استفاده از فناوری نانو در ساخت نوعی عایق الکتریکی در دانشگاه علوم پزشکی بابل

به گزارش خبرگزاری آنا به نقل از روابط عمومی ستاد نانو، امروزه با پیشرفت صنعت، ابعاد تراشه‌های الکتروشیمیایی، الکترونیکی و اپتوالکترونیکی نیز رو به کوچک شدن هستند. از این‌رو، یافتن نانومواد هیبریدی آلی و معدنی مناسب، به عنوان ماده اصلی چنین تراشه‌ها و قطعاتی حائز اهمیت بسیاری است. این مواد باید از خاصیت دی‌الکتریکی مناسب و ایجاد پیوندهای مستحکم برخوردار باشند. در این طرح تلاش شده با استفاده از فناوری نانو، مواد هیبریدی تولید شود تا بتوان از نشتی جریان در قطعات الکترونیکی جلوگیری کرد.

سیده نرگس موسوی کانی، در توضیحات خود بیان کرد: «با توجه به قابلیت‌های ممتاز نانومواد هیبریدی آلی و معدنی در ممانعت از جریان نشتی و تونلی و نیز داشتن ثابت دی‌الکتریک بالا بر آن شدیم تا با سنتز یک نانوذره هیبریدی آلی و معدنی، کاهش قابل توجهی در جلوگیری از جریان نشتی در قطعات الکترونیکی ایجاد کنیم».

با توجه به نتایج و ثابت دی‌الکتریک بالای محاسبه شده، در آینده می‌توان از این نانوذرات به عنوان یک گیت دی‌الکتریک در ساخت قطعات نانوالکترونیک آلی استفاده کرد. کاهش هزینه فرایند به دلیل استفاده از روش آسان سل- ژل، کاهش قیمت نمونه با استفاده از مواد اولیه ارزان قیمت، کاهش اتلاف انرژی و افزایش سرعت پردازش قطعات الکتریکی از دیگر مزایای اصلی ساخت و کاربرد عایق دی‌الکتریک پیشنهادی است.

به گفته موسوی، در ساخت این نانومواد هیبریدی از نانوذرات اکساید لانتانیم، به دلیل ثابت دی‌الکتریک بالا و آنتراسن، به دلیل قیمت بسیار ارزان و قابلیت دسترسی آسان، استفاده شده است. روش‌های XRD، SEM، FTIR و نیز روش X-Powder از جمله آزمون‌های استفاده شده جهت بررسی نانوساختاری این مواد بوده است.

این محقق در ادامه افزود: «با توجه به طیف‌های XRD، افزایش غلظت آنتراسن تزریق شده به لانتانیم اکساید در دمای ۵۰۰ درجه سانتی‌گراد، اندازه نانوذرات را به سمت بلوری پیش می‌برد اما در دمای ۳۰۰ درجه سانتی گراد، با افزایش غلظت آنتراسن ساختار نانوذرات آمورف‌تر می‌شوند لذا این شکل اخیر، به دلیل عدم وجود مرز دانه‌ها، می‌تواند برای کاهش جریان‌های تونلی و نشتی مفید باشد. تصاویر SEM و اندازه‌های نانوذرات با نرم افزار X-Powder نیز این ادعا را ثابت می‌کند. از طرفی میانگین اندازه نانوذرات حدود ۴۸ نانومتر بوده است».

نتایج این کار تحقیقاتی حاصل همکاری سیده نرگس موسوی کانی، زهرا مرادی نژاد، سید محسن آقاجانپور میر، دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی بابل و دکتر علی بهاری، عضو هیئت علمی دانشگاه مازندران است.