بازسازی جمجمه انسان‌نمای ۱۲ میلیون ساله با فناوری‌ مدرن

به گزارش خبرنگار علم و فناری آنا، تیمی از باستان شناسان و انسان شناسان مؤسسه دیرینه شناسی میکل کروزافونت کاتالان (Catalan Institute of Paleontology Miquel Crusafont)، با همکاری محققان موزه تاریخ طبیعی آمریکا و کالج بروکلین توانستند یک جمجمه آسیب دیده؛ اما به خوبی حفظ شده گونه میمون بزرگ باستانی به نام پیرولاپیتکوس با عنوان علمی Pierolapithecus catalaunicus را بازسازی کنند. این انسان نما تقریباً ۱۲ میلیون سال پیش می‌زیست.

 بقایای پیرولاپیتکوس ابتدا در سال ۲۰۰۴ در شمال شرقی اسپانیا شناسایی شده بود و مطالعات انجام شده نشان می‌دهد این موجود متعلق به گروه متنوعی از گونه‌های میمون منقرض شده بود که بین ۷ تا ۱۵ میلیون سال پیش در اروپا زندگی می‌کردند. ویژگی خاصی که این گونه را به طور متمایز برای دانشمندان ارزشمند می‌کند این است که بقایای فسیلی کشف شده شامل یک جمجمه و بخشی از اسکلت این انسان نما است که ترکیب این دو بخش در فسیل‌های چند میلیون ساله یک اتفاق نادر محسوب می‌شود.

کلسی پوگ (Kelsey Pugh)، نویسنده ارشد این مطالعه و پژوهشگر بخش انسان شناسی موزه تاریخ طبیعی آمریکا در این رابطه می‌گوید: ویژگی‌های جمجمه و دندان‌های پیرولاپیتکوس در حل روابط دگرگشت گونه‌های فسیلی بسیار مهم هستند و وقتی این اطلاعات را به دست آورده و با سایر نمونه‌ها مقایسه می‌کنیم، قادر خواهیم بود درخت فرگشتی خانواده انسان‌ها را از جنبه‌های مختلفی مانند نحوه حرکت و تغییرات فیزیکی بررسی کنیم.

تحقیقات قبلی روی پیرولاپیتکوس نشان می‌دهد که ساختار بدنی عمودی این انسان نما تا حدی تکامل یافته است که به وی اجازه می‌دهد در میان شاخه‌های درخت حرکت کرده و از آن آویزان شود. با این وجود، بحث‌ها در مورد جایگاه گونه‌ها در جدول زمانی دگرگشت ادامه داشته و اطلاعات ما در مورد این گونه منقرض شده تا حدی به دلیل آسیب‌های وارد شده به جمجمه وی طی میلیون‌ها سال، محدود بود.

به گزارش آنا، اشلی هاموند (Ashley Hammond)، یکی از دیگر محققان حاضر در این مطالعه، در تکمیل توضیحات همکارش می‌گوید: یکی از مسائل مهم در مطالعات میمون و تکامل انسان این است که داده‌های فسیلی بسیار پراکنده و نامنسجم هستند و بسیاری از نمونه‌ها به طور ناقص باقی مانده و در طول زمان دچار تغییر شده اند.. این امر دستیابی به اجماع در مورد روابط تکاملی میمون‌های فسیلی کلیدی را که برای درک دگرگشت میمون و انسان ضروری است، دشوار می‌کند.

برای بازسازی بقایای فسیلی پیرولاپیتکوس، محققان از فناوری‌های پیشرفته‌ای همچون سی تی اسکن ویژه با طیف گسترده، برای بازسازی مجازی جمجمه استفاده کردند. آن‌ها سپس این اطلاعات را با دیگر گونه‌ه‌ای نخستی‌ها مقایسه و الگوی دگر گشتی و ویژگی‌های مهم ساختار صورت این موجودات را مدل سازی کردند.

نتایج این مطالعه نشان داد که پیرولاپیتکوسدر عین حال که شباهت‌هایی در شکل و اندازه صورت با میمون‌های بزرگ منقرض شده و حتی میمون‌های معاصر دارد، ویژگی‌های صورت متمایزی نیز داشته که در دیگر نخستینیان دوره میوسن میانه مشاهده نشده است. به همین دلیل فرضیه جدید مطرح می‌شود که بر اساس آن، این گونه ممکن است یکی از اولین اعضای خانواده بزرگ میمون‌ها و انسان‌ها باشد.

سرجیو آلمسیجا (Sergio Almécija) از دیگر محققان این تیم مطالعاتی در رابطه با موضوع فوق می‌گوید: یک خروجی جالب از مدل سازی تکاملی در مطالعه انجام شده توسط ما، این است که جمجمه پیرولاپیتکوس از نظر شکل و اندازه به اجدادی که میمون‌ها و انسان‌های فعلی از آن تکامل یافته اند نزدیک‌تر است. از سوی دیگر، به نظر می‌رسد گیبون‌ها و سیامانگ‌ها (میمون‌های کوچکتر) در درجه دوم در رابطه با کاهش اندازه از این گونه منقرض شده مشتق شده باشند.

شرح کامل این مطالعه در آخرین شماره مجله تخصصی Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است.