ماجرای زنی که راننده تریلی است
حمل‌ونقل جاده‌ای به‌وسیله کامیون یکی از روش‌های بسیار مهمی است که با استفاده از آن، ارتباط تجاری درون یک کشور یا میان کشورهای دیگر امکان‌پذیر می‌شود. این شغل در دسته مشاغل سخت و زیان‌آور دسته بندی می‌شود و راننده‌های زحمتکشی که روی کامیون‌ها و‌تریلی‌ها کار می‌کنند، مدت‌زمان زیادی را دور از منزل به سر می‌برند و عموما در ایران، راننده‌ها آقا هستند. در میان این‌همه راننده آقا که روی خودروهای سنگین کار می‌کنند لیلی سیفی، به‌عنوان یک بانوی ایرانی رانندگی با این خودروها را انتخاب کرده است و همراه همسرش در این شغل فعالیت می‌کند.
به گزارش گروه رسانه‌های دیگر آنا از جام‌جم، او در حال حاضر 38 سال دارد و 6 سال است در جاده‌های ترانزیتی کنار همسرش رانندگی می‌کند. رانندگی برای او باوجود تمام سختی‌های مسیر و تبعیض‌هایش لذت‌بخش است. در ادامه با ایشان بیشتر آشنا می‌شویم.
آغاز یک ماجرا
لیلی سیفی، رانندگی را از 18 سالگی آغاز کرد و با گرفتن گواهینامه پایه دو مهارتش را در این زمینه از همان ابتدا نشان داد. او همیشه عاشق رانندگی بود، اما هیچ‌وقت تصور نمی‌کرد روزی از پله یک‌تریلی 18 چرخ بالا برود و پشت فرمان بزرگش قرار بگیرد و بارهای بسیار سنگین را به دورترین مسیرها ببرد. با توجه به شغل همسرش، بهروز مقدم که روی‌تریلی در خطوط ترانزیتی کار می‌کرد و با توجه به علاقه قبلی که به رانندگی داشت، این کار را به‌عنوان یک شغل انتخاب می‌کند تا در سفرهای کاری همراه همسرش باشد و به او کمک کند بار را به مقصد برسانند.
سیفی در ارتباط با این که چرا این کار را انتخاب کرده است، گفت: وقتی همسرم علاقه من به همراهی با او را دید، تشویقم کرد گواهینامه پایه یک بگیرم و به‌عنوان شوفر همراهش به سفر بروم که برای من پیشنهاد بسیار خوب و هیجان‌انگیزی بود. سفرهای اینچنینی اغلب بسیار طولانی است و با این کار می‌توانستم کنار همسرم باشم و کاری را هم که به آن علاقه داشتم به‌عنوان یک شغل انجام دهم.
سخت اما دوست‌داشتنی
تریلی‌ها امروز از نظر فناوری بسیار پیشرفته هستند، اما این موضوع تأثیر چندانی در کاهش سختی‌های این کار ندارد. کمبود امکانات رفاهی در طول مسیر مانند سرویس بهداشتی، حمام و بودن در سرما و گرما تنها بخشی از سختی‌هایی است که می‌توان به آن اشاره کرد. این شغل برای مردها بسیار سخت و طاقت‌فرساست و برای خانم‌ها که بندرت کارهای سخت و زیان‌آور انجام می‌دهند، می‌تواند بسیار پر چالش‌تر باشد. مراحل گرفتن گواهینامه پایه یک هم به دلیل علاقه ایشان به رانندگی و همراه بودن با همسرشان بسرعت طی شد و طی سه ماه به آن دست پیدا می‌کنند. دور بودن از فضای خانه که یک تا یک ماه و نیم طول می‌کشد برای بسیاری از افراد خوشایند نیست، اما سیفی عاشق شغلش است و سختی‌های مسیر را به جان می‌خرد و از آن لذت می‌برد. او در این باره می‌گوید: در ایران هنوز این کار برای مردم جا نیفتاده که یک زن راننده‌تریلی باشد، اما در کشورهای دیگر این موضوع جاافتاده و موضوع خیلی عجیبی نیست.
در این شغل قوانینی وجود دارد که ایمنی را تضمین می‌کند. ترانزیت در مسیر اروپا برای رانندگان قوانین خاص خودش را دارد که همه باید به آن احترام بگذارند؛ به‌عنوان‌مثال تعداد روزها و زمانی که یک بار باید از مبدأ به مقصد برده شود از پیش تعیین شده و راننده‌ها موظف هستند در آن موعد مقرر، بار را در مقصد تحویل دهند. سیفی دراین‌باره می‌گوید: ما به‌طورکلی در هفت روز هفته اول، شش روز را می‌توانیم رانندگی و یک روز استراحت و هفته دوم 48 ساعت استراحت کنیم. در این خودروها به دلیل داشتن تاخوگراف ـ که مانند جعبه سیاه هواپیما عمل می‌کند ـ نمی‌توان تخلف کرد. به این ترتیب، ساعت کارمان از لحظه شروع به رانندگی مشخص و اصل بر این است که بعد از هر سه ساعت رانندگی باید 45 دقیقه استراحت کرد. دو شوفرها می‌توانند بدون استراحت 16 ساعت را با تعویض تاخوگراف رانندگی کنند و شوفر دوم می‌تواند مسیر را ادامه دهد، اما تک شوفر تنها 9 ساعت حق رانندگی دارد.
فرهنگ رانندگی
کشور ما در داشتن تصادفات جاده‌ای نسبت به مسافتی که خودروها طی می‌کنند، رکورددار است. برای سیفی که ده سال در کار آموزش رانندگی فعالیت داشته قانون، مقررات و توجه به آن بخشی از کار بوده و به عقیده او خانم‌ها می‌توانند راننده‌های بهتری نسبت به آقایان باشند و حوصله بیشتری دارند. اومعتقد است: من یک ایرانی هستم، اما واقعا ناراحت می‌شوم از این نوع رانندگی. رانندگی در کشورهای دیگر متفاوت است. آنجا آرامش دارم، اما در جاده‌های داخلی که رانندگی می‌کنم رفتار برخی افراد هنگام رانندگی ناراحت‌کننده است. حق تقدم رعایت نمی‌شود و راننده‌های زیادی بین خطوط رانندگی می‌کنند، جلوی هم می‌پیچند و در مسیرهای دوطرفه با نوربالا حرکت کرده و در خط وسط با سرعت کم رانندگی می‌کنند که برای ما که بر اساس قانون نمی‌توانیم در خط سوم حرکت کنیم، این موضوع اذیت‌کننده است. بیشتر از همه دیدن راننده‌هایی که قوانین را رعایت نمی‌کنند و دادوبیداد و فحاشی می‌کنند باعث خجالت است.
امان از برخوردها
درحالی‌که در برخی کشورهای همسایه رانندگی عادی خانم‌ها ممنوع است و محدودیت زیادی برای حضور اجتماعی آنها اعمال می‌شود، خانم‌های ایرانی می‌توانند سنگین‌ترین وسایل نقلیه را هم برانند و به‌عنوان شغل انتخابش کنند. دیدن یک خانم ایرانی پشت فرمان‌تریلی 18 متری اگرچه عجیب است، اما واقعیت دارد. سیفی در ارتباط با برخوردهایی که در جامعه می‌بیند، می‌گوید: اگر یک خانم به پایانه بار مراجعه کند برخورد مناسبی نمی‌بیند. این موضوع که یک خانم هم می‌تواند با ماشین‌های سنگین رانندگی کند هنوز جا نیفتاده و تعداد خانم‌ها هم در این مورد بسیار کم است؛ اما برخوردهای جالب دیگری هم شاهد هستم که مربوط می‌شود به واکنش خانم‌ها. خیلی از خانم‌ها وقتی من را پشت‌تریلی می‌بینند، دست و لبخند می‌زنند و خوشحال می‌شوند و افتخار می‌کنند که یک خانم فراتر از انتظار ظاهرشده و با بعضی‌ها که همکلام می‌شوم می‌گویند خوش به حالت می‌روی گشت‌وگذار کشورهای مختلف. بعد که در باره سختی‌های کار توضیح می‌دهم می‌گویند وای نه، البته تعداد کمی باز علاقه‌مند هستند این کار را تجربه کنند.
خانه‌ای روی چرخ
در حال حاضر همسرش در انتظار ویزای جدید است و قرار است دوباره سفرهای خود را با اسکانیای مجهزشان شروع کنند. از نظر زمانی اگر ویزا نداشته باشند بار قبول نمی‌کنند تا بتوانند در کنار هم سفر کنند. در خودروی این زوج امکانات کاملی وجود دارد که عبارتند از یخچال و فریزر، دو عدد تختخواب، مایکروویو، بخاری و کولر درجا که وقتی خودرو خاموش است هم، دمای داخل کابین را در محدوده مناسبی نگه‌می‌دارد. این زوج، دو جعبه بغل کانتینر تدارک دیده‌اند که یکی برای لوازم فنی است و دیگری لوازم موردنیاز در طول سفر در آن جای دارد و به‌عنوان آشپزخانه استفاده می‌شود، چراکه ترجیح می‌دهند خودشان غذای سالم درست کنند و کمتر رستوران بروند.
این زوج زندگی عاشقانه‌ای را کنار هم تجربه می‌کنند که ممکن است کمتر دیده شود و نکته مهم این است که به کار و فعالیتی مشغول هستند که رضایت قلبی از آن دارند و با تمام سختی‌ها و مشکلاتی که سر راهشان وجود دارد، اما با عشق وارد طولانی‌ترین جاده‌ها می‌شوند. همسر خانم سیفی معتقد است: حضور همسرم در کنارم به من احساس آرامش می‌دهد و نگران مسیرهای طولانی نمی‌شوم، چرا که او در کنارم است.
انتهای پیام/
با استفاده مجدد از زبالههای زیستی:
