ستاره‌ای که ماه را هم تحت تأثیر قرار داد/ نانوذرات آهنی ماه در سیطره خورشید

به گزارش گروه علم و فناوری خبرگزاری آنا، نانوذرات ریز آهنی بر خلاف زمین که نمونه‌هایی از آن به طور طبیعی یافت نمی‌شود تقریباً در همه جای ماه وجود دارند و دانشمندان در تلاش هستند دلیل آن را بفهمند. یک مطالعه جدید به رهبری کریستین جی. تای اودوویچیک (Christian J. Tai Udovicic)، کاندیدای دکتری دانشگاه آریزونا شمالی با همکاری کریستوفر ادواردز(Christopher Edwards) دانشیار هر دو از دپارتمان نجوم و علوم سیاره‌ای انجام شده است که سرنخ‌های مهم ارائه شده در آن به درک بهتر سطح فعال ماه کمک می‌کند.

بیشتر بخوانید:

ابزار جدید ناسا برای جست‌وجو در نیمه تاریک ماه

ماه در حال کوچک شدن است + تصویر

در مقاله‌ای که اخیراً در Geophysical Research Letters منتشر شده است، دانشمندان دریافتند که تابش خورشید می‌تواند از آنچه تصور می‌شد منبع مهمتری در وجود نانوذرات آهن در ماه باشد.

تابش خورشید عامل ایجاد نانوذرات آهن است

برخورد سیارک‌ها و تابش خورشیدی به طرق منحصر به فرد روی ماه تأثیر می‌گذارد زیرا این قمر فاقد میدان مغناطیسی محافظ، جو و اتمسفری مانند زمین است(چیزی که از ما در زمین محافظت می‌کند). هم سیارک‌ها و هم تابش خورشیدی سنگ‌ها و خاک ماه را تجزیه می‌کنند و نانوذراتی از آهن (برخی کوچکتر و برخی بزرگتر) تشکیل می‌شود که از طریق ماهواره‌هایی که در مدار ماه می‌گردند قابل تشخیص هستند.

در این مطالعه جدید که به تازگی منتشر شده است، از داده‌های اداره ملی هوانوردی و فضایی (ناسا) و سفینه فضایی ژاپن (JAXA) برای درک چگونگی تشکیل نانوذرات آهن در ماه در طول زمان استفاده شد.

تای اودوویچیچ می‌گوید: «ما مدت‌ها فکر می‌کردیم که باد خورشیدی تأثیر کمی بر تکامل سطح ماه دارد در حالی که در واقع این مهمترین فرایند تولید نانوذرات آهن است. از آنجا که آهن نور زیادی را جذب می‌کند، آنها را باید یک شاخص بزرگ در تغییرات سطح ماه دانست. با این وجود مقدار بسیار کمی از این ذرات را می‌توان از فاصله‌های دور تشخیص داد.»

برای نمونه‌های آپولو هم همین اتفاق افتاد

در کمال تعجب به نظر می‌رسد نانوذرات آهن کوچکتری به دلیل آسیب ناشی از تابش در نمونه‌هایی که از مأموریت‌های آپولو به ماه به زمین آورده شد شکل گرفته که نشان می‌دهد خورشید در شکل‌گیری آنها تأثیر قوی دارد.

برنامه فضایی آرتمیس به طریقی بازگشت جدی بشر به ماه را در پی خواهد داشت و ناسا قصد دارد برخلاف دهه ۶۰ و ۷۰ با دانشی فراگیر گام در ماه نهد.

تای اودوویچیچ می‌گوید: «وقتی برای اولین بار نمونه داده‌های آپولو و داده‌های ماهواره‌ای را در کنار هم دیدم شوکه شدم. این مطالعه نشان می‌دهد که تابش خورشید می‌تواند تأثیر بیشتری در تغییر بخش فعال روی ماه داشته باشد و نه تنها سطح آن را تیره می‌کند بلکه ممکن است مقدار کمی آب قابل استفاده در مأموریت‌های آینده ایجاد کند.»

بیشتر بخوانید:

ناسا کاوشگر جدید خود را به ماه می‌فرستد

برنامه فضایی آپولو در دهه ۶۰ میلادی شروع به کار کرد و جایگزین برنامه مرکوری شد. با پایان برنامه فضایی در ابتدای دهه ۷۰، حدود ۳۸۰ کیلوگرم سنگ و خاک از ماه به زمین منتقل شد. عمر سنگ‌های انتقال‌یافته به زمین از طریق تکنیک رادیومتری مورد سنجش قرار گرفت که به طور قابل توجهی از عمر سنگ‌های زمین دیرینه‌تر بود و به دورانی بین ۳.۲ بیلیون تا ۴.۶ بیلیون سال قبل برمی‌گشت.

تحقیقات همزمان با برنامه فضایی آرتمیس ادامه می‌یابد

با آماده شدن ناسا برای فرود اولین زن و مرد بر روی سطح ماه تا سال ۲۰۲۴ به عنوان بخشی از مأموریت آرتمیس، درک محیط تابش خورشید و منابع احتمالی روی ماه بسیار مهم است. برنامه فضایی آرتمیس به طریقی بازگشت جدی بشر به ماه را در پی خواهد داشت و ناسا قصد دارد برخلاف دهه ۶۰ و ۷۰ با دانشی فراگیر گام در ماه نهد.

بیشتر بخوانید:

تصاویر جدید از ماده مرموز در ماه منتشر شد

تای اودوویچیچ در پروژه‌های آینده‌ای که با ناساهمکاری خواهد کرد(اخیراً پروژه‌هایی به محققان آینده علوم و فناوری فضایی FINESST محول شده است) قصد دارد مطالعه هدفمند خود را در کل ماه گسترش دهد اما همچنین مشتاق است به نقطه‌ای که محل فرود کاوشگر آینده Lunar Vertex انتخاب شده است توجه ویژه‌ای داشته باشد. او ضمناً دمای ماه و ثبات یخ آب را مطالعه می‌کند که امید می‌رود برای مأموریت‌های آینده سودمند باشد.

تای اودوویچیچ می‌گوید: «این پروژه به ما کمک می‌کند تا بفهمیم که چگونه سطح ماه در طول زمان تغییر کرده است. در حالی که هنوز چیزهای زیادی برای یادگیری وجود دارد ما می‌خواهیم مطمئن شویم که وقتی قدم روی ماه می‌گذاریم، این مأموریت بهترین پشتیبانی علمی موجود را داشته باشد. این هیجان‌انگیزترین زمان برای دانشمندان از دوران آپولو در دهه ۷۰ به این سمت است.»

انتهای پیام/۴۱۶۰