راش‌های قدیمی «روایت فتح» منبع ساخت مستند «روزگاری ما» شد

به‌گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا از روابط عمومی گروه مستند روایت فتح، مجموعه مستند «روزگاری ما» کاری از گروه مستند روایت فتح، مروری متفاوت بر گنجینه تصاویر جنگ  است. امیرحسین نوروزی، کارگردان این مجموعه مستند در اقدامی جالب سراغ راش‌های مستند «روایت فتح» رفته است و از بطن گفت‌وگوهایی که با رزمندگان در سال‌های جنگ صورت گرفته مستندهای کوتاهی را تهیه کرده و قرار است با مشارکت مردم این افراد شناسایی شده و پس از سال‌ها دوباره روبروی دوربین قرار بگیرند و از حال و هوای آن روزها و این روزهای خود بگویند.

مجموعه مستند «روزگاری ما» روزهای زوج ساعت 19:50 در شبکه افق سیما میهمان خانه‌های شماست و به زودی از دیگر شبکه‌های سیما هم پخش می شود.

نوروزی در گفتگو با روابط عمومی گروه مستند روایت فتح صورت گرفته است.

ایده شروع مستند «روزگاری ما» چطور شکل گرفت؟

امیرحسین نوروزی: سال 97، با شروع پروژه اسکن راش های (تصاویر خام) 16 و 8 میلیمتری موجود در آرشیو گروه مستند روایت فتح، برای دستیابی به نسخه ماندگارتر و با کیفیت‌تر  به علت اینکه نسخه های قبلی به شدت در حال از دست دادن کیفیت بودند و رنگ شان دچار تغییر می شدند، به خاطر تعلق حرفه ای و تعلق شخصی که به راش های مستند جنگ داشتم برای من جذابیت خاصی داشت من شروع می کردم به دیدن این فرایند در کنار دوستان.

 دیدن ذوقی این فرایند و اشتیاق برای دیدن ثمره کار در اکثر مواقع، من را به این نتیجه رساند که بریده ای از این تلاش و ذوق و شوق را در یک قالبی به تماشاچی هم نشان بدهیم. بنابراین من به جز علاقه شخصی شروع کردم به نگاه خریدارانه کردن به تصاویر در حال کار که قطعاتی انتخاب کنم مبتنی بر یک شخصیت جذاب، اتفاق جذاب و این را به صورت یک برشی به بیننده نشان بدهیم و توضیحی داده بشود و از بیننده بخواهیم که اگر خودش یا کسی را در این تصویر به جا می آورد به ما خبر بدهد که ما بتوانیم با فراخوان افراد حاضر در این تصاویر یک گفتگوی مفصل‌تری در مورد آنچه که در آن لحظه در تصویر اتفاق افتاده را در فاز دوم تولید داشته باشیم.

در واقع ایده با دیدن و سرذوق آمدن نسبت به تبدیل راش‌های قدیمی روایت فتح اتفاق افتاد. 8-9 ماه این تصاویر را دیدم. نهایتاً با اصلاح صدا و تصویر و طراحی پلاتو رسیدیم به 30 قسمت کار برای فاز اولیه پروژه «روزگاری ما».

روند تحقیق و پژوهش، چگونه بود و آیا در پروسه تحقیق شخص خاصی در کنارتان بود؟

امیرحسین نوروزی: پژوهش این پروژه در فاز اول دیدن و دیدن راش ها بود. گاهی اختلاف اطلاعاتی وجود داشت برای پیدا کردن عواملی که تصاویر را تهیه کرده بودند که با کمک نیروهای آرشیو به اطلاعات درستی بر روی حلقه ها می رسیدیم. در مواقعی هم با تماس با عوامل تصویربردار و مدیران اسبق روایت فتح به اطلاعات درست می رسیدیم.

پژوهش بعدی برای فاز دوم با گرفتن بازخورد از مخاطبین برای یافتن افراد شروع می شود و یا به واسطه محل ها و لشگرها و اطلاعات نیروی انسانی که داخل تصویر داریم از آن شهرها و لشگرها و نیروهایی که  حضور داشتند شروع می کنیم به پرسش سینه به سینه و رسیدن به آدم ها.

نسبت به بازخوردی که از مجموعه بگیرید فصل دوم کار ساخته می شود، اگر بازخورد کافی از سمت مخاطب گرفته نشود چطور ادامه می دهید؟

امیرحسین نوروزی: این احتمال همیشه وجود دارد که بازخوردی وجود نداشته باشد ولی با توجه به تعدد پخشی که در نظر گرفته شده از سمت گروه مستند روایت فتح از چندین شبکه و تعدد بسترهای رسانه ای که در زمان حاضر ایجاد شده در شبکه های اجتماعی، خب امیدواری بیشتری برای گرفتن بازخورد و دیده شدن داریم. از جمله در شب اولی که  قسمت هوانیروز پخش شد به فاصله یک ساعت، من تماسی داشتم از هوانیروز و ابراز میل کرده بودند که برای پیدا کردن خلبانان در تصویرهمکاری داشته باشیم.

بنابراین بسترها قوی تر شده ولی اگر در این بسترها بازخورد ضعیفی داشته باشیم، به واسطه اطلاعاتی که روی حلقه ها وجود دارد، تاریخ و محل و لشگر و اطلاعاتی که در مورد نیروی انسانی وجود دارد یک فاز تحقیقاتی بعد از پخش شروع میکنیم و سراغ این اطلاعات میرویم و به جای اینکه مخاطب به سمت ما بیایید ما به سمت پیدا کردن سوژه ها می رویم.

چرا سراغ این تصاویر رفتید، دنبال چه چیزی بودید؟ از آرشیو روایت فتح بارها در تولیدات استفاده شده است.

امیرحسین نوروزی: چه شهید آوینی و چه دوستان دیگری که در آن زمان جنگ می کردند بنا بر ضرورت ها و حال و احوال و برداشتی که آن زمان از این تصاویر داشتند، راش هایی را انتخاب کردند و تدوین کردند. من به این خاطر سراغ راش رفتم که تصاویری که مد نظر من هست یا به صورت راش مانده و در فیلم استفاده نشده و در بایگانی و راش های روایت فتح هست و معنی اش این است که ما یک تصویر دیده نشده را می آوریم  و یک مزیت جدی کار ما نسبت به کارهای دیگر همین است و حتی بخش هایی که دیده شده هم در کار به صورت گذرا است.

به نظر من بعضی از شخصیت های آن فیلم برای دانستن جذاب هستند و من را به عنوان مخاطب بر می انگیزد که بدانم این فرد کیست؟  چرا آنجا بوده؟ الان کجاست؟ میل به دانستن نسبت به آدم ها به عنوان اولین مخاطب که خودم باشم انگیزه‌ای شده که من این ها را بیشتر نشان بدهم.

به نظر من دانستن  راجع به این ها باعث میشود که من تاریخی را بدانم و وقتی که تاریخی را بدانم هویت امروزم ساخته می شود. یعنی من بدانم که از چه مسیری حیات من عبور کرده و از روی چه آدم هایی عبور کرده است.

بنابراین فکر می کنم که پرداختن دقیق به این آدم ها در آن فیلم ها شاید انجام نشده و الان شاید ما بتوانیم این آدم ها را بهتر بشناسیم. مضاف بر اینکه کلاً در کار تاریخی دانستن راجع به حال آدم هایی که در تاریخ معاصر سپری پدیده جذابی است. این که شخصی که در تصویر میبینی الان کجاست و چه می کند، پدیده جذابی است. میل به شناسایی آدم ها در دو برحه تاریخی یک میل معمول و کنجکاو برانگیز است و در همیشه جریان دارد.

یک نکته ای در کارهای آرشیوی من بگویم. واقعیت این است که راجع به آدم های تاریخی باید بارها و بارها نسخه ها و ورژن های مختلفی بنا بر زمان خودش ساخته شود. این فرضیه که راجع به شخصیتی یک بار دو بار کار ساخته شده و نباید دوباره کار ساخته شود در هیچ کجای دنیا وجود ندارد. این که ما فکر کنیم این ها بحث های تاریخی است که راجع به آن حرف زده شده و نباید راجع بهش کار کنیم بنظر من باعث فراموشی و رفتن در صندوقچه فراموش تاریخ می شود. ما باید بارها بارها و هر چند سال یک بار راجع به این تصاویر و راش ها حرف بزنیم و بازیابی کنیم چون نقش ها مدام عوض می شود. نمی توان انتظار داشت نسلی که در نوجوانی و نسلی که در میانسالی قرار دارد هر دو به یک اندازه تاریخ جنگ را بشناسند. ضرورت ها عوض می شود برای هر نسل بنابراین نوع به نوع گفتن این ها و بارها مرور کردن شان به نظر من هیچ وقت کهنه نمی شود و باید هر چند سال یک بار انجام شود.

دلیل انتخاب اسم «روزگاری ما» برای این مجموعه چه بود؟

امیرحسین نوروزی: دانستن تاریخ فایده اش این است که بتوانی حال و آینده بهتری را درست کنی و درست زندگی کنی و فکر می کنم که در حال و احوال ما تأثیر دارد.  اینکه اسم کار را گذاشتم «روزگاری ما« به این دلیل بود که ما روزگاری اینگونه زیستیم و باز هم می توانیم اینگونه زیست داشته باشیم. لازم نیست که حتماً در بستر جنگ و سختی و بلا قرار بگیریم تا یک جلوه ای از انسانیت را از خودمان بروز بدهیم همین الان هم میشود با به یاد آوردن یک خصلت و نوعی از زندگی، باز آن را وارد زندگی کرد و همان گونه زندگی کرد.

دلیل همکاری تان را با روایت فتح ؟

امیرحسین نوروزی: به هر حال هر آدمی یک درونیاتی دارد، برای اینکه آن درونیات و تشنگی که نسبت به چیزی دارد را رفع کند خب به سمت آن میل می رود. دوران کودکی و نوجوانی ام را در شهر پدری کرمانشاه و در محل کار پدر در جزیره خارک گذراندم و زندگی ما با فضای جنگ و دفاع مقدس اجین بوده. در واقع یک ناخودآگاهی درون ما در کودکی شکل گرفته راجع به این موضوع ولی بعدها هم در نوجوانی روایت فتح از تلویزیون پخش می شد به نظرم با صدای آقا مرتضی در کارهای روایت فتح یک انسی ایجاد می‌شد .

بنابراین دلیل اینکه با روایت فتح کار می کنم این هست که روایت فتح بستری را از کار برای من فراهم میکند که درون آن حیات و  حال خوبی پیدا میکنم و احساس می کنم که مفید هستم و در واقع چیزی را از عالم دارم می فهمم و رشدی پیدا می کنم. روایت فتح خودش انرژی می دهد، آدم هایی که اینجا کار می کنند انرژی می دهند و آدم هایی که این جا بودند و به شهادت رسیدند و نفس شان از هر چیزی جاری تر است و حیات دارد و زندگی می بخشند هم انرژی و طراوت می دهند و این حال و احوال چیزی است که در ساحت سینما خیلی نایاب هست و بنابراین من سعی می کنم که این حال و احوال خوب را رها نکنم.

روایت فتح چه تأثیری در  پیشرفت شما به عنوان کارگردان داشته است؟

امیرحسین نوروزی: بعد از دوران دانشگاه من کار را در روایت فتح آموختم و اگر به لطف خدا اعتباری در عرصه مستند دارم از روایت فتح است. به نظرم لطفی است از خدا که ما توانستیم کاری انجام بدهیم به اعتبار لحظاتی که در روایت فتح بودیم و هستیم.

من سال 82 به واسطه آقای اردلان عاشوری وارد موسسه روایت فتح شدم. تشکیل دفتر مستند تجربی در روایت فتح و شروع من به عنوان مسئول تولید. در سال های بعد از 84 به بعد شروع به ساخت مستند کردم از جمله مستند «آقای فرماندار»، «نوشتن یک شخصیت»، «شاعر سپیده»، مجموعه «شهدای انقلاب»، مجموعه «بهار جاودان»، مستند «بازی انگلیسی»،  مستند «جان» که در مورد تبادل پیکر شهید حججی در سوریه می‌باشد.

 انتهای پیام/4104/