آنا گزارش می‌دهد؛
انرژی کیهانی برای زندگی بهتر روی زمین/ استخراج انرژی از سیاه چاله‌ها محقق می‌شود؟
دانشمندان با آغاز تحقیقات جدید در مورد سیاه چاله‌ها در تلاش هستند تا چگونگی استخراج انرژی از این منابع را مورد بررسی قرار دهند.
گروه دانشگاه خبرگزاری آنا- علیرضا باجلان، با وجود پیشرفت‌های چشمگیر علمی در زمینه هوا و فضا هنوز دانش بشری در مورد بسیار از اجرام آسمانی محدود است و ناشناخته‌های متعددی در کیهان وجود دارد. یکی از مواردی که اخترشناسان و محققان علوم فضایی اطلاعات زیادی در مورد آن ندارند سیاه‌چاله‌ها را شامل می‌شود.
بیشتر بخوانید: دانشمندان، امیدوار به کشف ردپای زندگی در کیهان/ حیات روی سیاره دیگر امکان‌پذیر است؟
بر اساس تحقیقات دانشمندان سیاه چاله‌های فضایی با قدرت گرانش بسیار زیادی همه اجرام آسمانی را به درون خود کشیده و نابود می‌سازند. البته دقیقا مشخص نیست پس از اینکه جرمی مانند سیارک وارد سیاه چاله شده چه اتفاقی برای آن‌ها رخ می‌دهد. موضوعی که در این گزارش مورد بررسی قرار می‌گیرد امکان دریافت انرژی از سیاه چاله‌ها است.
دانشمندان پس از سال‌ها دوباره متوجه فرایند پنروس(Penrose) می‌شوند
در سال 1969 دانشمندی به نام راجر پنروس(Roger Penrose) نظریه‌ای را مطرح کرد که بر اساس آن می‌توان از سیاه چاله‌ها طبق فرایندهای خاصی انرژی دریافت کرد. یکی از مسائلی که سبب شد راجر پنروس نظریه Penrose را مطرح کند وجود آثار باستانی همچون اهرام مصر و کاخ‌های قبایل اینکا در آمریکا جنوبی است.
هزاران سال پیش مردم با امکاناتی بسیار محدود ساختمان‌های بسیار عظیمی را بنا کردند که هنوز چگونگی تامین انرژی برای ساخت این بناهای تاریخی مبهم است. برخی از محققان معتقدند زمانی که این بناها ساخته شده است موجودات فرازمینی به کمک انسان‌ها آمده و با منابع انرژی نامحدود آن‌ها را یاری کردند. این تئوری دقیقا همان چیزی است که زمینه شکل گیری فرایند پنروس را ایجاد کرد.
حتی نور هم قادر به فرار نیست
در واقع راجر پنروس معتقد بود این قبایل باستانی مانند اینکا ضمن ارتباط با بیگانگان انرژی مورد نیاز خود را از سیاه چاله‌ها تامین می‌کردند. انرژی سیاه چاله به حدی زیاد است که حتی نور نیز در صورت نزدیک شدن به میدان مغناطیسی سیاه چاله به درون آن کشیده می‌شود. مطمئنا دستیابی به منبع انرژی سیاه چاله می‌تواند توانایی فضانوردان برای انجام ماموریت‌های فضایی را تا حد غیرقابل تصوری افزایش دهد.
یاکوف زلدوویچ در سال 1971 تحقیق در مورد فرایند پنروس را از سر گرفت و در صدد برآمد تا با انجام آزمایش‌هایی نشان دهد سیاه چاله‌ها دارای انرژی عظیمی بوده و می‌توان از چرخ‌های مرگبار این اجرام آسمانی انرژی دریافت کرد. زلدووچ در توضیح آزمایش‌های خود گفته بود: جریان حرکت در سیاه چاله به شکل مارپیچ است و این موضوع سبب می‌شود انرژی بیشتری در هرکدام از چرخه‌ها تولید شود.
سرعت چرخه‌های انرژی در سیاه چاله‌ها یکسان نیست از همین رو سیاه چاله در بازه‌های زمانی متفاوت اجرام پیرامون خود را با قدرت و سرعت بیشتری جذب می‌کنند. دانشمندان سیاه چاله را به سیلندرهای موجود در وسایل نقلیه تشبیه کردند. فرکانس‌های مثبت به وسیله سیلندرها جذب شده ولی فرکانس‌های منفی دفع می‌شوند. این جریان مثبت و منفی دائما در حال برخورد با یکدیگر قرار دارند و طوفان‌های کیهانی را به وجود می‌آورند.
اندازه‌گیری میزان انرژی سیاه چاله با استفاده از صوت
نور با سرعت 300 میلیون متر بر ثانیه در کیهان حرکت می‌کند. اگرچه نور نیز جذب سیاه چاله‌ها شده ولی به دلیل سرعت بالا محققان قادر نیستند از پرتوهای نور برای دریافت انرژی از سیاه چاله استفاده کند. فرکانس‌های صوتی نسبت به نور سرعت کمتری دارند و شرایط لازم برای بررسی دریافت انرژی از سیاه چاله‌های را امکان پذیر می‌سازند.
برای درک رفتار امواج صوتی و میزان تغییر انرژی این امواج در سیاه چاله‌ها زلدوویچ استوانه‌ای را طراحی و با استفاده از بلندگوهای خاصی فرکانس‌های صوتی را به درون آن ارسال کرد. این امواج پس از ورود به استوانه به صورت مارپیچ حرکت کرده و در هر چرخه انرژی بیشتری را بدست می‌آورند. این آزمایش به خوبی نشان داد چه تغییراتی پس از ورود فرکانس‌های صوتی به سیاه چاله رخ می‌دهد.
در واقع یاکوف زلدوویچ توانست با آزمایش‌هایی تکمیلی عملکرد فرایند پنروس را نشان دهد. اگر انسان‌ها میزان انرژی تولید شده در هر چرخه سیاه چاله را اندازه‌گیری کنند گام بزرگی به سمت تولید انرژی از این اجرام مرموز آسمانی برداشته‌اند.
آزمایش‌ها همچنان ادامه دارد
با وجود تلاش‌های دانشمندان برای شناخت بیشتر سیاه چاله‌ها در دهه‌های اخیر و دریافت انرژی از آن‌ها هنوز هیچ محققی نتوانسته است به طور شهودی تحقیقات خود در مورد سیاه چاله‌ها را اثبات کند. احتمال دارد در آینده‌ای نزدیک انسان‌ها به فناوری‌هایی دست یابند که با ساخت دستگاه‌های پیشرفته و پرتاب آن‌ها به فضا به منابع نامحدود انرژی دسترسی داشته باشند. با توجه به مطالعات اخترنشان زمین تنها سیاره قابل سکونت در کهکشان راه شیری نیست به همین دلیل شاید تمدن‌های دیگری در سراسر کیهان تا کنون به منبع انرژی سیاه چاله‌ها دست یافته و از آن استفاده می‌کنند.
با پایان یافتن عمر طبیعی هر ستاره در آسمان انفجاری بزرگ رخ داده و ناگهان تمام اجزای آن ستاره متلاشی می‌شوند. به غیر از پایان یافتن عمر یک ستاره دلیل دیگری نیز برای چنین انفجارهای عظیمی وجود دارد. ممکن است ستاره‌ای پیش از تمام شدن دوره درخشش خود در میدان مغناطیسی سیاه چاله قرار گرفته و به سرعت درون آن کشیده شود در چنین حالتی نیز انفجاری بزرگ رخ داده و ستاره به صورت کلی نابود می‌شود.
رویاهای کنونی روزی محقق خواهد شد
اگرچه صحبت‌های مطرح شده در این گزارش تا حدی علمی-تخیلی به نظر می‌رسد ولی با نگاه کردن به دانش محدود بشر در 100 سال گذشته و پیشرفت‌های علمی که در این مدت حاصل شده است دستیابی به اجرام آسمانی همچون سیاه چاله‌ها غیرممکن به نظر نمی‌رسد. قطعا پیش از ایجاد هر روشی برای انتقال انرژی سیاه چاله به زمین با سفینه‌های فضایی باید این اجرام اسرارآمیز را بیشتر شناخته و اطلاعات خود در مورد رفتار آن‌ها را تکمیل کنیم. آنچه اکنون می‌توان به صورت قطعی در مورد سیاه چاله‌ها بیان کرد عدم امکان دریافت انرژی از آن‌ها با تجهیزات حال حاضر است.
انتهای پیام/4144/
انتهای پیام/
