تلویزیون ناخوش است؛ شاید رنگ رخساره‌اش خبر از سر درون ندهد، اما کیست که نداند این رسانه که زمانی عضوی جدایی‌ناپذیر در دورهمی‌های دوستانه و خانوادگی بود. چند سالی است که در رقابت با رقیبان تازه‌نفس دنیای ارتباطات و فضای دیجیتال قافیه را باخته. این ناخوش‌احوالی البته به اعتقاد برخی کارشناسان، روندی جهانی و طبیعی است اما ظرفیت‌های آشکار و پنهان این رسانه درحوزه تولیدات نمایشی (سریال) و برنامه‌های ترکیبی بر هیچ کس پوشیده نیست. آیا می‌توان همچون دهه شصت تا میانه‌های دهه هشتاد شاهد دوران طلایی برنامه‌سازی در این «نهادرسانه» بود؟ آیا تلویزیون می‌تواند با حفظ اصول و معیارهای فنی و محتوایی، سریال‌هایی در حد و اندازه تولیدات شبکه نمایش خانگی را روانه آنتن کند؟