تصویر سینمای ایران از «خانواده»فاصله زیادی با واقعیت دارد/ «در انتهای شب» را پسندیدم

به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، پانزدهمین جشنواره مردمی فیلم عمار که از هفتم دی ماه آغاز شده بود، شامگاه پنجشنبه سیزدهم دی ماه با برگزاری آیین اختتامیه به کار خود پایان داد. اکران مرکزی آثار این دوره از جشنواره در قالب‌های داستانی، مستند، پویانمایی و تیزر در سینما بهمن تهران رقم خورد.

در کنار اکران آثار، برگزاری کارگاه‌ها و نشست‌های تخصصی هم یکی دیگر برنامه‌های جنبی جشنواره عمار بود. عنوان یکی از این نشست‌ها «سینما و بازنمایی خانواده مقاوم» بود که در قالب آن، حجت‌الاسلام محمد برمایی کارشناس مسائل خانواده به ارائه نظرات خود در این باره پرداخت.

در حاشیه برگزاری این نشست، برمایی در گفت‌و‌گو با خبرنگار آنا، مهم‌ترین ضعف محتوایی آثار سینمایی کشور در حوزه خانواده را ضعف فیلمنامه دانست و افزود: متأسفانه مدت‌ها است که قصه و روایت‌های مناسبی در سینمای امروز برای خانواده‌ها نداریم. به جز چند اثر معدود و محدود، تصویری که سینمای ایران از خانواده ایرانی ارائه می‌دهد، با واقعیت و سنت خانواده ایرانی فاصله زیادی دارد. البته هنوز هم فیلم‌ها و سریال‌هایی داریم که ب اهمیت این نظام ارزشی تأکید دارند.

مشاهده کهن‌الگوهای خانواده ایرانی در یک سریال

وی گفت: من از زاویه دید خودم و مبتنی بر عناصر مرتبط با خانواده، سریال «در انتهای شب» به کارگردانی خانم آیدا پناهنده را پسندیدم و برایم یک اثر تراز بود؛ حرف‌های جدید و در عین حال مبتلابه جامعه را مطرح کرد. در این اثر، کهن‌الگو‌های خانواده ایرانی و فرایند‌های روان‌شناختی شایع ولی در عین حال پیچیده‌ای را می‌دیدیم این روز‌ها خانواده‌های های ایرانی به ویژه در کلان‌شهر‌ها با آن درگیر هستند. ضمن این‌که ساختار شکلی خوبی هم داشت.

ضرورت برقراری تعادل در بهره‌مندی متقابل سینما و خانواده

این کارشناس خانواده عنوان کرد: نکته بعدی این است که نسبت بین اقتباس سینما از خانواده از یک سو و بهره‌مندی خانواده از سینما از سوی دیگر، متعادل نیست. در شرایط فعلی، تأثیری که آثار سینمایی و البته سریال‌های نمایش خانگی روی خانواده‌ها می‌گذارند بسیار بیشتر از بهره‌ای است که سینما از خانواده می‌گیرد. این موضوع بسیار مهم است و در بلندمدت برای جامعه پیامد‌های منفی خواهد داشت.

 وی گفت: وقتی این تعادل برقرار نباشد، مخاطب می‌آید فیلم را می‌بیند؛ از بازی‌ها و دیالوگ‌ها لذت می‌برد حتی با آن می‌خندد و گریه می‌کند، اما پس از پایان فیلم با خود می‌گوید آن کسانی را که روی پرده دیدم من نبودم، خانواده من نبود و اصولاً اثری از زیست خانوادگی من در آن دیده نمی‌شد.

به جشنواره عمار، «عمارگونه» نگاه کنیم

برمایی افزود: اینجا است که بین دغدغه‌ها و آرزو‌های خانواده ایرانی، با زیست تولیدات فرهنگی سینما و رسانه یک شکاف بزرگ ایجاد می‌شود. امیدوارم فیلمسازان و نویسندگان جوانی که وارد این فضا شده‌اند با دانش و دغدغه و مهارت‌های فنی خودشان این فاصله را کمتر کنند.

وی عنوان کرد: جشنواره فیلم عمار می‌تواند بستری برای همین نزدیکی هرچه بیشتر سینما و خانواده را ایجاد کند. به نظرم باید به جشنواره عمار، «عمارگونه» نگاه کرد و گرنه متفاوت بودن این رویداد سینمایی در مقایسه شکلی با سایر جشنواره‌ها دستاورد خاصی در پی ندارد، اما به نظر من جشنواره عمار در مقایسه با خودش خیلی برنده است.