در همه قسمت‌های پلوتو یخ وجود دارد

به گزارش گروه علم و فناوری آنا به نقل از Nasa، در تصویر بالا، رنگ کاذب که از داده‌های طیفی فروسرخ رالف/آرایه طیفی تصویربردار خطی اتالون (LEISA) استخراج شده، بخش‌هایی از سطح پلوتو را نشان می‌دهد که در آنها ویژگی‌های طیفی آب یخ‌زده وجود دارد. این عکس با بهره از دو نقشه دستگاه LEISA درست شده که در روز ۱۴ ژوئیه ۲۰۱۵ از فاصله حدود ۱۰۸ هزار کیلومتری به دست آمده بودند.

این نقشه‌ها با فاصله زمانی 15 ثانیه از هم گرفته شده‌اند و و با هم یک «مکعب داده» چندطیفی از پلوتو را ساخته‌اند که سرتاسر نیمکره‌ای را که به هنگام گذر نیوهورایزنز از کنار پلوتو، رو به فضاپیما بود، می‌پوشاند. مکعب داده‌ مانند این، یک آرایه سه‌بعدی است که در آن، برای هر کدام از طول موج‌های دریافتی دستگاه LEISA یک تصویر از پلوتو درست می‌شود.

آب یخ‌زده «سنگ بستر» پوسته پلوتوست و مانند یک بوم نقاشی است که یخ‌های فرارتر با الگوهایی که فصل به فصل تغییر می‌کند، آن را رنگ‌آمیزی می‌کنند. در سمت چپ تصویر، نقشه‌ای از سنگ بستر آب یخ‌زده پلوتو را می‌بینیم که در آغاز، از روی طیف دستگاه LEISA با چارچوب طیفی آب یخ‌زده «خالص» به دست آمده بود.

البته طیف آب یخ‌زده پلوتو در بسیاری جاها به آسانی با یخ متان پوشیده شده، در نتیجه نقشه سمت چپ تنها جاهایی را نشان می‌داد که یا سرشار از آب یخ‌زده بود و یا متان ناچیزی داشت. نقشه سمت راست با ترفند بسیار هوشمندتری درست شده که در آن یک مدل‌سازی از همه گونه‌های یخ پلوتو با هم انجام شده است. البته این ترفند هم تنگناهای خودش را دارد زیرا تنها می‌تواند از یخ‌هایی نقشه بردارد که به برنامه مدل‌سازی داده شده‌اند. از همین رو دانشمندان همچنان با افزایش داده‌های بیشتر، برای بهبود این مدل تلاش می‌کنند.

در این نقشه تازه می‌بینیم که آب‌های یخ‌زده روباز به گونه چشمگیری در سطح پلوتو پراکنده‌تر هستند که این یافته‌ای مهم است. با این حال حتی در این نقشه هوشمندتر هم آب یخ‌زده چندانی را روی سطح فلاته اسپوتنیک (ناحیه باختری قلب پلوتو) و ناحیه لوول (Lowell Regio، شمال همین نیمکره) نمی‌بینیم. این نشان می‌دهد که دست‌کم در این مناطق، بستر یخی پلوتو در زیر لایه کلفتی از یخ‌های دیگر، مانند متان، نیتروژن و مونوکسید کربن پنهان شده است.