کتاب «مرز پرگهر»، منتشر شد
کتاب «مرز پرگهر»، درباره سراینده سرود ای ایران حسین گل گلاب،منتشر شد.
به گزارش گروه فرهنگی آنا، کتاب «مرز پرگهر» با هشتاد عکس دیده نشده از روح الله خالقی،کلنل وزیری،بنان و ابوالحسن صبا و حسین گل گلاب،عبدالعلی وزیری و یحیی معتمد وزیری(مشهور به نوذر در برنامه گلها) و مقدمه بانو سیمین بهبهانی از استادش دکتر حسین گل گلاب در بخش های زیر تدوین شده است.
یادی از داریوش گل گلاب، هومن ظریف، مهربانان همه رفتند، سیمین بهبهانی، زندگینامه خود‌نوشت، حسین گل گلاب، حسین گل گلاب کیست؟، کمیته فرهنگ و تمدن اسلام ایران، نگاهی به تاریخ تولد حسین گل گلاب، احسان خازنی، درباره یکی از بنیانگذاران دانشگاه اراک، پرویز شهریاری، همنفس کلنل، فرید دهدزی، هفت سخن درباره کلنل وزیری، جواد مهدویان، چو گل بودی و گلاب، محمد‌رضا ممتاز‌واحد، تاریخچه‌ای برای شکوفایی سرود‌ای ایران، محمد‌عرفان‌رفیعی، چلاجور‌ای چلاجور، رضی چلاجو، استاد کرسی بیولژی گیاهی، محمد‌مهدی موحدی، روایت نواب صفا درباره خاستگاه سرود ای‌ایران، هومن ظریف، نمونه‌هایی از نگارش حسین گل گلاب، زبان فارسی در راه سرنوشت، محمد محیط طباطبایی، تصویر جوابیه حسین گل گلاب به محیط طباطبایی، لابراتوار مدرسه مبارکه دارالفنون، دوازده سال در فرهنگستان ایران، شش سال در فرهنگستان، معماری پارتی، جمجمه ابن‌سینا و تصویر حقیقی او، به قلم حسین گل گلاب، چرا فرهنگستان‌ادب، گل کرد؟، هومن ظریف، «ای‌مرز‌پرگهر» فروغ و «سرزمین زرخیز»یمینی شریف، هومن ظریف، نخستین اجراهای سرود‌ای‌ایران، هومن ظریف و بخشی از گفتار مستند مرز‌پرگهر؛فیلم‌داستانی که مستند شد!
بخشی از متن این کتاب که به قیمت 50 هزارتومان توسط نشر «ادنیشه عصر» عرضه شده است؛«دلیل موفقیت «گل گلاب» ها،صرفا بهره گیری از تجربیات زبان شناسی و تئوریک نیست،بلکه عنایت بسیاری از اعضای فرهنگستان های پیشین،به انواع هنر،به ویژه هنر موسیقی و ترانه و تصنیف،برای درک درست زبان و لهجه های اقوام این سرزمین گسترده،قابل تامل است.
آنها در انتخاب واژگان با یکدیگر چالش داشتند. انتخاب واژگانی که علاوه بر تداعی معنی نزدیک به لغت گذشته، بتواند آهنگ و درنگ کلامی و هجایی داشته باشد،که بدون شناخت موسیقی و ملودی مستتر در هجا ها،به لطیفه‌ای بی‌مزه‌ای شبیه است.
اهمیت تسلط بر ردیف موسیقی ایرانی،برای کسانی که می‌خواهند، واژگانی معادل، ارائه بدهند تا مقبول جامعه باشد، باید مورد تاکید قرار گیرد. زیرا گوشه ها و نغمات ردیف موسیقی دستگاهی ایران، ردپایی از فرهنگ نیاکان ما را در خود به یادگار دارند.
محمد محیط طباطبایی، در سخنرانی مورخه 19 مهر 1354،با عنوان «فرهنگستان»،چاپ شده در مجله تحقیقات اسلامی، به هسته اولیه اعضای فرهنگستان اشاره می‌کند که همگی علاوه بر ادیب بودن، از موسیقیدان‌های زمان خود بوده‌اند: «در 1304که شاگرد دارالفنون بودم به وسیله استاد ارجمندم آقای حسین گل گلاب، که از شاگردان موسیقی و دوستان کلنل علینقی خان وزیری بود با مدرسه عالی موسیقی آشنا شدم. کلنل روزی دفتری داد که مطالب آن را پاکنویس کنم. این دفتر صورت مذاکرات آکادمی ادبیات و صنایع مستظرفه بود که سال پیش در محل مدرسه موسیقی برای کمک به وضع اصطلاحات مورد نیاز مدرسه تاسیس شده بود. در صورت جلسه‌هایی که می‌نوشتم اسامی حاجی شمس العلماء ربانی، حاج سید نصرالله اخوی، میرزا عبدالعظیم خان قریب، میرزا محمود عرفان، غلامرضا رشید یاسمی و سعید نفیسی و حسین گل گلاب به خاطرم است. مذاکرات جلسه ها غالبا درباره کارهای مقدماتی و طرح کار فرهنگستان دور می‌زد. مرحوم شمس العلماء نیز مطلبی درباره پیوند موسیقی و شعر تهیه کرده بود که بعد ها مرحوم روح الله خالقی آن را به چاپ رسانید.این فرهنگستان در اواخر همان سال تعطیل شد و نمی‌دانم که آیا تجدید جلساتی کرد یا نه ولی همینقدر می‌دانم که در آتش سوزی که در محل جدید مدرسه روی داد، اسناد و اوراق مزبور سوخت.»
در واقع با استناد به این قبیل سخنان است که در می‌یابیم، همه اعضای فرهنگستان زبان و ادب فارسی، دغدغه موسیقایی داشته‌اند و نه تنها همانند اعضای فرهنگستان امروز، همانند کارمندان،خود را در اتاقی فرسنگ‌ها دور از کنسرت‌های موسیقی برای معادل یابی واژگان محبوس نمی‌کرده‌اند،بلکه اگر موسیقیدان نبودند، شنوندگان حرفه ای موسیقی بوده‌اند!».
انتهای پیام/
