مریم میرعابدی:«بوفالوی آمریکایی» روایت افراد پوچ با آرزوهای بزرگ است

به گزارش خبرنگار فرهنگی آنا، مریم میرعابدی کارگردان نمایش «بوفالوی آمریکایی» است که قصد دارد این اثر را از 27 مردادماه هر شب ساعت 21 در تئاتر مولوی روی صحنه ببرد. با او به بهانه اجرای این اثر به گفتگو نشستیم که آن را می‌خوانید:

با توجه به این‌که نمایشنامه خارجی است، برای درک و برقراری ارتباط عمیق‌تر با مخاطب چقدر متن را دستخوش تغییر کرده‌اید؟

هیچگونه دخل و تصرفی در متن نمایشنامه ایجاد نشده است و به عبارتی «بوفالوی آمریکایی» ایرانیزه نشده است. این اثر طبق آنچه آراز بارسقیان ترجمه کرده است روی صحنه خواهد رفت. ما سعی کرده‌ایم ریتم این کار را درست در بیاوریم و اجرا به آنچه در متن است شبیه باشد.

در این اثر به متن کاملا وفادار بوده‌ام چراکه نحوه نوشتاری متن به گونه‌ای است که نمی‌توان در آن دست برد. این اثر طبق متن و در 90 دقیقه اجرا می‌شود.

چه ویژگی‌ها و ظرفیت‌هایی در این نمایشنامه دیدید که آن را برای اجرا در تالار مولوی مناسب دانستید؟

آنچه باعث شد تا این متن را برای اجرا انتخاب کنم شبیه‌بودن کاراکترها و ویژگی‌هایشان به حال و اوضاع امروز مردم ایران بود.

در ایران شاهد این هستیم که برخی افراد دچار فضای پوچی می‌شوند و آرزوهای بزرگ و البته دست‌نیافتنی در سر دارند. فضای این اثر را می‌توان به حال و هوای امروز ایران تعمیم داد.

این نمایش چه محتوایی دارد و از چه ویژگی‌هایی برای تاثیر و جذب مخاطب برخوردار است؟

این اثر، داستان یک مغازه دست‌دوم فروشی واقع در جنوب شهر شیکاگو است. در مغازه سمساری، مردی به اسم دانی دوبرو است که تصمیم گرفته در زندگی دست به کاری بزرگ بزند و حق خود را از روزگار بگیرد.

مخاطبان این اثر بخشی از خود را در هر یک از کاراکترهای نمایش پیدا خواهندکرد، بنابراین طبیعی است که با آن‌ها همذات‌پنداری کنند.

باتوجه به مضمون جهان‌شمول نمایش «بوفالوی آمریکایی» چه طراحی برای نمایش در نظر گرفته‌اید؟

صحنه نمایش، مغازه سمساری است که سعی شده با تمام جزئیات بر روی صحنه نشان داده شود.

ما روابط بین کاراکترها را به گونه‌ای تعیین کرده‌ایم که رابطه میان آنها کاملا ملموس باشد به طوریکه مخاطب ارتباط میان شاگرد و صاحب مغازه را در متنی خارجی ببیند. البته ما در این راستا افراط نکرده‌ایم و به سمت نمایش ایرانی نرفته‌ایم بلکه بر اساس روابط عادی‌مان طراحی‌ها را انجام داده‌ایم.

در «بوفالوی آمریکایی» حالت ابزورد افراد را نشان دهیم.

با توجه به اینکه نمایشنامه خارجی است و داستان آن در دهه 70 آمریکا می‌گذرد و کاراکترها خارجی هستند، آیا در طراحی لباس بازیگران نیز این سمت و سو دیده می‌شود؟

در طراحی لباس بازیگران به زمان اصلی نمایشنامه که مربوط به دهه 70 آمریکا است و اتفاقات آن برهه تاریخی توجه کرده‌ایم. در اصل نوع لباس بازیگران نیز به لباس های مردم آمریکا در سال ۱۹۷۵ میلادی شبیه است.

با توجه به این‌که تئاتر مولوی مرکزی برای اجرا آثار نمایشی دانشجویان است، بازیگران نمایش را با چه معیاری از دانشجویان انتخاب کردید؟ آیا نقش‌آفرینان این اثر اولین تجربه نمایشی خود را در «بوفالوی آمریکایی» تجربه می‌کنند؟

از آنجا که نمایش را در سالن اصلی تئاتر مولوی اجرا می‌‌کنیم طبیعی است که باید 70 درصد از گروه نمایشی دانشجویان باشند.

در زمان ارائه درخواست اجرا که دی ماه 1394 بود، دانشجوی کارشناسی ارشد بودم و سعی کردم در کارم نیز از دانشجویان استفاده کنم. اگرچه با گذشت زمان و فرارسیدن زمان اجرای نمایش درسال 1396، بسیاری از بازیگران فارغ‌التحصیل شده‌اند.

من در انتخاب بازیگران سعی کرده‌ام از کسانی که سعی دارند در فضای تئاتر حرفه‌ای کار کنند استفاده کنم.

از آنجا که تئاتر دانشجویی، خیلی ویژگی‌ها را ندارد و مکانی برای آزمون و خطا نیست، در انتخاب‌ها به سمت کسانی رفته‌ام که خودشان نیز کارگردانی تئاتر می‌کنند و به متون دیوید ممت آشنایی و تسلط کافی دارند.

این روزها در تئاتر مولوی شاهد اجرای هنرمندان حرفه‌ای و شناخته شده نیز هستیم. این امر چقدر در رشد کیفی آثار نمایشی دانشجویان و بهره‌مندی از مخاطب بیشتر تاثریگذار بوده است؟

سالن مولوی از حرفه‌ای‌ترین و استانداردترین سالن‌های نمایشی است. این سالن، مکانی برای اجرای دانشجویان است اگرچه گاه شاهد اجراهایی از هنرمندان شناخته شده‌تر نیز هستیم.

اینکه سالن، فضایی مخصوص دانشجویان است بسیار خوب است و در مقابل اجرای هنرمندان حرفه‌ای نیز باعث می‌شود تا بخش دانشجویی در نظر مردم سطح پایین جلوه نکند. در این میان آنچه در کار دانشجو تاثیر منفی به دنبال خواهد داشت، تعویق نوبت اجرای آثار دانشجویان است.

من معتقد هستم که سطح کیفی آثار دانشجویان باید ارتقا یابد چراکه برای دیگر افراد در همه جای ایران سالن نمایشی وجود دارد. دانشجویان برای اجرای آثارشان باید مدت زمان زیادی در نوبت اجرا بمانند و از آنجا که سرمایه کافی برای کار در سالن‌های خصوصی را ندارند نمی‌توانند در فضایی جز تئاتر مولویف نمایش روی صحنه ببرند.