شگفتی ماقبل تاریخ؛
ردپای باستانی حضور انسان در اسپانیا را ۲۰۰.۰۰۰ سال زودتر از آنچه تصور می‌شد آشکار می‌کند
نئاندرتال‌ها گونه‌ای از انسان‌ها بودند که بین ۲۰۰.۰۰۰ تا ۳۰.۰۰۰ سال پیش در اروپا و آسیا زندگی می‌کردند. آن‌ها به خاطر ویژگی‌های فیزیکی متمایزشان مانند بدنی تنومند، بینی بزرگ و فک پایین بیرون زده معروف هستند. نئاندرتال‌ها علیرغم ارتباط نزدیک با انسان مدرن، در نهایت احتمالاً به دلیل ترکیبی از عوامل از جمله رقابت با انسان مدرن و تغییرات آب و هوا، منقرض شدند.
به گزارش گروه دانش و فناوری خبرگزاری آنا به نقل از وبگاه (سای تک دیلی)، این کشف برای مطالعه مدل تکاملی هومینین‌ها در دوره پلیستوسن میانه در اروپا حیاتی است.
خورخه ریورا، محقق و تکنسین از دپارتمان رادیو ایزوتوپ‌های GRS دانشگاه سویل، به کشف مهمی در اروپا مبنی بر ردپای انسان‌های موجود در ماتالاسکاناس دست یافته است. این تیم از تکنیک‌های لومینسانس با تحریک نوری در مرکز تحقیقات، فناوری و نوآوری دانشگاه سویل (CITIUS) و CENIEH استفاده کردند تا مشخص کنند که ردپا‌ها ۲۰۰.۰۰۰ سال قدیمی‌تر از چیزی است که قبلا تصور می‌شد و قدمت آن به ۲۹۵۸۰۰ سال پیش در پلیستوسن میانه بازمی‌گردد.
این نشان می‌دهد که پیش از نئاندرتال‌ها در این زمان در منطقه دونانا زندگی می‌کردند. این تحقیق به رهبری پروفسور دیرینه شناسی ادواردو مایورال در دانشگاه هوئلوا، اخیراً در مجله Scientific Reports منتشر شده است.
** تکنیک
لومینسانس با تحریک نوری روشی برای یافتن سن مطلق رسوباتی است که به طور کامل در معرض نور خورشید قرار گرفته اند.
** نقطه عطف علمی
کشف رد پای انسان‌ها با بیش از ۱۰۶۰۰۰ سال قدمت در ژوئن ۲۰۲۰ در کنار ال آسپریلو (Matalascañas، Huelva) انقلابی برای دنیای علم بود، به‌طوری که یکی از مهم‌ترین اکتشافات آن سال به حساب می‌آمد. اما اکنون، انتشار این مقاله جدید آنچه را که برخی از کارشناسان در آن زمان مشکوک بودند تأیید کرده است: آن ردپا‌ها بسیار قدیمی‌تر بودند و در واقع ۲۰۰.۰۰۰ سال قدیمی‌تر از آن چیزی هستند که قبلا تصور می‌شد.
سن و مساحت نسبت به ساحل ال آسپریلو برای ردپا‌های فسیلی هومینی، در حالی که قبلاً در پلیستوسن فوقانی قرار می‌گرفت، شواهد اکنون به وضوح به پلیستوسن میانی و قدمت ۲۹۵۸۰۰ ساله آن اشاره می‌کنند، که آن را به یک رکورد منحصر به فرد در اروپا تبدیل می‌کند، زیرا هیچ مکان بهتری در جهان از نظر تعداد وجود ندارد.
پس از جمع‌آوری نمونه‌ها از سطوح مختلف، و دو نمونه دیگر برای مقایسه نتایج اولیه، سن بقایای فسیلی مشخص شد و به دوران پلیستوسن میانی اشاره می‌کند، لحظه‌ای حیاتی بین مراحل مختلف آب و هوایی، بین یک دوره گرم، MIS ۹ (۳۶۰.۰۰۰) -۳۰۰.۰۰۰ سال پیش، در حال انتقال به MIS ۸ (۳۰۰.۰۰۰-۲۴۰.۰۰۰ سال پیش)، که در آن یک یخبندان بزرگ رخ داد.
بر اساس داده‌های جمع‌آوری‌شده از چهار نمونه سطوح رسوبی در صخره‌های ال آسپریلو، در ابتدا ۸۷ ردپا، که اکنون دارای یک رکورد بیش از ۳۰۰ رد پا که ۱۰ درصد آن به خوبی حفظ شده است. به استثنای ردپا‌های ماتالاسکاناس، اشاره شده است که هیچ ردپای انسان دیگری بین مراحل آب و هوایی MIS۹ و MIS ۸ پلیستوسن میانی شناخته شده نیست. به همین دلیل این سوال مطرح می‌شود که آیا آن‌ها متعلق به نئاندرتال‌ها هستند یا خیر.
** اما آیا آن‌ها نئاندرتال هستند؟
در ابتدا تصور می‌شد که آن‌ها نئاندرتال هستند، اما اکنون این موضوع مورد تردید است. فرضیه اصلی در میان دانشمندان این است که آن‌ها افرادی از دودمان نئاندرتال هستند که در میان آن‌ها هومو هایدلبرگنسیس و هومو نئاندرتالنسیس در ارتباط بوده اند. این فرضیه که آن‌ها انسان‌های پیش از نئاندرتال هستند، امکان‌پذیر است.
دقیقاً به همین دلیل، ردپای ماتالاسکاناس به دلیل کمک آن‌ها به سوابق فسیلی هومینین‌ها در پلیستوسن میانه، که در اروپا به دلیل کمیاب ذخایر با ردپا بسیار ضعیف است، اکنون ارزشمندتر هستند. بر اساس این مقاله، تاکنون ردپایی از این دوره تنها در Terra Amata و Roccamonfina (ایتالیا) یافت شده است که قدمت آن‌ها بین ۳۸۰۰۰۰ تا ۳۴۵۰۰۰ سال پیش بوده است و سوابقی از Homo Heidelbergensis وجود دارد.
آن‌ها تنها کسانی هستند که در این دوره در هوئلوا از آن پیرتر هستند. پس از این ها، سایت‌های Biache-Vaast (فرانسه) و Theopetra (یونان) از ۲۳۶۰۰۰ تا ۱۳۰۰۰۰ سال پیش به انسان نئاندرتالنسیس نسبت داده می‌شود. در این زمینه، دامنه طول تمام ردپا‌های یافت شده در ماتالاسکاناس، از ۱۴ تا ۲۹ سانتی متر، مشابه آنچه در سایت‌های اروپایی، مانند تئوپترا (۱۴-۱۵ سانتی متر)، روکامونفینا (۲۴-۲۷ سانتی متر) و Terra Amata یافت می‌شود، است. (۲۴ سانتی متر).
در هر صورت، کارشناسان تکینگی کشف ماتالاسکاناس را برجسته می‌کنند، که تاریخ‌گذاری جدید آن پارادایم‌های موجود را زیر سوال برده است و قبل از پذیرش نتیجه‌گیری آن نیاز به تحلیل عمیق دارد.
گاه‌شماری جدید اکنون تغییری را در سناریویی ایجاد می‌کند که در آن زمان در سواحل خلیج کادیز حاکم بود، با سکونت‌گاه‌های انسانی در آب و هوای معتدل‌تر و مرطوب‌تر از بقیه اروپا، با سطح آب بالا و پوشش گیاهی فراوان.
در همان دوره، سطح دریا حدود ۶۰ متر پایین‌تر از سطح فعلی بود. این نشان می‌دهد که ساحل بیش از ۲۰ کیلومتر از جایی که امروز است فاصله خواهد داشت، به این ترتیب یک دشت ساحلی بزرگ با مناطق سیل‌خیز بزرگ وجود داشت که ردپای کشف‌شده در اواسط سال ۲۰۲۰ در آن ایجاد می‌شد.
تاریخ‌گذاری جدید این سایت بر روی حیوانات مهره‌دار نیز تأثیر می‌گذارد، زیرا ردپای هومینین در آنجا شامل ردپای پستانداران بزرگ مانند فیل‌های عاج راست، گاو‌های نر غول پیکر (auroch) و گراز است. این جانورانی بود که ۳۰۰.۰۰۰ سال پیش و نه ۱۰۰.۰۰۰ سال پیش در Doñana زندگی می‌کردند.
انتهای پیام/
