هوشمصنوعی اثرات مخرب زیست محیطی زیادی دارد
بر اساس یافتههای این پژوهش که در مجله علمی Patterns منتشر شده، ردپای کربن سالانه هوش مصنوعی معادل تولید آلایندگی یک کلانشهر صنعتی مانند نیویورک است. نگرانکنندهتر از آن، میزان مصرف آب این فناوری است که در بدبینانهترین حالت به بیش از ۷۶۴ میلیارد لیتر در سال میرسد. برای درک بهتر این مقیاس، این حجم از آب برای پر کردن کامل سد امیرکبیر کرج برای تقریباً چهار مرتبه کافی است و معادل مصرف آب آشامیدنی تمام شهروندان تهرانی برای حدود هشت ماه است.
مراکز داده، تشنه هوش مصنوعی
عامل اصلی این مصرف سرسامآور، مراکز داده هستند؛ انبارهای عظیمی پر از هزاران سرور قدرتمند که زیرساخت اصلی هوش مصنوعی را تشکیل میدهند. این سرورها هنگام پردازش اطلاعات، گرمای شدیدی تولید میکنند و برای جلوگیری از ذوب شدن و از کار افتادن، نیازمند سیستمهای خنککننده غولپیکری هستند که به طور مداوم با آب کار میکنند. اما این فقط مصرف مستقیم آب نیست. بخش بزرگتری از ردپای آبی هوش مصنوعی به صورت غیرمستقیم و از طریق نیروگاههای برقی ایجاد میشود که انرژی این مراکز را تأمین میکنند.
این نیروگاهها نیز برای تولید بخار و خنک کردن تجهیزات خود، مقادیر عظیمی آب مصرف میکنند. در نتیجه، هر دستوری که به یک هوش مصنوعی داده میشود، چرخهای از مصرف انرژی و آب را در نقطهای دیگر از جهان به راه میاندازد.
اعداد و ارقامی در هالهای از ابهام
الکس دی فریس-گائو، محقق اصلی این پژوهش، تأکید میکند که به دلیل پنهانکاری شرکتهای بزرگ فناوری، دستیابی به اعداد دقیق غیرممکن است. این شرکتها در گزارشهای سالانه خود آمار کلی منتشر میکنند، اما مشخص نمیکنند که چه سهمی از این مصرف عظیم متعلق به بخش هوش مصنوعی است. به همین دلیل، این پژوهشگر مجبور شده برای تخمینهای خود به اطلاعات عمومی مانند تحلیلهای بازار و گزارشهای مالی تکیه کند. وجود بازه بزرگ در اعداد اعلام شده (مثلاً مصرف آب بین ۳۱۲ تا ۷۶۴ میلیارد لیتر) خود گواهی بر همین عدم شفافیت است.
هشدار کارشناسان: واقعیت ممکن است وخیمتر باشد
کارشناسان معتقدند همین ارقام تکاندهنده نیز تمام واقعیت را نشان نمیدهند. شائولی رن، دانشیار دانشگاه کالیفرنیا که خود پژوهش مشابهی انجام داده، این تحلیل را محافظهکارانه میخواند. به گفته او، این مطالعه فقط هزینههای زیستمحیطی مرحله بهرهبرداری از هوش مصنوعی را محاسبه کرده است. در حالی که هزینههای عظیم دیگری در این چرخه نادیده گرفته شدهاند؛ از جمله انرژی و منابع مصرفی برای استخراج مواد اولیه، ساخت و حملونقل سختافزارها، و آلودگی ناشی از زبالههای الکترونیکی پس از پایان عمر این تجهیزات.
محقق این پژوهش خواستار شفافیت کامل از سوی شرکتهای فناوری شده تا یک گفتوگوی عمومی و جدی شکل بگیرد. به گفته او، مردم باید بدانند هزینه واقعی استفاده از این فناوریها برای محیط زیست چیست تا بتوانند آگاهانه قضاوت کنند که آیا مزایای آن به چنین هزینههای سنگینی میارزد یا باید تجدید نظری در مواجهه با این فناوری داشته باشیم.
انتهای پیام/
