در کمتر از ۵ سال محقق می‌شود؛
رسیدن به فضای بین ستاره‌ای با سیستم پیشرانه جدید ناسا
سیستم پیشرانه جدید ناسا می‌تواند یک فضاپیمای سنگین را در کمتر از ۵ سال به خارج از محدوده منظومه شمسی برساند، یعنی همان شاهکاری که کاوشگر وویجر ۱ برای رسیدن به آن ۳۵ سال زمان صرف کرد.
به گزارش خبرنگار گروه دانش و فناوری خبرگزاری آنا، یک سیستم پیشرانه جدید می‌تواند از نظر تئوریک یک فضاپیمای سنگین را در کمتر از ۵ سال به خارج از محدوده منظومه شمسی ما برساند، یعنی همان شاهکاری که کاوشگر تاریخی وویجر ۱ برای رسیدن به آن ۳۵ سال زمان صرف کرد.
این مفهوم که به عنوان نیروی محرکه پرتو گلوله pellet-beam propulsion شناخته می‌شود، در اوایل سال جاری ۱۷۵ هزار دلار کمک هزینه اولیه توسط ناسا برای توسعه بیشتر دریافت کرد. البته این مفهوم در حال حاضر فقط از نظر محاسبات کاغذی وجود دارد. با این حال، این مفهوم به دلیل پتانسیلی که برای رساندن ما به فضای بین ستاره‌ای در طول عمر انسان، چیزی که راکت‌های سنتی با سوخت شیمیایی قادر به انجام آن نیستند، جلب توجه کرده است.
به گفته مهندس هوافضا «آرتور داوویان» از دانشگاه کالیفرنیا «این پیشنهاد یک معماری پیشرانه جدید را برای انتقال سریع محموله‌های سنگین یک تن و بیشتر در منظومه شمسی و به رسانه‌های بین ستاره‌ای می‌تواند ممکن کند.»
مفهوم پرتو گلوله تا حدی از ابتکار Breakthrough Starshot الهام گرفته که بر روی یک سیستم رانش بادبان سبک کار می‌کند. با کمک میلیون‌ها لیزر، یک کاوشگر کوچک از نظر تئوری می‌تواند تنها در عرض ۲۰ سال به سمت همسایه خورشید ما یعنی پروکسیما قنطورس حرکت کند. برای کارکرد سیستم رانش مفهومی به دو فضاپیما نیاز است؛ یکی که به سمت فضای بین ستاره‌ای حرکت می‌کند و دیگری که به مدار زمین می‌رود.
فضاپیمایی که به دور زمین می‌چرخد، پرتویی از ذرات ریز میکروسکوپی را به سمت فضاپیمای بین ستاره‌ای پرتاب می‌کند. این ذرات توسط لیزر گرم می‌شوند و باعث می‌شوند بخشی از آن‌ها به صورت پلاسما ذوب شوند که گلوله‌ها را بیشتر شتاب می‌دهد، فرآیندی که به عنوان فرسایش لیزری laser ablation شناخته می‌شود. این گلوله‌ها می‌توانند به سرعت ۱۲۰ کیلومتر در ثانیه برسند و به بادبان فضاپیمای بین ستاره‌ی برخورد کنند. همچنین می‌توانند آهنربای درون آن را دفع کرده و به حرکت فضاپیما با سرعت زیاد کمک کنند.
**رسیدن به فضای بین ستاره‌ای در کمتر از ۵ سال
داوویان معتقد است که «با پرتو گلوله‌ای، می‌توان به سیارات خارجی در کمتر از یک سال، ۱۰۰ واحد نجومی در حدود ۳ سال و لنز گرانش خورشیدی در ۵۰۰ واحد نجومی در حدود ۱۵ سال رسید.»
کاوشگر وویجر۱ حدود ۳۵ سال طول کشید تا در سال ۲۰۱۲ به فضای بین ستاره‌ای در فاصله تقریباً ۱۲۲ واحد نجومی نجومی برسد. طبق پیش بینی‌های فعلی، یک فضاپیمای پرتو گلوله‌ای با وزن ۱ تن می‌تواند همین کار را در کمتر از ۵ سال انجام دهد.
داوویان در ماه فوریه به «مت ویلیامز» از Universe Today توضیح داد که «گروه او به جای استفاده از لیزر مانند سایر پروژه‌های بادبانی، رویکرد گلوله را در پیش گرفته‌اند، زیرا گلوله‌ها را می‌توان با لیزر‌های نسبتاً کم توان به حرکت درآورد. در پیش بینی‌های فعلی آن‌ها فقط می‌توان از یک پرتو لیزر ۱۰ مگاواتی استفاده کرد. برخلاف پرتو لیزر، گلوله‌ها به این سرعت از هم دور نمی‌شوند و به ما اجازه می‌دهند فضاپیمای سنگین‌تری را شتاب دهیم. گلوله‌ها که بسیار سنگین‌تر از فوتون هستند، حرکت بیشتری را باعث می‌شوند و می‌توانند نیروی بیشتری را به فضاپیما منتقل کنند.»
بیشتر بخوانید:
آیا عمر وویجرهای ناسا به سر رسیده است؟
انتقال اطلاعات DNA انسان به ستاره‌ها
البته همه این‌ها در حال حاضر حدس و گمان است. اما کمک هزینه ناسا کمک کننده خواهد بود. این پروژه یکی از ۱۴ پروژه‌ای بود که در مرحله اولیه تامین مالی شد. گام بعدی نشان دادن اثبات مفهوم با استفاده از آزمایش‌ها خواهد بود.
به گفته داوویان «در فاز اول، امکان‌سنجی مفهوم پیشرانه پیشنهادی را با انجام مدل‌سازی دقیق از زیرسیستم‌های مختلف معماری پیشرانه پیشنهادی و با انجام مطالعات تجربی مفهومی اثبات می‌کنیم.»
انتهای پیام/۱۱۰/
انتهای پیام/
