آیا تکه‌سنگ‌های فضایی ممکن است در دام جاذبه قمرها بیفتند؟

 خبرگزاری آنا- مریم ملی: سیارات به دور ستاره‌ها می‌چرخند و قمرها حول سیارات؛ نیروی جاذبه یا همان گرانش عامل این چرخش‌هاست اما آیا قمرهای کوچک‌تر هم می‌توانند به دور قمرهای بزرگتر بچرخند؟

به نظر می‎رسد چیز عجیب و دور از ذهنی نباشد که یک قمر مثل ماهِ سیارهِ خودمان، برای خود، قمری کوچک داشته باشد که دورش بچرخد اما سوال اینجاست اگر چنین چیزی خیلی عادی است چرا تا به حال چنین موردی در منظومه شمسی دیده نشده است.

بیشتر بخوانید

با پروفسور بالتازار بدانیم 9؛

شهاب‌ها از کجا نشأت می‌گیرند؟

فیزیک به چه دردی می‌خورد؟

آیا ایران هم روزی دایناسور داشته است؟

محققان مدتهاست روی این موضوع مطالعه می کنند تا بفهمند قمرها باید چه شرایطی داشته باشند تا بتوانند یک ماه برای خودشان پیدا کنند؛ آن‌ها متوجه شدند قمرهایی با اندازه ۱۰۰۰ کیلومتر و بیشتر می‎توانند تکه‎سنگ‎های حدودا ۱۰ کیلومتری را در دام جاذبه خودشان گرفتار کنند و با این روش برای خودشان یک قمر کوچک دست و پا کنند.

البته یکی دیگر از شرط‎های داشتن قمر دیگر  (که آن را «زیر قمر» می‌نامیم) برای قمرها این است که یک مدار نسبتا بزرگ به دور سیاره‌شان داشته باشند تا دچار برخورد نشوند و زیر قمر جذب گرانش سیاره اصلی نشود.

برای مثال یک جرم آسمانی مثل یک سیارک یا یک دنباله‌دار باید به اندازه کافی نزدیک به قمر اصلی باشد تا بتواند در گرانش آن گیر بیافتد، اما نه آنقدر نزدیک تحت تاثیر نیروی جاذبه آن قرار گیرد و به سطح قمر سقوط کند. جالب این جاست که از بین قمرهایی که اطراف سیاره‎های منظومه شمسی می‎چرخند فقط چهار  قمر وجود دارد که این شرایط را دارند و می‎توانند زیر قمر داشته باشند اما تا به حال هیچ ماه کوچکی اطراف‎شان دیده نشده است! کالیستو قمر مشتری، تیتوس و لاپتوس قمرهای زحل و ماه خودمان قمرهایی هستند که تمام شرایط بالا را دارند.