان بودن و تبعه بودن شرط است اما در حوزه پنجم حتماً باید ساکن یک کشور اسلامی باشند. این موضوع باعث می‌شود که طیف نامزدهای دریافت جایزه مقداری کوچک‌تر شود.

افرادی که بنیان‌گذار این جایزه بودند نیز با هدف گسترش و توسعه علم در جهان اسلام این کار را انجام دادند. از نظر من علم جهانی است و مختص هیچ کشور و دینی نیست. شما هر کاری که در علم می‌کنید، روی شانه‌های دانشمند دیگری ایستاده‌اید، حالا فرقی ندارد که آن شخص متعلق به کدام کشور باشد چراکه او هم روی شانه‌های دانشمند دیگری ایستاده است.

آنا: نگاه اشتباهی که در بین دانشجویان وجود دارد که منجر می‌شود آن‌ها بیشتر جذب رشته‌های علوم پایه نشوند، چون آینده شغلی خود را تضمین شده نمی‌دانند، با این حال در کشورهای اروپایی شاهد جذب نیروی انسانی به‌صورت چشمگیر در رشته‌های ریاضی و علوم پایه هستیم، نظر شما در خصوص این نوع نگاه چیست؟

شکراللهی: تصور بسیار اشتباهی است. در حال حاضر شرکت‌های آی‌تی در جهان وجود دارند که اساس آن‌ها مبتنی بر علم ریاضی بسیار قوی شکل گرفته است. افرادی که قصد فعالیت در بخش تحقیقات این شرکت‌ها را دارند باید حتماً به علم ریاضی و کاربرد آن تسلط داشته باشند. پایه علم ریاضی که در دانشگاه یاد می‌گیرند، مانند معادلات دیفرانسیل، در فیزیک بوده است. در قرن نوزدهم برای این‌که بتوانند فیزیک را مطالعه کنند، این ریاضیات را درست کردند.

پایه‌های ریاضیات این قرن و قرن آینده در علوم دیگر خواهد بود، علومی که در حال حاضر در حال شکل‌گیری است. علوم جدیدی در راه است. بسیار جالب است که بتوان شاهد چنین رویدادی باشیم. اگر بخواهم از زندگی برای اتفاقی تشکر کنم یا یکی از موارد مهمی که در زندگی دیده‌ام را نام ببرم به وجود آمدن علوم جدید اولویت اولم خواهد بود.

آنا: درباره کد Raptor مقداری توضیح دهید.

آنا: درباره کد Raptor مقداری توضیح دهید.

شکراللهی: وقتی می‌خواهید یک سری اطلاعات مانند یک فایل به فرض ۱۰ مگابایتی را از طریق مثلاً اینترنت یا یک شبکه دیگر کامپیوتری مخابره کنید. این فایل تبدیل به پاکت‌های کوچک‌تر می‌شود، برای مثال پاکت‌های یک هزار بایتی، سپس از طریق اینترنت فرستاده می‌شود. این پاکت‌ها یک فرستنده و یک گیرنده دارد. رهیاب با توجه به محل گیرنده پاکت‌ها را به نزدیک‌ترین رهیاب ارسال می‌کند تا به دست گیرنده برسد. بعضی از این پاکت‌ها حجم‌شان کم و برخی دیگر حجم‌شان زیاد است. دراین‌بین بعضی از پاکت‌ها گم می‌شوند.

رهیاب‌ها ظرفیت خاصی دارند و زمانی که این ظرفیت پر می‌شود دیگر قادر به ارسال پاکت دیگری نیست. برای مثال وقتی ۱۰ مگابایت اطلاعات ارسال می‌کنید اما اگر کیفیت شبکه مناسب نباشد، یک مگابایت آن در مسیر رفته باشد. مشخص نیست که این یک مگابایت از آخر، اول یا به‌صورت اتفاقی گم شده باشد.

چگونه می‌توان این ۱۰ مگابایت را به‌صورت کامل دریافت کرد؟ مجبور می‌شوید از فرستنده بخواهید که دوباره فایل را ارسال کند. فایل دوباره ارسال می‌شود اما ممکن است مقداری از اطلاعات دوباره از بین برود و این چرخه دوباره اتفاق می‌افتد که بسیار طولانی و خسته‌کننده است. کد Raptor سیستمی مانند یک فواره دیجیتال دارد که این فایل ۱۰ مگابایتی در آن قرار می‌گیرد. این فواره یک سری پاکت‌هایی درست می‌کند که ۱۰ مگابایت اطلاعات در آن وجود دارد که خاصیت بسیار مهمی به شمار می‌رود. تعداد پاکت‌هایی که این فواره دیجیتال درست می‌کند می‌تواند بی‌نهایت باشد.

درواقع بستگی به زمان خاموش و روشن کردن آن دارد. از بین این پاکت‌هایی که به دست کاربر می‌رسد، اگر ۱۰ مگابایت پاکت بردارد فرقی ندارد که کجای اطلاعات باشد، می‌تواند ۱۰ مگابایت اولیه را بازسازی کنید. این کار ساده‌ای نیست.

آنا: اطلاعات به چه روشی بازسازی می‌شوند؟

شکراللهی: به روش محاسباتی است. فواره دیجیتال نحوه ارسال را طوری طراحی می‌کند که بتوانید با هر چهار عددی که به دست‌تان می‌رسد، چهار عدد اول را بازسازی کنید. در این روش برای چهار عددی که ارسال می‌کنید یک ترکیب خطی از آن‌ها می‌فرستد. برای مثال دو برابر عدد اول به علاوه عدد دوم به علاوه عدد چهارم را می‌فرستد. در مرحله بعد دوباره یک ترکیب تصادفی از این چهار عدد فرستاده می‌شود، این روند همین‌طور ادامه دارد. اطلاعاتی که به دست شما می‌رسد ترکیب‌های تصادفی این چهار عدد است. چهار مورد از آن‌ها را کنار هم بگذارید یک سیستم معادلات خطی به دست می‌آورید که چهار متغیر دارد. اگر این سیستم معادلات خطی را حل کنید، به چهار عدد اصلی که ارسال شده، می‌رسید.

تا اینجا روند ساده‌ای است اما مشکل اینجا است که وقتی یک فایل ۱۰ مگابایتی ارسال می‌کنید ۱۰ هزار پاکت دارد. نمی‌توانید یک سیستم معادلات ۱۰ هزار در ۱۰ هزار حل کنید، از لحاظ محاسباتی مدت زیادی برای حل این معادله باید بگذارید. کشف کردیم که می‌توان سیستم را طوری طراحی کرد که سیستم معادلات و بازسازی اطلاعات را در ۱۰ هزار قدم انجام دهد که بسیار سریع‌تر از ایده اولیه عمل می‌کند. طراحی چنین سیستمی بسیار مشکل است اما ما موفق به انجامش شدیم. بدین ترتیب می‌توان یک فایل اطلاعات را از طریق ماهواره برای افراد زیادی گیرنده ارسال کنید.

سرعت ارسال نیز بسته به انتخاب مشتری می‌تواند بالا یا پایین باشد. فرض کنید در ماشین‌تان GPS مجهز به نقشه دارید. ممکن است این نقشه تغییر کند و بخواهید اطلاعات آن را به‌روزرسانی کنید. یکی از مشتریان شرکت می‌خواست چنین کاری را از طریق ماهواره انجام دهد. در آمریکا ایستگاه‌های رادیویی ماهواره‌ای وجود دارد که علاوه بر ارسال سیگنال‌های رادیویی می‌توانند با یک پهنای باند کوچکی اطلاعات نیز بفرستند. سیستم ما کاربرد عالی برای آن‌ها داشت. فرض کنید این آپدیت نقشه ۱۰ مگابایت است و این اطلاعات باید از طریق ماهواره ارسال شود.

ماشین همیشه روشن نیست و نمی‌تواند اطلاعات را دریافت کند. وقتی ماشین روشن می‌ماند می‌توان این پاکت‌ها را جمع‌آوری کرد. به‌محض این‌که ۱۰ مگابایت به‌طور کامل جمع‌آوری شد، می‌توان فایل اولیه را بازسازی کرد. این دریافت اطلاعات نیز از طریق CPU بسیار کوچکی در ماشین صورت می‌گیرد. حالا اگر یک ماشینی مدت‌زمان بیشتری روشن بماند، ۱۰ مگابایت سریع‌تر دانلود می‌شود و نقشه سریع‌تر آپدیت می‌شود. یکی از مصارفی دیگر کد Raptor حالت نیمه‌نظامی دارد. مثلاً یک سری سرباز در میدان جنگ هستند و باید اطلاعات به‌صورت مرتب به آن‌ها فرستاده شود اما در میدان جنگ دشمن روی دستگاه گیرنده پارازیت می‌اندازد.

اگر بتوان درآن‌واحد از چهار یا پنج روش برای ارسال اطلاعات استفاده کرد، یکی از آن‌ها ماهواره یا بی‌سیم است. دشمن نمی‌تواند روی همه آن‌ها درآن‌واحد پارازیت بیندازد، در آخر روشی بازمی‌ماند که می‌توانید اطلاعات را بفرستید. مصارف و کاربرد دیگری نیز دارد که دقیقاً همان آرزوی دانشجویی‌ام بود؛ وسیله‌ای که تئوری زیاد و درعین‌حال کاربرد بسیاری داشته باشد.

مثل ویندوز که در زمان آپدیت کردن هر زمان که کامپیوتر را روشن کنیدT به‌روزرسانی می‌کند. البته آن‌ها از این سیستم استفاده نمی‌کنند. چراکه برای آپدیت ویندوز باید به شبکه وصل باشید. با مایکروسافت صحبت‌هایی کردیم تا از این سیستم در یک شرکت بزرگ استفاده کنند، بدین ترتیب آپدیت‌ها سریع‌تر انجام می‌شود. بااین‌حال بحث تجاری را نتوانستیم به یک هدف مشترک برسانیم.

آنا: از شرکت‌های داخل ایران هم کسی برای همکاری با شما پیش‌قدم شده است؟

شکراللهی: کد Raptor را به شرکت کوآلکام فروختیم و چون آمریکایی است شرکت‌های داخلی نمی‌توانند از آن استفاده کنند. پتنت آن نیز به نام یک شرکت آمریکایی ثبت شده و من دیگر اجازه دخالت در امورش را ندارم. تا آنجایی که اطلاع دارم، شرکتی در ایران از آن استفاده نمی‌کند.

آنا: تاکنون از سوی نهادهای دولتی یا بخش خصوصی ایران نیز پیشنهاد همکاری داشتید؟

شکراللهی: پیشنهادهایی بوده اما آن‌قدر مشغله کاری در شرکت دارم که نمی‌توانم کار دیگری انجام دهد. به‌واسطه جایزه مصطفی (ص) با دانشجویان و دانشمندان زیادی در ارتباط هستم که گاهی منجر به اتفاقات جالب و خنده‌داری نیز می‌شود. از ایران ایمیل‌های زیادی دریافت می‌کنم که در زمینه‌های مختلف سؤال می‌پرسند. یکی از دانشجویان کارشناسی ارشد سؤال پرسیده بود که شما مخترع کدهایی هستید و برنامه c+ برای شبیه‌سازی آن نوشته‌اید؟ پاسخ دادم که مسلماً نوشته‌ام،‌ چطور؟

پاسخ داده بود که من دانشجوی کارشناسی ارشد هستم و استادم از من خواسته برنامه‌ای شبیه به آن بنویسم، اگر شما این برنامه را دارید من از همان استفاده کنم! من چه پاسخی می‌توانم به این سؤال بدهم؟ این کار کاملاً تقلب علمی است.

در بهترین حالت می‌توان اسمش را سرقت علمی گذاشت. برای پایان‌نامه کارشناسی ارشد، دانشجو باید یک کاری انجام دهد و باید عرقی بریزد و کد بنویسد. زمانی که کد می‌نویسند موارد زیادی یاد می‌گیرند. استادان نیز برای یادگیری از آن‌ها می‌خواهند که کد بنویسند تا یاد بگیرند. اگر از کدهای شخص دیگری استفاده کند که سرقت علمی محسوب شده و مدرکش دروغین است. از این ایمیل‌ها زیاد دریافت می‌کنم. جالب است که از این نوع ایمیل‌ها تنها از ایران برایم می‌آید و از کشورهای دیگر با چنین مواردی روبه‌رو نشده‌ام.

*گفتگو از هانا حیدری

انتهای پیام/4021/پ