توسط تلسکوپ هابل؛
درخشش خیره کننده‌ای در اطراف منظومه شمسی رؤیت شد
ستاره‌شناسان بر اساس تصاویر ارسالی از سوی تلسکوپ هابل متوجه هاله‌ای از نور در اطراف منظومه شمسی شده و می‌گویند این نور معادل نور ۱۰ کرم شب‌تاب احتمالاً ناشی از بازتاب نور خورشید توسط غبار به‌جامانده از شهاب‌سنگ‌ها است.
به گزارش گروه دانش و فناوری خبرگزاری آنا به نقل از وبگاه «اسپیس»، تیم کارلتون ستاره شناس دانشگاه ایالتی آریزونا گفته بر اساس تحقیقات جدید تلسکوپ فضایی هابل، منظومه شمسی با یک درخشش شبح‌آلود وهم‌آور احاطه شده است که پس از درنظرگرفتن همه منابع نوری شناخته شده، همچنان ادامه دارد. این کشف نشان می دهد که مدل های مربوط به ساختار منظومه شمسی ممکن است نیاز به بازنگری داشته باشند.
وی که نویسنده اصلی این تحقیق نیز هست، گفت: این درخشش ممکن است عنصری جدید در محتوای منظومه شمسی باشد که به طور فرضی مطرح شده اما تاکنون به صورت کمّی اندازه گیری نشده است.
این یافته‌ها زمانی به دست آمد که ستاره‌شناسان تلاش کردند به این سوال پاسخ دهند که «تاریکی تا چه حدی تاریک است؟»
این تیم تحقیقاتی به عنوان بخشی از یک پروژه موسوم به «اسکای‌سرف» (SKYSURF)، با مرتب کردن ۲۰۰ هزار تصویر از تلسکوپ فضایی هابل بطور سیستماتیک درخشش سیارات، ستاره ها، کهکشان ها و غبارها را در صفحه (plane) منظومه شمسی حذف کرد و سپس برای تشخیص درخشش باقیمانده در آسمان شب پس از حذف این منابع، ده‌ها هزار اندازه‌گیری را انجام داد. آنها مقدار کمی از نور را یافتند که معادل درخشش ۱۰ کرم شب تاب در سراسر آسمان است.
مقامات ناسا در بیانیه ای این کار را شبیه به راه رفتن در یک اتاق در شب همراه با خاموش کردن همه چراغ‌ها و بستن پرده‌های کرکره‌ای توصیف کردند. با وجود تاریک شدن اتاق، حتی پس از حذف همه منابع نور، درخششی وهم‌انگیز از دیوارها، سقف و کف دیده می شود.
در حالی که این ممکن است مانند صحنه‌ای دلهره‌آور باشد که قهرمان یک داستان کلاسیک ارواح با آن رو به رو می‌شود، درخشش وهم‌انگیز کشف‌شده در پیرامون منظومه خورشیدی، توضیحی منطقی و قطعاً غیر ماوراء‌الطبیعی دارد.
این تیم تحقیقاتی بر این گمان است که توضیح احتمالی برای این درخشش منظومه شمسی، بازتاب نور خورشید از کره‌ای شامل غبار به‌جامانده از شهاب‌سنگ‌هایی باشد که وارد منظومه شمسی می‌شوند. درخشش پس‌زمینه منظومه شمسی به آرامی و یکنواختی توزیع می‌شود که منشاء آن با گلوله‌های بی‌شمار یخ و غباری که از همه جهات به خورشید نزدیک می‌شوند، مطابقت دارد.
با نزدیک شدن شهاب‌سنگ‌ها، گرمای خورشید باعث می شود که مواد جامد درون آنها فوراً به گاز تبدیل (تصعید) شوند و در نتیجه خروجی غبار و یخ از گلوله‌های کیهانی جدا می‌شود؛ سپس این غبارهای خروجی (اگزوز) می تواند نور خورشید را منعکس کرده و درخشش وهم انگیزی ایجاد کند. چنین پوسته ای از غبار به دانش و معلومات ستاره‌شناسان درباره ساختار منظومه شمسی می‌افزاید.
انتهای پیام/
