روش تحولگرایانه ناسا در استفاده از هوش مصنوعی برای برنامه‌های فضائی

به گزارش گروه دانش و فناوری خبرگزاری آنا به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی اسلش‌گیر، اکنون می‌توانید به این لیست اضافه کنید که ناسا به استفاده از هوش مصنوعی برای طراحی اجزای فضاپیما و سایر ابزار‌های سنجشی دقیق رو آورده است. تصاویر سخت‌افزار مربوطه که به این روش طراحی شده است، از نظر منشأ بیگانه‌تر از زمینی به نظر می‌رسد. در عین حال، این پایه‌ها و براکت‌ها و قطعات نصب نیز نوعی کیفیت ارگانیک عجیب و غریب دارند که توصیفشان آسان نیست. به آن‌ها «سازه‌های تکامل‌یافته» گفته می‌شود.
 
بنا بر اعلام ناسا، این فرآیند مانند سایر الگوریتم‌های هوش مصنوعی مولد با یک تحریک (پرامپت) شروع می‌شود. در این حالت، این تحریک از طرف یک متخصص یا مهندس طراحی ارائه خواهد شد. این تحریک شکل محدودیت‌ها را به خود می‌گیرد: چهار پیچ باید به اینجا بروند؛ این نقطه ده g شتاب را در این جهت تجربه خواهد کرد؛ دست یک تکنسین در اینجا به قدری فضا نیاز دارد تا کابل را از وسط آن بکشد. پس از آن، اجازه داده می‌شود که کامپیوتر خودش جزئیات باقیمانده را به اجرا در آورد.
 
هوش مصنوعی می‌تواند تنها در چند ساعت راهکار‌های پیچیده را طراحی کند. همانطور که توسط Fast Company گزارش شده است، AI هر دو دقیقه طراحی، تجزیه و تحلیل و سپس بررسی تکمیلی را انجام خواهد داد، فرآیندی که اجرای آن برای یک تیم حرفه‌ای ماهر چند روز طول می‌کشد؛ و سرعت تنها چیزی هدف استفاده از هوش مصنوعی نیست.
 

تحسین‌برانگیز، و البته هنوز در ابتدای راه

به گزارش آنا، ناسا مدام در حال فرستادن اشیاء خود به فضا است، و جای تعجب نیست که این فرایند فوق‌العاده پرهزینه است. یک دلیل عمده این هزینه‌ها به وزن مربوط می‌شود. هر چه چیزی وزن بیشتری داشته باشد، سوخت بیشتری برای خارج کردن آن از سطح زمین نیاز دارد. البته، سوخت هم خودش وزنی دارد، بنابراین افزودن سوخت بیشتر مستلزم افزودن سوخت مضاعف برای بالا بردن این سوخت تازه اضافه شده است. به همین دلیل، هر پوند [حدود نیم کیلوگرم]محموله‌ای که به مدار زمین پرتاب می‌شود حدود ۱۰۰۰۰ دلار هزینه دارد.
 
اما این چه ربطی به اجزای طراحی شده توسط هوش مصنوعی ناسا دارد؟ به گفته ناسا، در مقایسه با قطعه‌هایی که فرآیند طراحی سنتی‌تری را طی می‌کنند، سازه‌های تکامل‌یافته «تا دو سوم وزن را کاهش می‌دهند». این می‌تواند از دو جهت مفید واقع شود. اول اینکه، وزن کل محموله کاهش می‌یابد و این یعنی صرفه‌جویی دلاری؛ و دوم اینکه، صرفه‌جویی در وزن حاصل از سخت‌افزار سازه‌ای را می‌توان برای افزودن تجهیزات علمی با ارزش به محموله مورد استفاده قرار داد و به معنای استفاده کارآمدتر از منابع مالی است. ناسا خاطرنشان می‌کند که علاوه بر این، سازه‌های تکامل‌یافته بار استرس را ده برابر کاهش می‌دهند.
 
البته این تازه شروع کار است.

ناسا تصور می‌کند که این فناوری در نهایت با تکنیک‌های چاپ سه‌بعدی آینده ادغام می‌شود که سخت‌افزاری از مواد محلی مانند غبار ماه یا شن‌های مریخ تولید می‌کند. اما با توجه به اینکه ناسا هر ساله به هزاران قطعه منحصر به فرد و بسیار مهم نیاز دارد، این فناوری قبل از هر چیز در اینجا روی زمین کار‌های زیادی برای انجام دادن دارد.