سلول‌های دندان اعصاب صورت را احیا می‌کنند

به گزارش خبرگزاری آنا به نقل از فیز، یک حالت ساده صورت مانند لبخند بیشتر اوقات کلماتی غیرقابل بیان را نشان می‌دهد. این بخشی از ارتباط غیرکلامی بین افراد است که نقش مهمی درتعامل انسانی دارد. به همین دلیل اختلالات عصبی صورت و جراحات آن ممکن است تاثیرات فاجعه باری داشته باشد.

به طور معمول این شرایط با بافت عصبی که از بدن دیگری از بدن برداشته می‌شود، درمان خواهد شد. این روش برای ترمیم اعصاب آسیب دیده چالش‌هایی مانند آسیب به منطقه اهدا کننده گرفت، ایجاد می‌کند واز سوی دیگر احتمال کارآیی این پیوند پس از عمل نیز مشخص نیست. محققان پیش از این به دنبال جایگزین‌هایی بودند، اما هنوز جایگزینی که قابلیت‌های بافت‌های برداشته شده از بدن را داشته باشد، نیافته‌اند.

در همین راستا محققان دانشگاه پیتسبورگ با کمک سلول‌های بنیادی یک راه حل جدید یاتفه‌اند. آنها با اتکا به توانایی این سلول‌ها توانستند محیطی احیاگر رابه وجود بیاورند و مجرا‌های قابل ایمپلتنی بسازند که مانند پلی راهنمایی جهت یابی، مکانیکی و بیوشیمیایی را برای اعصاب آسیب دیده فراهم می‌کنند تا آنها در شکاف‌های بزرگ دوباره بازتولید شوند.

فاطیما سید پیکارد مولف ارشد پژوهش در این باره می‌گوید: ما به این ایده اتکا کردیم که سلول‌ها می‌دانند چه کاری انجام می‌دهند و می‌دانند چگونه بافت را بسازند. این بافت‌های مهندسی شده بیشتر از هر داربست مصنوعی که با بافت‌های مشابه تولید شده بودند، قابلیت زیست تقلیدی داشتند.

برای آنکه اعصاب ترمیم شوند برجستگی‌های طولانی که از انتهای اعصاب بیرون می‌آیند و آکسون نامیده می‌شوند باید دوباره رشد کنند و به بافت متناسب متصل شوند. در بافت‌های زیستی رشد دوباره بافت به کندی انجام می‌شود و تضمینی نیست با بافت متناسب اتصال برقرار کند. به همین دلیل بسیاری از بیماران دچار حرکات ماهیچه‌ای ناخواسته در نتیجه رشد دوباره اعصابی می‌شوند که به بافت اشتباه متصل شده‌اند.

محققان از مجموعه سلول‌های خاصی برای تسریع رشد استفاده کردند، مانند سلول‌های پشتیبان عصبی و سلول‌های بنیادی که مولکول‌های زیستی تولید می‌کنند که به بازسازی بافت عصبی کمک می‌کند. همچنین آنها برای جهت دهی بافت در حال رشد به گونه‌ای که آکسون‌ها به اهداف مناسب برسند، داربست‌های بافت مصنوعی با ویژگی‌هایی مانند شیار‌هایی طراحی کردند که به عنوان راهنما برای بازسازی سلول‌های عصبی عمل می‌کردند.

میشل دوری مولف نخست پژوهش در این باره می‌گوید: به سختی می‌توان بدون آسیب به سلول‌ها آنها را در داربست‌های مصنوعی قرار داد و توزیع کرد. نگرانی دیگر متناسب کردن داربست‌ها با پیچیدپی ساختاری ذات بافت‌ها است؛ بنابراین محققان به جای ساخت داربست بافت از نقطه صفر، اجازه دادند سلول‌ها این کار را انجام دهند.

محققان در این پژوهش سلول‌های بنیادی پالپ دندان را آزمایش کردند که یک جمعیت سلولی آماده و سخت بود که پروتئینی برای ترویج رشد عصب را تولید می‌کرد. پس ازاستخراج این سلول‌ها از دندان عقل افراد این فرایند انجام شد.

محققان با این روش نوعی بانداژ تولید کردند که در تحقیقات پیشین ابداع شده بود و به طور موفقیت آمیز آکسون‌های عصب له شده را بازتولید کردند. آنها طی این تحقیق به دنبال رفع مانع بالاتری برای استفاده از مجرا برای پر کردن شکاف ۵ میلی‌متری در عصب صورت موش‌ها بودند. این نقص به قدری بزرگ بود که عصب به تنهایی قادر به بهبودی آن نبود. به طور خاص، آنها مجرا‌های هم تراز خود را در شکاف‌های ایجاد شده در شاخه باکال عصب صورت کاشتند.

محققان ۱۲ هفته پس از ایمپلنت باز تولید آکسون‌ها را ارزیابی کردند و متوجه شدند مجرا‌های سلولی آنها این فرایند را به خوبی انجام داده است.