مشکلات زناشویی در نمایش «فالومی»

به گزارش خبرنگار فرهنگی آنا، کوروش سلیمانی که از بازیگران و کارگردانان شناخته شده تئاتر و تلویزیون است قصد دارد نمایش «فالومی» را در مرکز تئاتر مولوی روی صحنه ببرد. وی در خصوص این اثر نمایشی که توسط پیتر شفر به نگارش در آمده توضیحاتی را ارائه کرد که می‌خوانید:

چرا با اجرای «فالومی» به موضوع مشکلات زناشویی پرداخته‌اید و چه ضرورتی برای توجه به چنین مضمونی وجود دارد؟

سال‌هاست که به موضوع مشکلات زناشویی با زبان تلخ پرداخته می‌شود اما ما با اجرای «فالومی» سعی کرده‌ایم تا با ایجاد فضای کمدی به مشکلاتی که ممکن است میان زوج‌ها پیش آید بپردازیم. ما در این اجرا نمایش را با مشکلات میان یک زن و شوهر آغاز می‌کنیم و در پایان با استحکام‌بخشی روابط خانوادگی آن را به پایان می‌رسانیم.

«فالومی» را برچه اساس و با چه شیوه‌ای اجرا می‌کنید؟

من به همراه چند تن از دانشجویان دانشگاه هنرهای زیبا سعی کردیم اثری مبتنی بر آنچه در دانشگاه آموخته‌ایم را روی صحنه ببریم. ما در این اجرا از تمام عناصر تئاتر بهره گرفته‌ایم.

از آنجا که اکثر اجراهای امروزی مونولوگ‌گونه است و کمتر به اجرای نمایشنامه‌های ارزشمند توجه می‌شود، سعی کردم در این اجرا برخلاف نمایش‌های امروزی، آموخته‌های دانشگاهی را در قالب نمایش عرضه کنم.

تمامی عوامل گروه از فعال و شناخته‌شده هستند. کمی درباره عوامل و انتخاب آن‌ها بگویید.

طراحی صحنه را سینا ییلاق‌بیگی برعهده دارد که از فارغ‌التحصیلان دانشگاه هنر است، عیوضی طراح گرافیک از فارغ‌التحصیلان دانشگاه‌تهران است، سمیه فراهانی و ثمین سالک نیز طراحان گریم هستند که در رشته‌های هنری تحصیل کرده‌اند. من در این انتخاب‌ها ملاک را بر این گذاشتم که افرادی به گروه نمایشی راه‌ یابند که جایگاه هنری خوبی داشته باشند و در حیطه تخصص خود نیز کار کرده باشند.

با توجه به گروه نمایشی و اینکه اکثریت افراد فارغ‌التحصیل و از افراد کارکرده و فعال هستند، چه علتی باعث تاکید شما برای اجرا در تئاتر مولوی بود؟

همه اعضای گروه از دانشگاه تهران هستند و با توجه به رویکردی که تئاتر مولوی برای اجرای آثار برگزیده دانشجویی دارد بهترین گزینه را مرکز مولوی دیدم. ضمن این‌که نگاه من در اجرای «فالومی» پرداختن به مشکلات زناشویی از طریق سرفصل‌های آموزش داده شده بود.

در شرایطی که اکثر گروه‌های نمایشی سعی در پرکردن سالن‌ها و فروش بیشتر گیشه و دیگر حاشیه‌های روز دارند، تلاش من بر این بوده که اثر شاخصی که بتواند برای دانشجویان مفید باشد را روی صحنه ببرم. در همین راستا حتی زمینه حضور دانشجویان از متن تا اجرا را نیز فراهم کردم.

در تولید این اثر به چه شیوه‌ای تاکید داشته‌اید؟

در این تئاتر ما شیوه‌های تجربه‌گرایانه‌ای را شاهد هستیم که با آنچه در دانشگاه‌ها تدریس می‌شود بسیار نزدیک است. ما فکر کردیم به عنوان گروهی که سال‌ها تحصیل کرده، شیوه‌هایی را در نمایش به‌کار ببریم که در دانشگاه‌ها آموخته‌ایم.

باتوجه به متنی که حال و هوای غربی دارد، چقدر لزوم ایرانیزه‌شدن اثر احساس شده و آیا در طراحی‌ها نیز این نوع نگرش به متن لحاظ شده است؟

طراحی بخش‌های مختلف نمایش متناسب با شرایط متن و فضای غربی آن است.

این اثر به هیچ عنوان ایرانیزه نشده و ما در هیچ جایی از نمایش، موضوع را زیر سوال نبرده‌ایم، بلکه من به لحاظ محتوایی حس کردم شرایط به گونه‌ای است که رابطه زن و مرد موضوع روز است و ما نیز بهتر است درباره یک زن و شوهر و ارتباط خانواده همسران با هم اثری را متناسب با روزگار کنونی اجرا کنیم.

بازیگران نمایش از چه ظرفیت‌ها و توانایی‌هایی برای اجرای «فالومی» برخوردار هستند؟

وحید آقاپور از دوستان قدیمی من است و کار قبلی‌ام نیز حضور داشت. من توانایی وی را می‌پسندم.

با مسعود میرطاهرى و مریم داننده نیز پیش از این به عنوان بازیگر همکاری داشتم و شناخت کاملی نسبت به بازی‌هایشان داشتم.

در زمان انتخاب بازیگر ظرفیت نقش‌آفرینان را سنجیده بودم و نسبت به توانایی‌هایشان شناخت کافی داشتم. آنچه مسلم است این است که یکسری خصوصیات در هر شخصیت وجود دارد که کارگردان را وادار می‌کند تا به جستجوی بازیگری بپردازد که از پس نقش برآید.

آیا شرایط و امکان کافی برای اجرای نمایش «فالومی» در شهرهای مختلف کشور را دارید؟

اجرا در شهر‌های مختلف همواره برای من معذوریت‌هایی داشته چراکه همواره لازم بوده تا برای اجرا از چهره‌های مطرح و شناخته شده سینمایی یا تلویزیونی استفاده کنیم. این امر برای من هیچگاه اصل نبوده و برای حضور چنین افرادی نیز نیاز است تا چهره های سینمایی زمان کافی برای اجرا داشته باشند.

نگرشتان نسبت به حضور هنرمندان چهره در آثار نمایشی چیست و چرا ترجیح می دهید در نمایش‌هایتان از هنرمندان چهره استفاده نکنید؟

60 تا 70 درصد از بازیگران مطرح، تئاتری هستند و 40 درصدشان فعالیت صرفا سینمایی و تلویزیونی داشته‌اند. من منعی از حضور چهره‌های سینمایی و تلویزیونی که توانایی حضور در تئاتر داشته باشد نمی‌بینم، اما اگر نگاهی به نمایش‌های روی صحنه بیندازیم، می‌بینیم کارهایی که اجرا می‌شود در خدمت بازیگر است و نه بازیگر در خدمت نمایش. در چنین آثاری، تولیدکنندگان به این نکته توجه دارند که تماشاگر کدام بازیگر را دوست دارد.

استفاده از افراد چهره که آشنایی نسبت به تئاتر ندارند صرفا امری تبلیغاتی و غیرهنرمندانه است. تئاتر هنر فاخر و اثرگذاری است که نقش فرهنگ سازی دارد و مسائلی را مطرح می‌کند که باعث ارتقای سطح تفکر مخاطب می‌شود.