دولت منابع انسانی را برای رفع نیازها و پیشرفت هدایت کند

به گزارش خبرنگار حوزه فرهنگی و هنری گروه دانشگاه خبرگزاری آنا، موضوع بیکاری یکی از بزرگ‌ترین دغدغه‌های نسل جوان و به‌ویژه قشر دانشجو در کشور است که نه‌تنها در سال‌های اخیر بهبود نیافته بلکه بسیاری از افراد شاغل نیز از کار بیکار شده و به این جرگه پیوسته‌اند.

جوانانی که به دلیل بیکاری نه توان تشکیل خانواده رادارند و نه می‌توانند برای آینده خود به‌درستی برنامه‌ریزی کنند، صرفاً نظاره‌گر این مشکلات هستند، به امید این‌که با مدرک بالاتر بتوانند پیشه‌ای برای خود دست‌وپا کند و از طرفی خانه‌نشین نشده در سیکل معیوب نظام دانشگاهی ادامه حیات می‌دهند. جایی که خودش هم نمی‌داند ازآنچه می‌خواهد.

این پیام بخشی از نوشته بهار سعیدی، عضو هیئت تحریریه نشریه بی‌تعارف است که توسط انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه الزهرا به‌صورت دوهفته‌نامه منتشر می‌شود. در ادامه این پیام می‌خوانید:

سؤال این است چرا نیروی جوانی که می‌تواند در اداره جامعه ایفای نقش داشته باشد، چرخ تولید را بچرخاند و به پیشرفت فناوری کشورش کمک کند، باید خود را به آب‌وآتش بزند تا بتواند روزی چند ساعت در اداره‌ای روز خود را به شب رسانده و کارفرمایی که آخر ماه با حقوق ناچیز از آن پذیرایی کند.

چرا هرگاه سخن از ایجاد اشتغال به میان می‌آید مدیران دولتی درباره منابع مالی اشتغال سؤال می‌کنند؟ چرا میزان هزینه ایجاد اشتغال سنجیده می‌شود تا ببینند مثلاً با 100 میلیون تومان چند شغل می‌توان ایجاد کرد؟ مگر نه این‌که کشور برای پیشرفت به نیروی انسانی نیاز دارد؟ مگر این دولت نیست که باید در انتظار نیروی انسانی باشد؟ مگر نیروی انسانی ثروت یک کشور محسوب نمی‌شود؟ چه طور می‌شود که نگاه دولت به جوانان از یک نیرو بالقوه به مشتی سربار دولت تقلیل می‌یابد؟ سربارهایی که دولت به‌حکم دلسوزی خود را موظف می‌داند تا برایشان شغلی فراهم کند.

جواب این سؤال‌ها در یک نگاه غلط به اقتصاد خلاصه می‌شود. نگاهی که باید نامش را بیماری قطری گذاشت. در بیماری قطری دولت نسبت خود به مردم را همچون یک پدر تولیدکننده به یک خانواده مصرف‌کننده تعریف می‌کند. پدری که باید نیاز فرزندانش را تأمین کند تا بزرگ شوند و وقتی به جوانی رسیدند برای آن‌که دست به بزهکاری نزنند و سرگرم باشند، شغلی برایشان دست‌وپا کند. این بیماری قطری ازآنجا نشئت می‌گیرد که مدیریت اقتصاد در تفکر صاحبان این دیدگاه مساوی با فروش نفت و مصرف آن است. این سخن که ایجاد اشتغال هزینه می‌خواهد ناشی از همین نگاه ایجاد سرگرمی به اشتغال است. یعنی سیاست غلط اشتغال به‌مثابه هدف.

بهار سعیدی در گفتگو با خبرنگار حوزه فرهنگی گروه دانشگاه خبرگزاری آنا در خصوص این یادداشت خود که در شماره بیست و پنجم نشریه دانشجویی بی‌تعارف منتشرشده است گفت: اگر هدف‌گذاری در کشور به‌جای تولید اشتغال، معطوف به تأمین نیاز‌ها و پیشرفت کشور باشد، دولت سعی خواهد کرد منابع انسانی موجود در کشور را در جهت رفع نیاز‌ها و رسیدن به اهداف پیشرفت هدایت کند.

وی ادامه داد:  به‌بیان‌دیگر اشتغال خود ماحصل حرکت در مسیر این هدف است و این‌گونه اشتغال نیرو انسانی نقش یک ابزار را ایفا خواهد کرد نه هدف، وقتی دولت دروازه‌های کشور را به روی محصولات خارجی بازکرده و از محل منابع نفتی نیازش به مصرف و پیشرفت را با تولیدات خارجی برآورده می‌سازد، مشخص است که نه‌تنها درکی از ارزش نیروی انسانی کشور ندارد بلکه آن‌ها را وبال خود می‌داند.

سردبیر نشریه بی‌تعارف تصریح کرد: وقتی همه نیاز‌ها از محل واردات تأمین شود، اشتغال نیز در قامت یک نیاز نو ظاهر خواهد شد که باید از محل درآمد‌های نفتی رفع شود.

سعیدی در پایان گفت: به این دلیل است که اگر جلو واردات کالاهایی که نمونه آن در کشور تولید می‌شد گرفته شود و برای تأمین نیازهای کشور به ظرفیت‌های داخلی کشور توجه کنیم، در این صورت نه‌تنها اشتغال برای ما هزینه‌بر نخواهد بود، بلکه ثروت آفرین خواهد شد.

انتهای پیام/4107/4108/