درک احساسات انسانی؛ محدودیت بزرگ چتجیپیتی و دیپسیک است
ابوطالب صفدری، پژوهشگر اندیشکده رستا در ابتدای این رویداد گفت: موضوع ارتباط با دانشمندان و نخبگان علمی در سراسر جهان مسئله بسیار مهمی است و پژوهشگران و دانشجویان کشورمان باید به این موضوع توجه داشته باشند.
صفدری ادامه داد: اگرچه انسان در بسیاری از تحولات صورت گرفته در جهان نقش کلیدی داشته است ولی در موارد نیازی نیز انسانها نقش محوری نداشتهاند و نباید فراموش کرد که صرفا مرکزیت مهم نیست و آنجه اهمیت دارد، ارتباط انسان با جهان است.
مدیر کارگروه هوش مصنوعی و نوآوریهای طراحی محور اندیشکده رستا عنوان کرد: پروفسور Mark Coecklbergh و پروفسور دیوید جی. گانکل از جمله مهمترین اندیشمندانی هستند که ایده ارتباط انسان و جهان و اینکه انسانها در هستی مرکزیت ندارند را مطرح کردهاند.
صفدری افزود: کسانی که امروز استدلال میکنند روباتهای هوشمند شأن اخلاقی ندارند دارای همان تفکری هستند که در ۲۰۰ سال گذشته بردهها و زنان را فاقد شأن اخلاقی میپنداشتند. در جهان امروز هرچه به شبکه قدرت نزدیکتر میشویم انگار به شأن اخلاقی بیشتری نیز دست مییابیم.
مدیر کارگروه هوش مصنوعی و نوآوریهای طراحی محور اندیشکده رستا تأکید کرد: در رویکرد پدیدارشناسی همه چیز دارای تاریخ است. وقتی از شهود صحبت میکنیم باید تاریخ آن را نیز بدانیم.
صفدری در پاسخ به این پرسش که آیا روباتها و هوش مصنوعی از رابطه با انسانها سودی میبرند؟ بیان کرد: سود ماشینهای هوشمند در رابطه با انسانها بقا و ماندگاری است. برای مثال وقتی شما با یکی از ابزارهای هوش مصنوعی نظیر دیپسیک صحبت میکنید این ابزار پس از ارائه پاسخ به پرسش شما میگوید «آیا دوست دارید این جمله را به نحوه دیگری بیان کنم؟» این جمله نمونه بارزی از تلاش برای بقا است.
مدیر کارگروه هوش مصنوعی و نوآوریهای طراحی محور اندیشکده رستا گفت: هوش مصنوعی در حال حاضر همچون کودکی نوپاست و همانطور که انسانها مفاهیم مختلف را از والدین خود میآموزند هوش مصنوعی نیز به تدریج یاد میگیرد. اکنون جهان به سمتی در حرکت است که ارزش افزوده انسان تولید داده برای هوش مصنوعی شده است.
صفدری در خصوص پرسش «چرا باید حقوقی برای هوش مصنوعی در نظر بگیریم؟» گفت: اکنون بحثی در جهان مطرح است که درآمد حاصل از هوش مصنوعی در جیب چهار تا پنج نفر میرود و پول و قدرت حاصل از توسعه این فناوری هوشمند در اختیار عدهای محدود قرار دارد. با توجه به روند کنونی جهان اگر انسانها نتوانند خودشان را با هوش مصنوعی هماهنگ کنند نسل بشر در ۱۰۰ سال آینده بدون درد و خونریزی از بین میرود. باید به خودمان جرأت بدیم که تاریکترین قسمتهای هوش مصنوعی را بررسی و به آن فکر کنیم.
صفدری در توضیح ارتباط بین ماشینها و ابزارهای مختلف مجهز به هوش مصنوعی عنوان کرد: از دل تعامل این روباتهای هوشمند فرهنگی جدید در حال ظهور است و حقیقت این است که هوش مصنوعی انسانها را مجدداً به اولین نطقه بازمیگرداند.
پروفسور Mark Coecklbergh در ادامه این رویداد تأکید کرد: رسانهها سروصدای زیادی در خصوص هوش مصنوعی میکنند ولی چیزی که واقعا اهمیت دارد همزیستی انسان با این فناوری خارج از دیدگاههای رسانهای است.
وی در جواب به این سوال که «آیا آنچه هوش مصنوعی میگوید لزوماً درست است؟» و «درصورتی که فردی به خاطر نوشتههای هوش مصنوعی خودش را بکشد مقصر کیست؟» گفت: در پاسخ به پرسش اول باید گفت: «خیر لزوماً پاسخهای هوش مصنوعی و ابزارهای مجهز به این فناوری صحیح نیست.» و جواب پرسش دوم این است که «اگر هوش مصنوعی را موجودی هوشیار در نظر بگیریم انسانها فعلا هوشیار نیستند. در واقع باید به چنین سوالی به این نحو پاسخ داد که انسانها هنوز تعامل با LLMهایی نظیر چت جی.پی.تی را بلد نیستند و به همین دلیل حل کردن پروندههای جدید و مرتبط با این ابزارهای هوشمند برایشان پیچیده و دشوار است.»
پروفسور دیوید جی. گانکل صحبتهای خود رت با این پرسش که «آیا واقعا نوشتن در آینده معنایی دارد؟» آغاز کرد و سپس افزود: بدون شک انسانها باید در خصوص تفکرشان درباره نوشتن تجدید نظر کنند.
پروفسور دیوید جی. گانکل ادامه داد: به نظر شما آیا چت جی.پی.تی و DeepSeek واقعا متوجه منظور انسانها میشوند و میفهمند ما چه احساساتی داریم؟ بر اساس یک مقاله معتبر بینالمللی این ابزارهای مجهز به هوش مصنوعی درکی از احساسات انسانی ندارند و فقط آموزش میبینند و تقلید میکنند.
انتهای پیام/
