سیاهچاله‌های شکمو نابود می‌شوند!
چگونگی شکل‌گیری یک سیاهچاله فضایی ستاره‌شناسان را به چالش کشیده است.
به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از ساینس ایکس، بررسی یک سیاهچاله بسیار قدیمی دانشمندان حوزه فضایی را به حیرت انداخته است.
این سیاهچاله که در کهکشانی به نام «جی اِن زِد-۱۱» (GN-z۱۱) قرار دارد ۴۰۰ میلیون سال پس از انفجار بزرگ (بیگ بنگ) پدیدار شده و ستاره‌شناسان در تلاشند تا بفهمند این اتفاق چگونه رخ داده است.
کهکشان جی اِن زِد-۱۱ بیش از ۱۳ میلیارد سال نوری با کره زمین فاصله دارد و حدود ۱۰۰ برابر از کهکشان راه شیری کوچکتر است. این کهکشان با وجود اندازه کوچکش یک مرکز نورانی دارد که نشان‌دهندۀ سیاهچاله‌ای در وسط آن است. چرخش یک دیسک افزایشی (ساختاری که براثر جریان ماده اطراف ستاره‌های نوترونی و سیاهچاله‌ها تشکیل می‌شود) به دور این سیاهچاله مواد را به داخل آن می‌کشد و باعث می‌شود دیسک در نور فرابنفش بدرخشد که به آن هسته فعال کهکشانی می‌گویند.
سیاهچاله کهکشان جی اِن زِد-۱۱ بسیار سریع‌تر از سایر سیاهچاله‌ها ماده را مصرف می‌کند و با بیرون راندن گاز با سرعت زیاد از تشکیل ستارگان جدید در کهکشان جلوگیری می‌کند. اشتهای سیری‌ناپذیر یک سیاهچاله برای مصرف گاز در نهایت باعث نابودی آن می‌شود.
گروهی از ستاره‌شناسان، به رهبری روبرتو مایولینو (Roberto Maiolino)، پروفسور دانشگاه کمبریج، حرکات مواد درون کهکشان جی اِن زِد-۱۱ را با استفاده از تلسکوپ جیمزوِب مورد مطالعه قرار دادند و یافته‌های آنها نشان داد که کهکشان‌های اولیه سرشار از گاز بودند و بنابراین منابعی عالی برای تغذیه سیاهچاله‌ها به شمار می‌رفتند. این یافته، دلیل اصلی توسعه سیاهچاله‌های باستانی است.
ستاره‌شناسان امیدوارند با مطالعات بیشتر به شواهدی از چگونگی شکل‌گیری اولین سیاهچاله‌های کلان و پرجرم برسند. آنها گمان می‌کنند که سیاهچاله‌ها با تجمع مواد در داخل کهکشان‌های غنی از گاز رشد کرده‌اند.
انتهای پیام/
با استفاده مجدد از زبالههای زیستی:
