ناهنجاری مغناطیسی؛ نشانهای نامرئی از برخورد شهابسنگها
به گزارش خبرنگار گروه علم و فناوری خبرگزاری آنا از ساینس آلرت، تشخیص مکانهای برخورد شهابسنگ امکان دارد که آسان بهنظر برسد. شهابسنگها با دهانههای غولپیکر نشان میدهند که این اجرام دوردست نهایتاً در کجا متوقف شدهاند اما همیشه اینطور نیست. گاهیاوقات اثر این شکافهای ناشی از ضربههای سهمگین بهبود مییابن زیرا این شکافها توسط لایههایی از خاک و پوشش گیاهی پوشانده میشود یا عناصر طی مدت زمانی طولانی آنها را میسایند. اکنون دانشمندان راهی برای شناسایی این مکانهای مخفی پیدا کردهاند.
تکهای بزرگ از سنگ فضایی را تصور کرده که به مقصد نهایی خود یعنی زمین نزدیک میشود. شهابسنگها میتوانند با سرعت ۷۲ کیلومتر در ثانیه یا ۱۶۰ هزار مایل در ساعت به جو زمین وارد شوند اما با حرکت در جو متراکم شروع به کاهش سرعت میکنند. نور زیبای آسمان از طریق پدیده فرسایش هنگام پرواز شهابسنگ در فراز ایجاد میشود زیرا لایههای شهابسنگ از طریق برخورد سریع با مولکولهای هوا تبخیر میشود. بنابراین اگر سنگ فضایی تمام راه را به سمت زمین حرکت کند با زمین برخورد کرده و مخروطهای متلاشی، دهانههای برخوردی را ایجاد کرده و سایر نشانههایی که گویای این است که یک شهابسنگ به کجا برخورد کرده است.
دما، فشار و سرعت بالا ذرات همگی بهطور همزمان رخ میدهد که یک فرآیند زمینشناسی است. در این فرآیند اتفاقی رخ میدهد که ضربه شهابسنگ پلاسما را تشکیل میدهد. پلاسما نوعی گاز است که در آن اتم به الکترونها و یونهای مثبت شکسته میشود. زمینشناسان از دانشگاه آلاسکا میگویند: «برخورد شهابسنگ با سرعت بسیار بالایی اتفاق میافتد و به محض تماس شهابسنگ با آن سرعت بالا به زمین انرژی جنبشی به گرما، بخار و پلاسما تبدیل میشود. بسیاری از مردم درباره وجود گرما اطلاعاتی دارند و همچنین اطلاعات کمی نیز از ذوب و تبخیر دارند اما چیزی درباره پلاسما نمیدانند.
تیم محققان دریافتند که پلاسما اثری عجیب و غریب بر مغناطیس طبیعی سنگها میگذارد و مغناطیس ناحیه تحت تأثیر پلاسما ۱۰ برابر کمتر از سطح طبیعی نیروی مغناطیسی است. محققان امیدوار هستند که کشف جدید به دانشمندان کمک کرده تا با استفاده از ابزارهای دیگر مکان برخورد شهابسنگ را پیدا کنند حتی مکانهایی که نشانههای طبیعی مانند مخروطهای متلاشی یا دهانهها را ندارند.
انتهای پیام/
انتهای پیام/