چرا افسانه بیگانگان این روزها واقعی‌تر به نظر می‌رسد؟

به گزارش گروه علم و فناوری آنا به نقل از businessinsider، هر یک از ما از اتم‌هایی تشکیل یافته‌ایم که زمانی بخشی از یک ستاره در حال انفجار بودیم که از کربن اتمی، نیتروژن و اکسیژن و برخی مواد اصلی برای زندگی تشکیل شده است. بیش از میلیاردها سال پیش، این مواد تشکیل‌دهنده به منظور تشکیل ابرهای گازی شکل، ستاره‌های جدید و سیاره‌ها متراکم شدند؛ به این معنا که مواد تشکیل‌دهنده حیات در جهان هستی پراکنده هستند. بنابراین همیشه بین محققان این پرسش مطرح بوده که آیا در پس این زمین، حیات دیگری هم وجود دارد یا خیر؟

گروهی از دانشمندان به تازگی برآورد کرده‌اند که حدود 4/5 میلیارد سال پیش دست‌کم یک‌پنجم مریخ در اقیانوسی به عمق بیش از 137 متری پوشیده شده بود. در صورت وجود هرگونه علامتی از حیات در این آب‌ها، این علائم را می‌توان در خاک مریخ جست‌وجو کرد. ولی آب به تنهایی کافی نیست و به زمان نیز برای بررسی نیاز است. تحقیقی که در ماه آگوست صورت گرفت نشان داد که آب روی سیاره مریخ از حدود 200 میلیون سال قبل از آنچه تصور می‌شد وجود داشته است.

دانشمندان معتقدند که سیارک‌ها و ستاره‌های دنباله‌دار پایه‌های اصلی تشکیل حیات روی کره زمین هستند. به دنبال گزارش‌های اخیر، تأثیر ستاره دنباله‌دار باعث ترکیب اسیدهای آمینه و تشکیل بلوک‌های ساختمانی حیات می‌شود. از آنچه ما درباره شکل‌گیری منظومه شمسی می‌دانیم، ستاره‌های دنباله‌دار دیگری در سایر سیارات دیگر وجود دارند که عملکرد مشابه را دارند.

روی «اروپا»، ماه کوچک مشتری، رگه‌های قهوه‌ای رنگی به جا مانده است که می‌تواند نشانه نقاط گرم‌تر و وجود آب مایع کثیف‌تر در جبه ماه باشد که از پوسته آن تراوش کرده است. «اروپا» نسبت به کره زمین آب بیشتری را در خود جای می‌دهد و این دلیل سرمایه‌گذاری صدها میلیون دلاری آمریکا و اروپا روی طرح‌های مأموریت‌های آینده است که طی آن به دنبال حیات در سطح زیرین «اروپا» هستند.

آن‌سوی «اروپا»، «انسلادوس»، ماه زحل واقع شده که دانشمندان به تازگی وجود اقیانوسی گسترده و یکپارچه را در عمق پوسته یخ‌زده خارجی آن تأیید کرده‌اند. اقیانوس «انسلادوس» مانند «اروپا» مکان ایده‌آلی است که علاوه بر کره زمین، ممکن است حیات روی آن وجود داشته باشد.

انتشار دو مقاله در اوایل سال جاری مدارک متقاعدکننده‌ای را از وجود حیات روی «انسلادوس» را مطرح می‌کرد. محققان در این دو مقاله عنوان کرده بودند که منافذ گرمایی که عامل حیات روی زمین محسوب می‌شوند، پوشش طبقات اقیانوسی این ماه به شمار می‌رود.

علاوه بر «اروپا» و «انسلادوس»، اقیانوس‌های زیرسطحی عظیم ممکن است در حداقل دوازده نقطه از منظومه شمسی وجود داشته باشد. تنها مسئله‌ای که در شناسایی حیات روی هر کدام از اینها وجود دارد، رسیدن به جبه آبکی است که صدها مایل زیر پوسته قرار گرفته است.

در کنار کره زمین، «تیتان»، بزرگ‌ترین ماه زحل قرار گرفته است که تنها جسم موجود در منظومه شمسی است که روی سطح خود دریاچه دارد. این دریاچه‌ها از آب تشکیل نشده‌اند و ماده تشکیل‌دهنده آنها «متان مایع» است و از این رو، مانند کره زمین ایجاد‌کننده حیات محسوب نمی‌شوند. با وجود این، در اوایل سال جاری گروهی از محققان نشان دادند که سلول‌های زنده بر پایه متان و فاقد اکسیژن قادرند روی «تیتان» زنده بمانند.

از سوی دیگر، این احتمال وجود دارد که حیات تنها روی سیاره‌هایی چون کره زمین شکل گیرد و این بدان معناست که احتمال یافتن بیگانه‌ها تنها روی سیاره‌هایی آن‌سوی منظومه شمسی وجود دارد. دانشمندان چندی پیش سیاره‌ای مشابه زمین را در فاصله 1400 سال نوری شناسایی کردند که اندازه، مدار، خورشید و سن آن به گونه‌ای بود که شانس وجود حیات روی آن را قوت می‌بخشید.

در واقع، محققان بر این باور بودند که مواد تشکیل‌دهنده این سیاره و وضعی که بر آن حکم‌فرماست، به گونه‌ای است که احتمال وجود حیات را روی آن فراهم می‌کند.

دانشمندان معتقدند که معادله معروف Drake به آنها این امکان را می‌دهد که تعداد حضور بیگانگان را در کهکشان راه شیری پیش‌بینی کنند. این معادله اشاره می‌کند که هزاران و حتی میلیون‌ها تمدن بیگانه وجود دارد.

بسیاری می‌پرسند اگر میلیون‌ها تمدن بیگانه هوشمند در جایی از منظومه شمسی وجود دارند، چرا تاکنون چیزی از آنها نشنیده‌ایم؟ کهکشان راه شیری خانه ماست ولی به طور کامل مکانی برای حیات به شمار نمی‌رود.

این گزارش‌ها حاکی از آن است که سایر کهکشان‌های این جهان هستی میزبان بیش از ده‌ها هزار سیاره‌ای هستند که بیشتر از کهکشان راه شیری قابلیت سکونت و حیات دارند.

تمام ما انسان‌ها از اتم‌های سنگینی ساخته شده‌ایم که مواد حاصل از انفجار ستاره‌های عظیم‌الجثه بوده‌اند. این مسئله نه تنها ما را به جهان هستی مرتبط می‌کند، بلکه احتمال وجود حیات بیگانگان را قوت می‌بخشد.

این مواد تشکیل دهنده بخشی از ابرهای گازی شکلی هستند که متراکم می‌شوند، نابود می‌شوند و نسل بعدی منظومه شمسی و ستاره‌های همراه با سیاره‌های در حال چرخش را شکل می‌دهند. این سیاره‌ها اکنون، به خودی خود دارای مواد تشکیل دهنده حیات هستند.

مترجم: ندا اظهری