۲۰۲۳ گرم‌ترین تابستان طی دو هزار سال اخیر

به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از سای تک دیلی، اگرچه سال ۲۰۲۳ به عنوان گرم‌ترین سال ثبت شده گزارش شده است، اما شواهد مستدل تنها در بهترین حالت به سال ۱۸۵۰ برمی گردد و بیشتر رکورد‌ها به مناطق خاصی محدود می‌شوند.

اکنون، دانشمندان دانشگاه کمبریج و دانشگاه یوهانس گوتنبرگ ماینز آلمان با استفاده از اطلاعات آب و هوایی گذشته از حلقه‌های درختی که سالانه شکل می‌گیرند، نشان داده اند تابستان ۲۰۲۳ چقدر خاص و استثنایی بوده است. 

دانشمندان کشف کرده اند که سال ۲۰۲۳ گرم‌ترین تابستان نیمکره شمالی در دو هزار سال گذشته بوده و در واقع، دمای تابستان سال گذشته، بیش از هفت درجه گرمتر از خنک‌ترین تابستان طی آن دوره است. این نقض محدودیت گرمایش توافقنامه پاریس در سال ۲۰۱۵، نیاز به کاهش انتشار گاز‌های گلخانه‌ای را برجسته می‌کند.

حتی با در نظر گرفتن تغییرات طبیعی آب و هوا در طول صد‌ها سال، سال ۲۰۲۳ همچنان گرم‌ترین تابستان از زمان اوج امپراتوری روم بوده و بیش از نیم درجه سانتیگراد از تغییرات شدید آب و هوای طبیعی بیشتر است.

«اولف بونتگن» «Ulf Büntgen» از دانشکده جغرافیای کمبریج و یکی از نویسندگان این مقاله می‌گوید: با نگریستن به گستره طولانی تاریخ در می‌یابید گرمایش جهانی اخیر چقدر چشمگیر است. ۲۰۲۳ سال بسیار گرمی بود و این روند ادامه خواهد داشت مگر اینکه انتشار گاز‌های گلخانه‌ای را به طور چشمگیری کاهش دهیم.

این مطالعه که نتایج آن در نشریه نیچر منتشر شده است، نشان می‌دهد در نیمکره شمالی، توافقنامه پاریس در سال ۲۰۱۵ برای محدود کردن گرمایش به ۲.۷ درجه فارنهایت (۱.۵ درجه سانتیگراد) بالاتر از سطوح ماقبل صنعتی، پیشتر نقض شده است.

رکورد‌های اولیه دمای ثبت شده با دستگاه، از ۱۸۵۰ تا ۱۹۰۰، پراکنده و متناقض هستند. محققان داده‌های ابزاری اولیه را با مجموعه داده‌های حلقه درختی در مقیاس بزرگ مقایسه کرده و دریافتند دمای مبنای قرن نوزدهمی که برای توصیف گرمایش جهانی استفاده می‌شود، چند دهم درجه سانتیگراد خنک‌تر از آنچیزی است که قبلا تصور می‌شد. با سنجش مجدد این شاخص، محققان محاسبه کردند شرایط تابستان ۲۰۲۳ در نیمکره شمالی ۳.۷۳ درجه فارنهایت (۲.۰۷ درجه سانتیگراد) گرمتر از میانگین دمای تابستان بین سال‌های ۱۸۵۰ و ۱۹۰۰ بوده است.

بونتگن می‌گوید: بسیاری از بحث‌های ما در مورد گرمایش جهانی به دمای مبنا از اواسط قرن نوزدهم گره خورده است، اما چرا این نقطه شاخص و مبنا است؟ در شرایط آب و هوایی دائما در حال تغییر، در حالی که ما فقط ۱۵۰ سال اندازه گیری هواشناسی داریم چه چیزی طبیعی است؟ فقط زمانی که به بازسازی‌های اقلیمی نگاه می‌کنیم، می‌توانیم تغییرات طبیعی را بهتر در نظر بگیریم و تغییرات اقلیمی انسانی اخیر را در چارچوب آن قرار دهیم.

حلقه‌های درختی به عنوان رکورد‌های اقلیمی 

حلقه‌های درختی می‌توانند چنین زمینه‌ای را فراهم کنند، زیرا حاوی اطلاعات سالانه و کاملا تاریخی درباره دمای تابستان گذشته هستند. استفاده از رویدادنگاری حلقه‌های درختی به محققان این امکان را می‌دهد تا بدون ابهام مرتبط با برخی از اندازه گیری‌های ابزاری اولیه، به تاریخ طولاتری نگاه کنند.

داده‌های موجود در حلقه درختی نشان می‌دهد بیشتر دوره‌های خنک‌تر در دو هزار سال گذشته، مانند عصر یخبندان کوچک در قرن ششم و عصر یخبندان کوچک در اوایل قرن نوزدهم، پس از فوران‌های بزرگ آتشفشانی غنی از گوگرد رخ داده اند. این فوران‌ها میزان بسیار زیادی از ذرات معلق در هوا را به داخل استراتوسفر پرتاب می‌کنند و باعث خنک شدن سریع سطح می‌شوند. خنک‌ترین تابستان طی دو هزار سال گذشته، در سال ۵۳۶ بعد از میلاد، پس از یکی از فوران‌های مشابه روی داد که ۷.۰۷ درجه فارنهایت (۳.۹۳ درجه سانتیگراد) خنک‌تر از تابستان سال ۲۰۲۳ بود.

بیشتر دوره‌های گرم‌تر تحت پوشش داده‌های حلقه درختی را می‌توان به الگوی آب و هوای ال نینو یا نوسان ال نینو-جنوبی (ENSO) نسبت داد. ال نینو به دلیل باد‌های ضعیف بسامان در اقیانوس آرام بر آب و هوای سراسر جهان تاثیر می‌گذارد و اغلب منجر به تابستان‌های گرم‌تر در نیمکره شمالی می‌شود. اگرچه وقایع ال نینو برای اولین بار توسط ماهیگیران در قرن هفدهم مورد توجه قرار گرفت، اما این پدیده را می‌توان در داده‌های حلقه درختان بسیار دورتر در تاریخ مشاهده کرد.

با این حال، طی ۶۰ سال اخیر، گرمایش جهانی ناشی از انتشار گاز‌های گلخانه‌ای باعث شد رویداد‌های ال نینو قوی‌تر و در نتیجه تابستان‌ها گرم‌تر شوند. انتظار می‌رود رویداد فعلی ال نینو تا اوایل تابستان ۲۰۲۴ ادامه یابد و این احتمال را ایجاد می‌کند که تابستان امسال یک بار دیگر رکورد‌های دما را بشکند.