«زمستان آلیسا»؛ سرکوب احساسات و اسارت در دنیایی از غم/ مرگ از آن‌چه فکر می‌کنیم نزدیک‌تر است

بعد از مرگ عزیزان، گاهی بازماندگان شیوه‌ای درست برای تاب آوردن این درد جانسوز انتخاب نمی‌کنند یا در برابر آن صبر ندارند. مادر آلیسا به خیال خود به دور از چشم دخترش شب‌ها برای همسرش سوگواری می‌کند اما نمی‌داند که اندوه پنهانی‌اش روی آلیسا تاثیر دو چندان بدتری گذاشته است و رفته‌رفته سرما بی‌رحمانه بر عمق وجودش می‌نشیند.

سرکوب احساسات و اسارت در دنیایی از غم

آلیسا در شرایط پیش آمده نمی‌تواند نبود پدر و از طرفی غصه مادر را تاب بیاورد. در نهایت به جایی می‌رسد که احساساتش را درون خودش سرکوب کرده و گویی در دنیای از غم اسیر می‌شود. مخاطب در حین خواندن این کتاب مخاطب با شخصیت داستان همذات‌پنداری می‌کند، همراه با آلیسا غمگین، متاثر و گاهی خوشحال شده و گام به گام از مشکلات ریشه‌ای او پس از مرگ پدرش آگاه می‌شود. این دختر کوچک بالاخره راه درست غلبه بر سوگواری‌اش را پیدا می‌کند. نویسنده در این کتاب با استفاده از ژانر رئالیسم جادویی، شیوه‌ تازه‌ای را برای درک مرگ پیش روی خواننده می‌گذارد.

مرگ از آن‌چه فکر می‌کنیم نزدیک‌تر است

سرمای درونی آلیسا از سرکوب کردن غصه‌هایش و کشکمش درونی با خودش پدید آمده که تازه ماندن زخم‌هایش را به دنبال دارد. آلیسا رفته‌رفته به تعامل آگاهانه با واقعیت‌های زندگی می‌رسد، می‌فهمد همه‌چیز به خودش بستگی دارد، اگر بخواهد می‌تواند از شر سرمای درونی‌اش رها شود. آلیسا به صحنه‌ مرگ پدر می‌رود تا با آن روبه‌رو شود، در انتهای داستان، آلیسا به این درک می‌رسد که روزی همه خواهند مرد و از یاد می‌روند.

بیشتر بخوانید:

• «از غبار بپرس»؛ در جست‌وجوی رویاهایی از جنس پول، عشق، شهرت و خوشبختی


• «گره دریایی»؛ سوار بر کشتی داستان روی امواج دریا/ روایتی از دریانوردانی که فداکاری‌هایشان را نشنیده‌ایم


• «آخر داستان»؛ گریزی از یک تلخی بی‌پایان/ قصه‌ای که درگیر کلیشه‌های تکراری نشد


• «رو به باد می‌رفتم»؛ تجربه سوارشدن بر امواج قصه‌ها در قایقی کاغذی


• «بی‌نشان‌های ارس»؛ حکایت اسطوره‌هایی که گمنام ماندند اما تا پای جان ایستادگی کردند


• «شاید پیش از اذان صبح»؛ خاطرات نویسنده «۲۳نفر» از سردار دل‌ها

بخشی از کتاب «زمستان آلیسا»

«خاطرات مثل زخم‌اند. زخم و درد باهم‌اند. و زخم چیزی است که از درد باقی می‌ماند. می‌توانی زخم را ببینی و بگویی، آره اینجوری شده بود. می‌توانی خاطره را ببینی و بگویی، آره اینجوری شده بود. اما خاطره‌ی مادر همیشه درد دارد. مثل زخم نیست که دردش خوب بشود. نمی‌توانی انگشتت را رویش بگذاری و بگویی، ببین، اینجا یک وقتی زخم خیلی ناجوری بود. خاطره همیشگی است، جای زخمها به مرور زمان از بین می‌رود. مخصوصا اگر بچه باشی. مادر آلیسا که بچه نیست. باران که می‌آید، حتی با وجود چتر هم خاطره می‌تواند زنده شود و تمام وجود مادر را در برگیرد.»

«آلیسا توی آفتاب تابستان هم یخ می‌زند؛ آن هم نه فقط دست و پاهایش که در تمام جانش زمستان خانه کرده است. مادرش می‌گوید آقای دکتر متخصص است و خیلی زود تشخیص می‌دهد، لابد یک جور بیماری ویروسی است. اما آلیسا ته دلش می‌داند که ویروسی در کار نیست...»

کتاب «زمستان آلیسا» نوشته زوران درونکار با ترجمه فریبا فقیهی و در شمارگان ۱۱۰۰ نسخه با قیمت ۶۰هزار تومان توسط نشر افق به چاپ رسیده است.

انتهای پیام/۱۱۰/پ