ناصر مهدوی :  جبر لطمه های جدی به فرهنگ وارد می کند

به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری آنا، ناصر مهدوی، استاد دانشگاه و دین پژوه در دومین شب ویژه برنامه محرم انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه علامه طباطبایی با بیان اینکه پیامبران، ائمه و بزرگان، جرات و جسارت چون و چرا کردن دارند و ادعاها را با دلایل می سنجند، گفت: این ویژگی تنها امید انسان برای رسیدن به سعادت است و وقتی این اتفاق در درون انسان اتفاق نیافتد ولو آدم های بزرگ در حکومت باشند انسان به مشکل می خورد.

وی گفت: آدم های بزرگ در برابر ظلم ایستادگی می کنند. آنها انسان ها را تنها به پیراستن دل دعوت نمی کنند و می دانند اگر همه چیز زیر سایه جبر باشد لطمه های جدی به فرهنگ وارد می شود. آنها نقد قدرت می کردند و می کوشیدند انسان ها را به درجات والا برسانند.

در ادامه این استاد دانشگاه افزود: امام حسین(ع) نیز چنین شخصیتی داشت. او با یزید و با هر حیله و پیشنهادی بیعت نکرد و معتقد بود عقل کامل برای حکومت کردن ندارد. وی افشاگری می کرد تا مردم برانگیخته شوند. وی به دنبال اصلاح بود چراکه شرط عقل برای حسین(ع) است. وقتی این روند به موج انقلاب تبدیل می شود هیجان و احساس دخیل می شود و تلاش ها بی ثمر می گردد. روح امام حسین (ع) به گونه ای تربیت شده که این موضوع را یافته است.

مهدوی با تاکید بر اینکه معنا از درون انسان می جوشد، گفت: آدم ها اینگونه هستند که به زندگی معنا می بخشند. آدم ها به هر چه انس پیدا کنند به آنها معنا می دهند که این موضوع به شخصیت آدمی بستگی دارد. خدا امری عینی است که درک خداوند بستگی به رشد وتعلق انسان دارد. امام حسین(ع) شخصیت ژرفی دارد که به چیزی غیر از آنچه مردم به آن دلبسته بودند دلبسته بود. خدای امام حسین (ع) خدای رئوف و بخشنده است. در دعای عرفه خدای او، خدای ظالم کش و جنگجو نیست بلکه خدایی است که به آدمی نزدیک است و گره گشاست. او فرمان نمی دهد و آدمی را خرد نمی کند و وعده های عذاب نمی دهد. خدای امام حسین آدمی را به زندگی صلح آمیز دعوت می کند. درحقیقت وقتی آدمی عاقل تر است بیشتر مورد محبت خداوند است.

وی خاطرنشان کرد: کاری که امام حسین(ع) می کند و در شخصیت علی(ع) است این است که خداوند به آنها دل گرمی می دهد. آخرین تقاضای امام(ع) در شب عاشورا و قبل از شهادت این است که بگذارید با خدا سخن بگویم. او این کار را می کند تا عشق خود به خدا را نشان دهد. او این گونه آموزش دیده که خداوند به او موهیت، عزت و صبوری داده تا اهل علم باشد نه جهل و دعوا. کسی شراب معرفت را نوشیده که با این منطق باشد. روح والا در حاشیه های کوچک همه چیز را به خود نمی گیرد. جاه و جلال برای این انسان ها کوچک و اعتبار است.

این دین پژوه با بیان اینکه ممکن است فرزانه ترین انسان ها را محدود کنیم تا پست و مقام خود را حفظ کنیم، تصریح کرد: اینها هزینه بزرگ بودن یک انسان فرزانه است که محدود و تهدید شود. انسان بزرگ از وابستگی های تحقیر آمیز می گذرد. امام حسین(ع) معتقد بود خداوند او را فرهیخته دوست دارد و به همین دلیل با هر پیشنهادی برای بیعت با یزید مخالفت کرد. وی می گفت: "من جوری تربیت شده ام که با بی عدالتی و سرکردگی با جباران نمی توانم سازگار باشم. پدرم به من آموزش داده مبادا به کمتر از آسمان سر فرود آورم." خداوند انسان را فاخر و کریم دوست دارد. او سعادت را با عزت و آزادی می خواست.

وی عقل و انسان را مقدم بر ایمان و عقیده خواند و گفت:امامان نیز همانند پیامبران در وهله اول آدم ها را آدم می دانستند و از منظر ائمه و پیامبران انسانیت آدم ها بر عقیده آنها مقدم است. امام علی(ع) در این راستا میفرماید:" هیچ کس وابسته آفریده نشده است." این عقیده است که باید عقل را تامین کند تا حق را بیابد. برای امام علی(ع) و امام حسین(ع) انسان مهم است آنها انسان را هدف می دانند نه ابزار.

مهدوی با بیان اینکه تلقی های غیراخلاقی از دین، عقیده را فراتر از انسان قرار می دهد، گفت: عقیده برای کمک به شکوفایی و کم کردن رنج انسان آمده است و امام حسین(ع) نیز به دنبال بستری برای شکوفایی انسان است. دیگری برای حسین(ع) مهم است. او می داند که آرامش، حقوق، اندیشه و عقل دیگری را نمی توان نادیده گرفت.

وی در پایان یادآور شد: اگر بخواهیم امام حسین(ع) را تعریف کنیم در ابتدا باید او را دارای خدایی محبوب بدانیم وهمچنین او انسانی عزیز و آزادی خواه است که رنج دیگران را رنج خودش می داند.