کهکشان‌های کوتوله؛ کوتاه‌قامتان عظیم‌الجثه! +فیلم

به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا، کهکشان‌های کوتوله (Dwarf Galaxies) از کوچک‌ترین کهکشان‌های جهان محسوب می‌شوند. به طور معمول کهکشان‌ها دارای صدها میلیارد ستاره هستند. با این حال کهکشان‌های کوتوله صرفاً چندین میلیارد ستاره در خود دارند (تصور کنید خورشید با این عظمتش تنها یک ستاره است پس نباید آنها را خیلی کوچک تلقی کرد). ازاین‌رو می‌توان گفت کهکشان‌های کوتوله با وجود اندازه‌شان، نقش مهمی در درک ما از کیهان دارند.

این کهکشان‌ها اَشکال مختلفی دارند. برخی نامنظمند، در حالی که برخی دیگر بیضوی یا کروی هستند. با اینکه کهکشان‌های کوتوله میلیاردها ستاره دارند اما به دلیل فاصله دور اغلب به سختی توسط ما دیده می‌شوند. بسیاری از آنها در نزدیکی کهکشان‌های بزرگتر یافت می‌شوند زیرا تحت تأثیر جاذبه همسایگان بزرگتر خود هستند. این فعل و انفعالات می‌تواند شکل آنها و نحوه تشکیل ستاره را در آنها تغییر دهد.

یکی از معروف‌ترین کهکشان‌های کوتوله ابر ماژلانی بزرگ (LMC) نام دارد. این کهکشان کوتوله به دور راه شیری ما می‌چرخد ​​و حدود 30 میلیارد ستاره دارد. منجمان با بررسی این کهکشان به بررسی تشکیل ستارگان می‌پردازند. مثال قابل توجه دیگر ابر ماژلانی کوچک (SMC) است که کوچکتر از LMC است اما باز هم از نظر اندازه قابل توجه است. این دو کهکشان از نیمکره جنوبی قابل مشاهده هستند و برای قرن‌ها ستاره‌شناسان را مجذوب خود کرده‌اند.

کهکشان‌های کوتوله همچنین به ما در مورد خواص ماده تاریک اطلاع خوبی داده‌اند. ماده تاریک یک ماده مرموز است که بیشتر جرم کیهان را تشکیل می‌دهد. نور ساطع نمی کند، بنابراین نمی توانیم مستقیماً آن را ببینیم. با این حال دانشمندان می‌توانند اثر آن را از طریق حرکت ستارگان در کهکشان‌های کوتوله مشاهده کنند. مطالعه آنها به محققان کمک می‌کند تا این ماده گریزان را بهتر درک کنند.

بیشتر بخوانید

یادداشت| بازاندیشی در آسمان شب: نیکلاس کوپرنیک و مدل خورشید-مرکزی

یکی از جنبه‌های جالب کهکشان‌های کوتوله نقش آنها در شکل گیری کهکشان‌ها است. تصور می‌شود که آنها بلوک‌های سازنده کهکشان‌های بزرگتر باشند. با گذشت زمان، کهکشان‌های کوچکتر می‌توانند با هم ادغام شوند و کهکشان‌های بزرگتر را تشکیل دهند. این بدان معناست که درک کهکشان‌های کوتوله ممکن است چگونگی شکل گیری کهکشان راه شیری ما را روشن کند.

کهکشان‌های کوتوله میزبان پدیده‌های شگفت انگیزی هستند. برخی از آنها حاوی ستارگان قدیمی‌تر هستند که سرنخ‌هایی درباره جهان اولیه به ما می‌دهند. برخی دیگر تشکیل ستاره فعال دارند که به محققان اجازه می‌دهد تا چگونگی رشد ستارگان و سیارات را مطالعه کنند.

در سال‌های اخیر، ستاره شناسان بسیاری از کهکشان‌های کوتوله جدید را کشف کرده اند. پیشرفت فناوری، مانند تلسکوپ‌های قدرتمند، یافتن این اجسام کوچک را در وسعت فضا آسان کرده است.

به طور خلاصه، کهکشان‌های کوتوله بینش مهمی را در مورد ساختار جهان، ماهیت ماده تاریک و فرآیندهای تشکیل کهکشان‌ها به ما داده اند. کاوش در این کهکشان‌های کوچک، درک ما را از کیهان گسترش می‌دهد.