چگونه می‌توان به پرندگان مهاجرت کردن را آموخت؟

به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا، «ایبیس طاس شمالی» نام پرنده‌ای است که زمانی در سراسر خاورمیانه، شمال آفریقا، جنوب و مرکز اروپا در پرواز بود اما بیش از ۳۰۰ سال است که دیگر در اروپا دیده نمی‌شود. این پرندگان که غذای لذیذی محسوب می‌شدند از قرن ۱۷ از سراسر اروپا ناپدید شدند و تنها تعداد کمی در مناطقی دیگر از کره زمین باقی ماندند.

با این وجود در دو دهۀ گذشته، تلاش‌های زیادی برای پرورش و بازگرداندن این گونه به اروپا انجام شد و اگرچه دانشمندان به موفقیت‌هایی رسیدند اما پرندگانی که اکنون در اروپا پرورش یافتند، بطور غریزی و بدون راهنمایی دیگر پرندگانی که در طبیعت متولد شدند، نمی‌دانند که برای مهاجرت به کدام سمت پرواز کنند.

نام دیگر این پرنده «اکراس سرتاس شمالی» یا «پیرمرغ گوشه‌گیر» است. به همین دلیل اکنون تیمی از دانشمندان و حافظان محیط زیست، سعی دارند به عنوان والدین پرورش دهنده و مربیان پرواز آنها وارد عمل شوند.

یوهانس فریتز، زیست‌شناس اتریشی یکی از اعضای این تیم است که می‌گوید: «ما باید مسیر مهاجرت را به آنها آموزش دهیم.»

این پرنده در زبان آلمانی Waldrap نامیده می‌شود و تلاش‌های یوهانس فریتز و یک گروه حفاظت و تحقیقات مستقر در اتریش به نام Waldrappteam باعث شده که جمعیت این پرندگان در اروپای مرکزی، از زمان شروع کار این پروژه در سال ۲۰۰۲ میلادی، از صفر به تقریباً ۳۰۰ پرنده برسد.

این تلاش‌ها همچنین باعث شد که وضعیت این پرندگان مهاجر، از یک گونۀ «بشدت در خطر انقراض» به گونۀ «در خطر انقراض» تغییر یابد.

با این وجود پرندگانی که با تلاش این تیم اکنون در اروپا هستند، تمایلی طبیعی به مهاجرت نشان نمی‌دهند و در واقع نمی‌دانند بدون راهنمایی دیگر پرندگانی که در حیات وحش به دنیا آمدند، به کدام سمت پرواز کنند.

بدون آموزش مسیر مهاجرت به این پرندگان نیز بسیاری از آنها بلافاصله پس از رهاسازی ناپدید شدند. آنها به جای بازگشت به مناطقی مناسب مانند توسکانی ایتالیا، در جهات مختلف پرواز کردند و در نهایت تلف شدند.

به این ترتیب این تیم به عنوان والدین رضاعی و مربیان پرواز این پرندگان وارد عمل شدند تا آموزش‌های لازم را به جمعیت آنها در اروپای مرکزی بدهند.

بر همین اساس، امسال هفدهمین سفر این پرندگان مهاجر با راهنمایی انسان‌ها انجام می‌شود و البته دومین باری است که این پرندگان مجبور شدند به دلیل تغییرات آب و هوایی، به مسیر جدیدی در اسپانیا هدایت شوند.

برای آماده‌سازی این پرندگان برای سفر، جوجه‌ها را زمانی که تنها چند روز از عمرشان می‌گذرد، از کلنی‌های تولیدمثل خارج و به لانه‌هایی منتقل می کنند که تحت نظارت این والدین پرورش‌دهنده هستند.

در آنجا سعی می‌شود که در کنار مراقبت از این پرندگان، به آنها مهارت «جهت‌یابی» نیز آموخته شود تا به اعضای این تیم اعتماد کنند و به کمک آنها بتوانند مسیر مهاجرت را بیابند.

باربارا اشتاینینگر، یک مادر پرورش دهنده در این تیم است. او می‌گوید در جریان این تجربه، او واقعا مانند «مادر پرنده‌ها» با آنها رفتار می‌کند.

خانم شتاینینگر می‌گوید: «ما به آنها غذا می‌دهیم، آنها و لانه‌هایشان را تمیز می‌کنیم و بخوبی از آنها مراقبت می‌کنیم تا پرندگان سالمی باقی بمانند. ما همچنین با آنها تعامل داریم.»

سپس خانم اشتاینینگر و دیگر والدین پرورش‌دهنده‌، سوار یک هواپیمای سبک می‌شوند و در حالی که این پرندگان در هوا پرواز می‌کنند، از مسیر یک بلندگو تشویقشان می‌کنند، دست تکان می‌دهند و فریاد می‌زنند.

تلاش‌های فریتز و تیمش کارساز بود و اولین پرنده بطور مستقل در سال ۲۰۱۱ میلادی از توسکانی به باواریا مهاجرت کرد. اکنون هرساله به شمار پرندگانی که می‌توانند مسیر مهاجرت را طی کنند افزوده می‌شود و این تیم امیدوار است که به این ترتیب جمعیت پرندگان موفق به مهاجرت را در اروپای مرکزی تا سال ۲۰۲۸ میلادی به بیش از ۳۵۰ پرنده افزایش دهد.