موش صحرایی برهنه در هنگام کمبود اکسیژن مانند گیاهان فروکتوز می‌سوزاند
براساس نتایج تحقیقات جدید، موش صحرایی برهنه قادر است با متابولیسم فروکتوز در شرایطی که اکسیژن در دسترس نیست، زنده بماند.
به گزارش گروه علم و فناوری آنا به نقل از Upi، تحقیقات جدید نشان می‌دهد که وقتی موش صحرایی برهنه در محیطی با اکسیژن کم قرار می‌گیرد، مانند گیاهان شروع به سوخت‌وساز فروکتوز می‌کنند. توماس پارک، محقق ارشد و استاد علوم زیستی دانشگاه ایلینویز، در این باره می‌گوید: «موش صحرایی برهنه به سادگی بعضی از بخش‌های پایه ساختار متابولیسم را نوآرایی می‌کند تا مقاومت خود را در شرایط کم اکسیژن بالا ببرد».
سلول‌های مغزی اکثر پستانداران، از جمله انسان، در صورت مواجهه با کمبود اکسیژن به سرعت می‌میرند که به همین دلیل حمله قبلی و سکته می‌تواند منجر به آسیب‌های جدی مغزی شود. وقتی که موش‌های صحرایی برهنه در محیطی محروم از اکسیژن قرار می‌گیرند، یک مسیر متابولیسمی منحصر به‌فرد، سلول‌های این جانور را از خطر مرگ نجات می‌دهد.
توماس پارک ادامه می‌دهد: «این پدیده آخرین کشف قابل توجه در مورد موش صحرایی برهنه است، پستاندار خونسردی که نسبت به جوندگان دیگر بیشتر عمر می‌کند، به ندرت سرطان می‌گیرد و بسیاری از دردها را احساس نمی‌کند».
هنگامی که پژوهشگران موش صحرایی برهنه را در محیطی با اکسیژن کم قرار دادند، میزان آزادسازی فروکتوز در خون جونده را اندازه‌گیری کردند. پمپ‌های فروکتوز کوچکی، سلول‌های مغز را با شکر تغذیه می‌کنند. تا پیش از این، پمپ‌های فروکتوز تنها در سلول‌های روده پستانداران شناسایی شده بود.
موش صحرایی برهنه با کاهش سرعت تنفس و ضربان قلب خود و تبدیل فروکتوز به انرژی می‌تواند تا پنج ساعت در محیط عاری از کسیژن، شرایطی که می‌تواند انسان را در کم‌تر از یک دقیقه بکشد، دوام بیاورد.
موش‌های صحرایی برهنه اولین و تنها پستاندارانی هستند که از حیات معلق برای حفاظت از خود در شرایط کمبود اکسیژن استفاده می‌کنند.
دانشمندان گمان می‌کنند این گونه به منظور زنده ماندن در لانه‌های زیرزمینی پرجمعیت خود، توانایی‌های منحصر به‌فردی را اتخاذ کرده‌اند. تهویه هوا در این لانه‌های زیرزمینی به حدی ضعیف است که سطح اکسیژن همیشه در نوسان است و می‌تواند به سرعت خالی از اکسیژن شود.
پژوهشگران همچنین متوجه شدند که موش صحرایی برهنه به آماس ریوی، تجمع مایعات در ریه‌ها، مبتلا نمی‌شوند. آماس ریوی، یکی دیگر از خطرات مواجهه با کمبود اکسیژن است که بر کوهنوردان در ارتفاعات بالا تاثیر می‌گذارد.
مترجم: هانا حیدری
انتهای پیام/
