نمایی بی‌سابقه از کل کهکشان راه شیری به‌دست می‌آید

به گزارش خبرنگار گروه دانش و فناوری خبرگزاری آنا، دو برنامه تحقیقاتی نجومی به نام‌های EMU و PEGASUS برای حل یکی از اسرار راه شیری به هم پیوسته‌اند؛ همه بقایای ابرنواختر کجا هستند؟

بقایای ابرنواختر، ابری از گاز و غبار در حال انبساط است که آخرین مرحله حیات یک ستاره، پس از انفجار آن را مشخص می‌کند. اما تعداد بقایای ابرنواختری که تاکنون با تلسکوپ‌های رادیویی کشف کرده‌ایم، بسیار کم است. مشاهدات دو تلسکوپ رادیویی پیشرو استرالیا، تلسکوپ رادیویی ASKAP و تلسکوپ رادیویی پارکس، موریانگ را برای پاسخ به این پرسش ترکیب کرده‌ایم. گاز بین ستاره‌ها، تصویر جدید پیچک‌های نازک و ابر‌های توده‌ای مرتبط با گاز هیدروژن را نشان می‌دهد که فضای بین ستاره‌ها را پر می‌کند. ما می‌توانیم مکان‌هایی را ببینیم که در آن ستارگان جدید در حال شکل‌گیری هستند، همچنین بقایای ابرنواخترها. فقط در این تکه کوچک که ۱ درصد از کل کهکشان راه شیری است، بیش از ۲۰ بقایای ابرنواختر احتمالی جدید را کشف کرده‌ایم که قبلاً تنها هفت مورد از آن‌ها شناخته شده بود. این اکتشافات جدید نشان می‌دهد که ما در حال بررسی بقایای گمشده هستیم. پس چرا اکنون می‌توانیم آن‌ها را ببینیم در حالی که قبلاً نمی‌توانستیم؟

EMU حدود ۴۰ میلیون کهکشان جدید و سیاه‌چاله‌های بسیار پرجرم را اندازه‌گیری می‌کند تا به ما در درک چگونگی تغییر کهکشان‌ها در طول تاریخ جهان کمک کند. داده‌های اولیه EMU قبلاً منجر به کشف حلقه‌های رادیویی عجیب و غریب شده و موارد نادری مانند ارواح رقصنده را آشکار کرده است.

تداخل‌سنج‌هایی مانند ASKAP دیافراگم یک تلسکوپ بسیار بزرگتر را شبیه سازی می‌کنند. ASKAP با ۳۶ بشقاب نسبتاً کوچک از یک تلسکوپ منفرد با یک بشقاب پهن ۶ کیلومتری تقلید می‌کند. این به ASKAP وضوح خوبی می‌دهد، اما به قیمت از دست دادن انتشار رادیویی در بزرگترین مقیاس‌ها تمام می‌شود. برای بازیابی این اطلاعات گمشده، به همکاری با PEGASUS روی آورده شد. PEGASUS از تلسکوپ پارکز موریانگ با قطر ۶۴ متر (یکی از بزرگترین تلسکوپ‌های رادیویی تک ظرفی در جهان) برای نقشه برداری از آسمان استفاده می‌کند. حتی با چنین ظرف بزرگی، پارکز وضوح نسبتاً محدودی دارد.

با ترکیب اطلاعات پارکس و ASKAP، هر کدام شکاف‌های دیگری را پر می‌کند تا بهترین تصویر را از این منطقه از کهکشان راه شیری به ما ارائه دهد. این ترکیب، تابش رادیویی را در همه مقیاس‌ها نشان می‌دهد تا به کشف بقایای ابرنواختر گم‌شده کمک کند. پیوند دادن مجموعه داده‌های EMU و PEGASUS به ما امکان می‌دهد تا اسرار بیشتری را آشکار کنیم. در چند سال آینده، تقریباً از کل کهکشان راه شیری نمایی بی‌سابقه خواهیم داشت، تقریباً صد برابر بزرگ‌تر از این تصویر اولیه، اما با همان سطح از جزئیات و حساسیت. ما تخمین می‌زنیم که ممکن است تا ۱۵۰۰ یا بیشتر بقایای ابرنواختر جدید هنوز کشف نشده باشد. حل معمای این بقایای گم شده، پنجره‌های جدیدی را به تاریخ راه شیری باز خواهد کرد.

انتهای پیام/۱۱۰/