رفع نیاز پالایشگاه‌ها با سنسور سطح‌سنج ایرانی

به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا، منیره پارسا مدیرعامل یک شرکت دانش‌بنیان، درباره محصولات این شرکت و کاربرد آنها عنوان کرد: در شرکتی فعال در حوزه نفت و گاز به مهندسی معکوس یکی از تجهیزات کلیدی این صنعت اقدام کردیم. این محصول از سال ۱۳۹۴ به دلیل تحریم‌ها با مشکل تامین مواجه شده بود و نمونه داخلی آن نیز به دلیل پیچیدگی‌های محاسباتی و عدم وجود دانش فنی کافی، تولید نمی‌شد. معادلات پیچیده‌ای که در طراحی این تجهیز به کار رفته بود، ترکیب چندین پارامتر مختلف را برای دستیابی به یک نتیجه نهایی ضروری می‌کرد. با اتکا به دانش و تخصص تیممان، موفق به کشف و حل این معادلات شدیم.

وی خاطرنشان کرد: این تجهیز، سنسور سطح سنج است که به روش غوطه‌وری و با استفاده از ترگ تیوب عمل می‌کند. روش غوطه گری به عنوان یکی از روش‌های اندازه گیری ارتفاع سیال بر خلاف مدل شناوری، پیچیدگی زیادی دارد ولی حساسیت پایین آن نسبت به چگاللی و عدم تاثیر پذیری از بخارات سیال موجب شده که جزو روش‌های پر کاربرد در صنعت نفت، گاز و پتروشیمی باشد. سنسور غوطه وری ساخته شده توسط شاهراه مکاترونیک پارس با توجه به موارد فوق بازار و کاربرد مناسبی دارد.

پارسا با بیان این که این محصول که برای اولین بار در کشور تولید شده در حال حاضر در پالایشگاه‌ها، پتروشیمی‌ها و سایر صنایع مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرد، اظهارکرد: هدف اصلی ما از انجام این پروژه، نیل به یک هدف بلندمدت بود: بومی‌سازی تجهیزات و دستگاه‌های پزشکی و نفت و گاز. پیش از این پروژه، سابقه فعالیت در زمینه مهندسی معکوس تجهیزات پزشکی را داشتیم. در این پروژه‌ها، پس از مهندسی معکوس، طرح را به مشتریان می‌فروختیم و نمونه‌ای از دستگاه را برای آنها می‌ساختیم. با مهندسی معکوس این تجهیز نفت و گاز، گامی فراتر از فعالیت‌های قبلی خود برداشتیم.

به گفته وی، هدف ما از انجام این پروژه، ایجاد فضایی بود که در آن، نوآوران و فناوران، به جای فروش ایده‌های خود به واسطه‌ها، بتوانند خود رأساً اقدام به تولید و عرضه محصولاتشان کنند.

وی تصریح کرد: با بومی‌سازی این تجهیزات، نه تنها از خروج ارز از کشور جلوگیری می‌شود، بلکه زمینه اشتغالزایی برای جوانان متخصص ایرانی نیز فراهم خواهد شد. منطقه پارس جنوبی با خیل عظیم کارکنان خلاق و با توجه به سهم ۵۰ درصدی آن در بودجه کشور، نمونه بارزی از این نقیصه در زنجیره ارزش است. علیرغم وجود منابع مالی سرشار، نیاز به تجهیزات پیشرفته و خیل عظیم نخبگان، شاهد عدم بهره‌برداری کافی از این ظرفیت هستیم. معضل اصلی، فقدان بستری مناسب برای تبدیل ایده به محصول و عدم وجود ذینفع در این فرآیند است. پیچیدگی‌های مسیر تولید، بسیاری از نوآوران را مجبور به فروش ایده‌هایشان به جای تولید و عرضه محصول نهایی می‌کند.