دیده بان پیشرفت علم، فناوری و نوآوری

راهکارهایی برای جلوگیری از پرتوقعی

برای این‌که آدم خوشبختی باشیم باید بپذیریم که نگاه و روحیات ماست که خوشبختی و آرامش را برایمان به ارمغان می‌آورد. جهان بیرون یعنی آدم‌ها، زندگی و شرایط شغلی تغییر زیادی نمی‌کنند و در حقیقت ما نمی‌توانیم خیلی آن‌ها را تغییر دهیم تا همه دنیا به وقف مراد مان باشد.
کد خبر : 142377

به گزارش گروه رسانه های دیگر خبرگزاری آنا به نقل از خراسان، باید اول بدانیم دلیل این همه پرتوقعی ما چیست و بعد که دلیل آن را فهمیدیم، به دنبال درمان پرتوقعی‌مان باشیم وگرنه تا آخر عمر یک انسان شکست‌خورده و ناکام هستیم که مدام با خود می‌گوید: «دیگران مرا درک نمی‌کنند.»، «دیگران قدر مرا نمی‌دانند»، یا غر می‌زنند: «از تو توقع نداشتم!» اما با چه راهکارهایی می توانیم خودمان را به نقطه تعادل توقع برسانیم:
دیگران را به رسمیت بشناسیم
اهمیت قائل‌شدن برای استانداردهای رفتاری دیگران و پذیرش اینکه آن ها حق دارند بر خلاف عقاید و عادات مورد قبول ما رفتار و عمل کنند، به ما کمک زیادی می کند. نباید انتظار داشته باشیم همه افراد، همیشه و در هر شرایطی با حرف‌ها و منطق ما موافق باشند. چون آن‌ها هم آدم‌های مستقلی هستند که موافقت همیشگی با حرف‌های ما فرصت رشد و اظهارنظر را از آن ها می‌گیرد و خسته‌شان می‌کند.
در بیان توقع رک و راست باشیم
حرف‌زدن روشن و صادقانه در تحکیم روابط مؤثر است و دیگر نیازی نیست توقع داشته باشیم دیگران از حالات چهره و نگاه و حرف‌های مبهم ما، منظورمان راحدس بزنند. یعنی اگر از کسی انتظاری داریم بدون پرده و با استفاده از کلمات و به طور مستقیم و واضح توقعمان را بیان کنیم.
«پسرم من از تو انتظار داشتم که...»، «همسرم من توقع دارم که...» کسانی که مدام سعی می‌کنند با ایما و اشاره به دیگران بفهمانند که از آن‌ها توقع دارند، عموما آدم‌های ناکامی هستند. البته ظرفیت و پذیرش «نه» شنیدن از جانب آن‌ها را هم باید داشته باشیم.
مسئول زندگی خودمان باشیم
مسئولیت زندگی خود را به تنهایی بپذیریم و بدانیم که برای حل مسائل ما قرار نیست دیگران دست به کار شوند. همان‌طور که ما هم قرار نیست مدام خودمان و زندگی‌مان را وقف برطرف کردن توقعات دیگران کنیم. همچنین بپذیریم که پاسخ ندادن به همه توقعات ما به این معنا نیست که ما را دوست ندارند و برایشان اهمیتی نداریم.
برای خودمان ارزش قائل باشیم
باید بپذیریم که این خود ما هستیم که زندگی خود را درک می کنیم و نیازی به درک و تأیید همیشگی از طرف دیگران نداریم. این خود ما هستیم که می توانیم به زندگی و مدل بودنمان عشق بورزیم. این خود ما هستیم که حالمان را خوب یا بد می‌کنیم.
تغییر رفتار دیگران را بپذیریم
تغییر همواره بخش مهمی از زندگی انسان هاست. بپذیریم که اطرافیان ما قرار نیست همیشه به یک شیوه با ما رفتار کنند و ممکن است به دلایل متعددی تغییر کنند و آدم قبلی نباشند و نظراتشان را تغییر دهند. بنابراین ما حق نداریم آنها را سرزنش کنیم. می‌توانیم در صورت عدم تحمل پیامدهای این تغییر برای خودمان، در روابطمان تجدیدنظر کنیم.
واقع‌بین باشیم
واقع‌بینی در زندگی می‌تواند توقعات و انتظارات ما را از دیگران متعادل کند. گاهی با انتظارات بیجا و خارج از توان افراد هم خود و هم طرف مقابل را آزار می دهیم. مانند رابطه زن و شوهری که اگر یکی از طرفین دائم متوقع باشد، بعد از مدت کوتاهی طرف مقابل خسته و آزرده خواهد شد. با آگاهی مناسب از واقعیت‌های زندگی خود و اطرافیان، می‌توانیم روی زندگی‌ کنترل صحیح و از دیگران توقع به جا و عاقلانه داشته باشیم.
مفاهیم مهم زندگی‌مان را تغییر دهیم
تغییر مفاهیم کامل و همه جانبه‌ای مانند «دوست بی‌عیب» یا «شغل عالی» که در کودکی به دنبال آنها بودیم، به مفاهیم قابل دسترسی نظیر «دوست خوب» یا «شغل رضایت‌بخش» می تواند میزان توقعات ما را متعادل کند.
باورهای غیرمنطقی
شناخت باورهای غیر منطقی نظیرانتظار تأیید از دیگران، زیاد از خود انتظار داشتن؛ وابستگی،کمال‌طلبی، درماندگی نسبت به تغییر و ... از دیگر راهکارها در این زمینه است.
و خلاصه کلام را حضرت حافظ چه خوب و موجز فرموده است:
مگذران روز سلامت به ملامت حافظ
چه توقع ز جهان گذران می‌داری؟!



انتهای پیام/

ارسال نظر
قالیشویی ادیب