ربات کودک‌نما خنده کودکان را آنالیز می‌کند
یکی از چیزهایی که نوزادان را از آدم بزرگ‌ها متمایز می‌کند، خنده‌های گاه بی‌دلیل آنهاست که لبخند را به صورت بزرگتر‌ها نیز می‌آورد. خیلی از دانشمندان سعی دارند دلایل خنده نوزادان را کشف کنند از جمله یک تیم تحقیقاتی متشکل از متخصصان علوم کامپیوتر، علم رباتیک و روانشناسان رشد در دانشگاه کالیفرنیا در سن‌دیه‌گو می‌کوشند عوامل خنده در کودکان را به واسطه یک ربات کودک‌نما کشف کنند.
به گزارش گروه علم و فناوری آنا به نقل از GizMag، این مطالعه براساس تحقیقاتی که پیش‌تر در زمینه تعاملات چهره به چهره میان 13 مادر و کودکان‌شان انجام شده، صورت گرفته است تا دانشمندان بتوانند رفتار کودکان را تحلیل کنند و متوجه شوند که اغلب مادران و کودکان‌شان چه زمان‌هایی و چگونه لبخند می‌زنند.
محققان این تیم با استفاده از داده‌های به دست‌آمده از تحقیقات پیشین، رباتی را برنامه‌ریزی کرده‌اند که دیه‌گو- سن (Diego-san) نام دارد. پلات‌فورم اولیه این ربات برای مطالعه روی توسعه شناختی نوزادان طراحی شده بوده است.
اگرچه دیه‌گو-سن بدنه‌ای شبیه به تمامی ربات‌ها دارد، صورتش دقیقا شبیه به یک بچه است و قابلیت این را دارد که تقریبا تمامی حالات یک کودک را نشان دهد و نسبت به محرک‌های خارجی واکنش نشان دهد.
زمانی که این ربات برنامه‌ریزی شد، 32 دانشجوی کارشناسی در جلساتی سه دقیقه‌ای به صورت مجزا با این ربات تعامل کردند تا نحوه برقراری ارتباط این ربات را دریابند. محققان با استفاده از ابزارهای رباتیک که «تئوری کنترل بهینه» نام دارد، توانستند از روش مهندسی معکوس رفتاری، این ربات را براساس رفتار مدل و عواملی که نوزادان و کودکان را به خنده وامی‌دارد، برنامه‌ریزی کنند.
محققان اساسا دریافتند که کودکان (و همچنین ربات دیه‌گو-سن) با دقت لبخند خود را در زمان کوتاهی به پایان می‌رسانند و منتظر می‌مانند تا مادر یا دانشجویان (در جلسات آزمایشی) جواب لبخند آنها را بدهند.
گاهی در مواقعی که مادر یا اطرافیان جواب خنده کودکان را به سختی یا خیلی کوتاه جواب دادند، کودکان نیز خیلی با زحمت لبخند زدند. اما باز هم به صورت واضح مشخص نشد که آیا کودکان به صورت آگاهانه لبخند می‌زنند یا خیر.
با این حال، محققان امیدوارند که با استفاده از این ربات و یافته‌های‌شان از نحوه ارتباط آن با انسان، ابزاری را در اختیار روانشناسان قرار دهند تا بیشتر روی کودکان و بزرگسالانی که قدرت تکلم ندارند و حتی افراد اوتیسم مطالعه کنند و ابزارهایی را برای تعامل بیشتر آنها بسازند.
مترجم: نسترن صائبی
انتهای پیام/
