ده‌ونک از صفر تا صد؛
دولت غائب اصلی ده ونک/ برخی به جای حل مشکل آتش‌بیار معرکه‌اند
دبیران دو تشکل انجمن اسلامی عضو دفتر تحکیم‌وحدت و جامعه اسلامی دانشجویان دانشگاه الزهرا به تشریح مسئله و اتفاقات ده ونک پرداختند.
به گزارش خبرنگار حوزه تشکل‌های دانشجویی گروه دانشگاه خبرگزاری آنا، مسئله ده ونک اکنون به موضوعی تبدیل شده که توجه بسیاری از مردم را به خود جلب کرده است. اما اینکه قضیه از کجا شروع شده و چرا به این مرحله رسیده است؛ سؤالی است که بیش از پیش در اذهان عمومی پدید آمده است.
نظرات و مسائل متعددی در این رابطه ارائه شده و حتی دانشجویان نیز با نگاه‌های مختلف به این موضوع نگاه کرده‌اند به همین دلیل به نظر می‌رسید باید نگاهی کلی به مسئله ده ونک داشت و آن را از زوایای مختلف و از نگاه تشکل‌های دانشجویی آن دانشگاه بررسی کرد.
فاطمه علیزادنیا و فاطمه دهقان دو دانشجوی دانشگاه الزهرا که به ترتیب دبیر انجمن اسلامی دانشجویان عضو دفتر تحکیم و دبیر جامعه اسلامی دانشجویان این دانشگاه هستند به تشریح این موضوع پرداخته‌اند.
موضوع ده ونک از کجا شروع شده و در کل شرح ماوقع موضوع چیست؟
علیزادنیا: شرح ماوقع را اگر بخواهیم بررسی کنیم، اولش باید برگردیم به سال‌های دور، سال‌های 1317 که این زمین‌ها از طرف مستوفی‌الممالک به رضاشاه هبه شدند و در همان زمان بود که کاربری این زمین‌ها به دولت و آموزش و پرورش واگذار شد. در زمان جنگ جهانی و به دلیل شرایط زمانی آن موقع کاربری زمین‌ها به کارخانه‌هایی تبدیل شده و آنها ادوات جنگی می‌ساختند، بعد از آن هم که شرایط جنگ تمام شده بود، این کارخانه میز و نیمکت می‌ساخت.
بعد از یک مدت کاربری این زمین‌ها از آموزش و پرورش به شرکت ایمنی راه‌ها منتقل شد که زیر نظر راه‌آهن بود و کارگرانی آنجا کار می‌کردند. غالباً هم کسانی که به عنوان ناظر بالای سر این کارگرها حضور داشتند آلمانی بودند. این کسانی که آنجا کار می‌کردند به‌واسطه بافت قدیمی و دور از شهر بودن منطقه ده ونک، مجبور بودند هر روز از شهر به ده بیایند و این مسیر را برگردند. به‌خاطر مشکلاتی که در مسیر به وجود می‌آمد، کارفرما تصمیم گرفت که برای این کارگران یک‌سری خانه‌های سازمانی تهیه کند. وقتی کسی در خانه‌های سازمانی ساکن شود، مقداری از حقوقش بابت اجاره‌بها کسر شده و داخل فیش حقوقی‌اش ذکر می‌شود که دقیقاً همین اتفاق افتاد. بعد از اینکه انقلاب شد این شرکت ایمنی راه‌ها به دلایلی مسکوت باقی ماند و از کاربری‌اش خارج شد با این همه آن کارگران همچنان آنجا ماندند. این زمین‌ها بلااستفاده مانده بود و در سال‌هایی که رهنورد به‌عنوان رئیس دانشگاه الزهرا بود؛ در طی مصوبه هیأت وزیران کاربری این زمین‌ها که در مالکیت اداره آموزش و پرورش بود به دانشگاه الزهرا واگذار شد و طرح توسعه دانشگاه کلید خورد.
آیا مالکیت تمام زمین‌ها در اختیار دانشگاه قرار گرفت؟
علیزادنیا: این واگذاری مالکیتی نبود و فقط حق کاربری به دانشگاه الزهرا داده شد. همچنان مالکیت این زمین‌ها با آموزش و پرورش است. یعنی حتی مالکیت این زمین‌ها زمانی که آن کارگرهای محترم هم آنجا کار می‌کردند در اختیار آموزش و پرورش قرار داشت و تحت هیچ عنوان مالکیت منتقل نشده بود. همچنان مالکیت متعلق به آموزش و پرورش بود منتها کارایی زمین‌ها به‌واسطه اینکه اینها زمین‌های پلاک 70 بودند و اینکه کاربری‌شان در اختیار دولت قرار داشت به دانشگاه الزهرا واگذار شد.در سال 81 این پرونده شروع به کار کرد و از طرف دفتر حقوقی دانشگاه تا سال 84 یک‌سری پیگیری‌ها انجام می‌گرفت. بنا به برخی دلایل که می‌توانیم به ضرب و شتم آن خانمی که مسئول پیگیری این پرونده‌ها بودند یا تهدیدهایی که از جانب بعضی‌ها نسبت به این خانم انجام شده بود، اشاره کنیم، این مسئله مسکوت ماند. تا زمان خانم دکتر ملانظری که این پیگیری‌ها دوباره انجام شد و پرونده دوباره شروع به‌کار کرد. در طی 240 جلسه دادگاهی که دادگاه‌های تجدیدنظر هم بودند 90 نفر از ساکنانی که آنجا هستند حکم تخلیه و خلع ید برایشان صادر شد و اینکه دانشگاه به‌نوبت و با توجه به ملاحظاتی که داشتند به تخلیه و بهره‌برداری از این زمین‌ها شروع کردند.
این اعتراضات که اکنون در رسانه‌ها بسیار گسترده شده معطوف به همین چند روز و چند ماه است؟
دهقان: از سال 94 که پیگیر تخلیه خانه‌ها بودند حکم دادگاه به ساکنان داده می‌شود. یک‌سری پیگیری‌ها صورت می‌گیرد. مردم نمی‌پذیرند و دنبال این بودند که بگویند خانه‌ها متعلق به ماست. در سال 97 با توجه به فشارهایی که از سمت دولت، به دانشگاه وارد می‌شود، دانشگاه دوباره اقدام به پیگیری می‌کند. دانشگاه با توجه به شرایطی که آنجا حکمفرماست و وضعیت افرادی که آنجا ساکن هستند به آن صورت سخت نمی‌گیرد. در مرداد 97 که دوباره پرونده به جریان می‌افتد و شروع به پیگیری می‌کنند بحث تخلیه خانه‌ها پیش کشیده می‌شود که پنج‌تا از آنها هم در همان مرداد 97 تخلیه می‌شوند و دانشگاه نیز با توجه به چیزی که ما از مشاور حقوقی شنیدیم حتی مبلغ پولی درنظر گرفته و به آن افراد می‌دهند و پنج نفر از آن اعضا که قسمت مربع بالای نقشه دانشگاه هست تخلیه می‌شوند. بعد به‌صورت مسالمت‌آمیز این روند درحال ادامه بوده که متأسفانه یک‌سری افراد که امیدواریم قصد سوءاستفاده نداشته باشند، وارد قضیه می‌شوند. یعنی قضیه از گذشته در حال پیگیری بوده و ناگهان سروصدا ایجاد شده است.
آیا در همان سال 94 هم حکم تخلیه به این افراد داده شده بود؟
دهقان: از همان موقع حکم تخلیه داده شده بود ولی با توجه به وضعیت معیشتی که بر مردم حاکم بوده دانشگاه اقدام به این کار نکرده بود. سال 97 فشار دولت به دانشگاه زیاد می‌شود که شما درخواست دادید برای توسعه دانشگاه و الان چرا توسعه دانشگاه را شروع نمی‌کنید.
پس شما معتقدید که دانشگاه الزهرا این فضای حاکم بر منطقه را می‌دانسته و علی‌رغم میل خود و با فشار دولت مجبور به این کار شده است؟
دهقان: دانشگاه تهران نیز همانند این قضیه را در برنامه خود دارد که قرار است ساختمان‌های اطرافش به‌خاطر وضعیت توسعه دانشگاه خراب شود. حالا با توجه به فضای مجازی و این اتفاقات که یک‌سری می‌آیند خودشان ایده و نظر می‌دهند که می‌توان آن را دخالت نامید. ما در جریان همین مسئله با مردم، مشاوران حقوقی دانشگاه و افراد متخصصی که به این مسئله ورود کردند، چه موافق و چه مخالف دانشگاه صحبت کردیم. درحال‌حاضر بر اساس شواهدی که بوده و اسناد و مدارکی که خودمان در دانشگاه دیده‌ایم، به نتیجه رسیده‌ایم.
بر اساس شواهد حتی در دانشگاه تا حدی بررسی شده که چه سالی، چه افرادی و به‌طورمتغیر در این خانه‌ها ورود پیدا کرده‌اند. عده‌ای معتقدند خانه‌ها سازمانی است و برخی از افرادی که در حال حاضر آنجا زندگی می‌کنند از وراث هستند. حالا اگر بحث خانه‌های سازمانی باشد، طبق بررسی‌هایی که دانشگاه انجام داده بود، ما دیدیم الان کارمند سازمان‌های دیگر هم در حال حاضر آنجا زندگی می‌کند. خب اینها خودش شبهه است.
حتی دانشگاه اطلاعیه‌ای داد تا وکلا، حقوقدانان و کسانی که درخواست دارند می‌توانند با کارت شناسایی به دانشگاه مراجعه کرده و همه اسناد و مدارک را مشاهده کنند. چراکه چیزی قرار نیست پنهان بماند.
آیا اتفاقاتی که در فضای مجازی ضریب داده می‌شود حقیقت است؟
علیزادنیا: زمین‌های دانشگاه که قرار است در طرح توسعه دانشگاه استفاده گردد به دو بخش کلی تقسیم می‌شود. قسمت بالایی زمین‌ها که خانم دهقان به آنها اشاره کردند. خود اهالی به آن زمین‌ها قسمت‌های لردنشین می‌گویند. در این قسمت‌های لردنشین غالباً خانه‌ها از 700 متر به بالا هستند.
اولین احکام تخلیه بابت این افراد صادر شده که نیاز مالی نسبت به اینها نداشته و متراژهای بیشتری را در اختیار داشتند و این احکام قضایی نیز ابتدا از آنجا شروع شد. قسمت پایینی دانشگاه که حالا قرار است در این طرح شرکت کند، خودش به سه قسمت تقسیم می‌شود. قسمت اول خانه‌هایی هستند که با متراژ 200 متر به بالا هستند و وضع زندگی اینها غالباً خوب است و از لحاظ حکم تخلیه مسئله‌ای ندارند. وقتی حکم تخلیه به‌دست‌شان رسید، خیلی از این عزیزان بدون اینکه با دانشگاه کنش و واکنشی داشته باشند، کلیدها را تحویل دانشگاه دادند و غالباً هم بابت رفتاری که دانشگاه در طی این مدت با آنها انجام داده تشکر می‌کنند.
قسمت دوم مربوط به خانه‌هایی است که حدوداً 80متر و بالاتر هستند، صاحبان این خانه‌ها تا آنجایی که ما تحقیق کردیم غیرمستقر در آن خانه‌ها هستند. یعنی تا متوجه شدند که حکمی از طرف دادگاه مبنی بر خلع‌ید صادر شده و باید اینها خانه‌ها را خالی بکنند، آمدند مستقر شدند. چند شب پیش ما با دوستان رفته بودیم که با این مردم صحبت بکنیم ببینیم اصلاً قضیه‌شان چیست؟ روایتی که ما شنیدیم درست است یا روایتی که مردم می‌گویند و به این نتیجه رسیدیم که خیلی از کسانی که آمدند در آن خانه‌ها دارند ساکن می‌شوند، اصلاً ساکنان بومی آنها نیستند و صرفاً به علت یک‌سری از مسائل آمده‌اند.
قسمت سوم که از همه مهم‌تر است، خانه‌هایی هستند که متراژ آنها در حد 12 متر و 14 متر است. این افراد وضع زندگی بسیار نامناسبی هستند و مردمی که در آنجا زندگی می‌کنند از لحاظ معیشتی در سختی بسیار قرار دارند. به همین دلیل این مسئله را پیگیر شدیم تا جایی‌که، پورمسجدیان مسئول امور حقوقی دانشگاه مدعی شدند که با این مردم بیشترین رأفت انجام می‌گیرد. مبلغی نیز از طرف دانشگاه به آنها هبه شده و تا جایی که اینها سرپناه مناسب برای زندگی خودشان را پیدا نکنند، حکم تخریب خانه‌هایشان انجام نخواهد شد. این چیزی بود که ما از پیگیری‌های خود به دست آوردیم.
آیا چیزی که شنیدید و در جلسات با دانشگاه پیگیری کردید با چیزی که در واقعیت بود، هم‌خوانی دارد؟
علیزادنیا: دانشجوهای ما از آن محل برای خوابگاه رفت و آمد می‌کنند و امکان اینکه هرگونه مشکلی برایشان پیش می‌آمد وجود داشت. همه این اسناد را شما می‌توانید از کلانتری که در آن منطقه استحفاظی دانشگاه است بپرسید و ببینید که موقع حکم تخلیه چه اتفاقات و چه چیزهایی از آن خانه‌ها بیرون آمده بود.
مسئله بعدی که خانم دهقان به‌خوبی اشاره کردند، این است که شبهه‌هایی الان در فضای مجازی مطرح می‌شود که به نظر من باید از طرف جنبش دانشجویی پاسخ داده بشود. در دانشگاه الزهرا چهار تشکل داریم که اگر قطعاً بی‌عدالتی اتفاق بیفتد، اولین کسی که مقابل این بی‌عدالتی می‌ایستد، این چهار تشکل هستند. تشکل‌های دانشجویی دیگر نیز اگر می‌خواهند وارد شوند و اگر فکر می‌کنند این چهار تشکل به‌خوبی رفتار نکردند، اول از همه باید بیایند و با ما صحبت کنند و عملکرد ما را بسنجند. آن چهار تشکل قطعاً اگر بی‌عدالتی ببینند، اولین نفراتی هستند که نسبت به این بی‌عدالتی فریاد می‌زنند.
مسئله‌ای که بنده خیلی تأکید دارم حتماً در این گزارش ذکر شود، این است که صف‌بندی‌ها واقعاً باید رعایت شود و کسی که دانشجو نیست، به‌هیچ‌وجه نباید وارد عمل بشود و کسی دیگری هم که اگر دانشجو است و می‌خواهد با توجه به آن دغدغه‌مندی خودش وارد این قضیه بشود، اول از همه باید بیاید با این چهار تشکلی صحبت بکند که فعال هستند. چون اگر بی‌عدالتی اتفاق بیفتد، اولین نفراتی که صدای‌شان بلند می‌شود اینها هستند.
عده‌ای معتقدند تشکل‌های دانشجویی در دانشگاه الزهرا نیروی حاکمیتی و پشتیبان دانشگاه شده است، نظر شما در این‌باره چیست؟
دهقان: تشکل‌های جامعه اسلامی، انجمن اسلامی، بسیج و احتمالاً مجمع اسلامی به‌صورت مجزا با دانشگاه و مسئولان جلسه گرفته و جزئیات را بررسی کرده‌اند علاوه بر آن ما با مردم هم صحبت کردیم. تقریباً اوایل مهرماه اولین تجمعی بود که شروع شد و مردم مقابل درب شمالی دانشگاه تجمع کردند. بعد از اینکه ما پرس‌وجو کردیم متوجه شدیم که فقط 9 نفر از آنها ساکنان آن منطقه بودند و بقیه‌شان اشخاص معترض ساکن در خانه‌ها نبودند. بعد از تجمع بود که خودمان هم پیگیر شدیم، هم با مردم صحبت کردیم و هم با رئیس دانشگاه و مشاوران حقوقی دانشگاه جلسه گذاشتیم و صحبت‌های مخالفان را نیز شنیدیم تا هیچ شبهه‌ای نباشد. به‌هرحال حتی با کسانی که به‌صورت خودجوش ورود کردند صحبت کردیم.
در رابطه با فیش حقوقی‌هایی که عنوان کسر از حقوق بابت اجاره‌بها در آن آمده نیز از دانشگاه پیگیری کردیم مسئولان دانشگاه به‌صراحت گفتند مشکلی نداریم اگر کسی فیش حقوقی دارد که داخلش این عنوان ذکر شده بیاورند نشان دهند تا کمک کنیم حتی گفتند که چون مردم می‌دانند داخل فیش حقوقی ذکر شده کسر حقوق به‌علت اجاره‌بهای خانه‌های سازمانی، نمی‌آیند این را نشان بدهند. می‌گویند داریم ولی نشان نمی‌دهند چون ما حتی آن‌موقع هم به مردم گفتیم اگر فیشی هست، اگر سند و مدرکی هست به ما اطلاع بدهید که ما هم ورود کنیم که متأسفانه از آنها چیزی ندیدیم، خب اسناد و مدارک داخل دانشگاه و حکم‌هایی که بود از سمت دادگاه را هم به‌صورت کامل مشاهده کردیم.
سایر تشکل‌های دانشگاه هم به‌نحوی این روند را طی کردند، هم صحبت با مردم، هم صحبت با رئیس دانشگاه و مشاوران حقوقی دانشگاه و هم با افرادی که کلاً مخالف دانشگاه هستند. در دانشگاه نیز هیچ محدودیتی نگذاشته‌اند؛ هر کس بخواهد برود اجازه ورود دارد و می‌تواند پیگیر این مسائل باشد و خودش به چشم خودش ببیند.
از طرفی به‌هرحال ما خودمان هم جزو مردم حساب می‌شویم و بر خود لازم می‌بینیم کارهایی را که دانشگاه علی‌رغم قانونی بودن خواسته‌اش برای مردم مستضعف انجام داده پیگیری کنیم. یکی از موضوعات همان بحث هزینه‌ای است که به مردم داده و یک‌سری از افراد را هم بنده سند رهن خانه‌های مسکن مهر پردیس را برایشان دیده‌ام.
فارغ از مباحث مطرح شده نظر ما این است که الان بیشتر از همه نقش دولت باید پر رنگ‌تر باشد. از آن سمت دانشگاه را از بابت توسعه تحت فشار قرار می‌دهد و از طرفی نه وزارت علوم و نه سایر وزارتخانه‌های مربوط به مسئله ورود می‌کنند. بر اساس خبری که دانشگاه به ما داده تا وقتی که جای مسکونی حداقل بهتر از آنجا برای مردم پیدا نکند به آن خانه‌ها دست نمی‌زند که یک‌سری آمدند در فضای مجازی گفتند که خانه را روی سر مردم خراب کردند؛ ما که آنجا هستیم، ندیدیم که روی سر اشخاص خانه خراب شود. با این همه معتقدیم که الان دولت باید برای رفع نیاز مردم ورود پیدا کند.
خبری اخیراً در رابطه با انتشار یک فیلم که از جلسه مشترک دانشجویان با مسئولان حقوقی بود، منتشر شد، نظرتان راجع به این فیلم چیست؟
علیزادنیا: در ابتدای امر به‌خاطر موضوعاتی که از طرف کاربران فضای مجازی و تشکل‌های دانشجویی مطرح شده بود، قرار بر این شد که بین معاون حقوقی دانشگاه و نماینده بسیج دانشگاه تهران و نماینده جنبش عدالت‌خواه هستند؛ مناظره‌ای برگزار شود. حقیقت این است که جلسه، خصوصی بوده و اکثر حضاری که در آن جلسه حضور داشتند با دوربین‌های خودشان این فیلم را گرفتند و این‌طوری نبوده که کلاً از فیلم دو نسخه موجود باشد. مسئله بعدی این است که دانشگاه ما در نشستی که دیروز از طرف انجمن حقوقی دانشگاه برگزار شده بود، این قضیه را قویاً رد کردند و گفتند که انتشار از طرف دانشگاه الزهرا نبوده و به‌فرض‌اینکه انتشاری هم اتفاق افتاده باشد، کاری خلاف قانون نیفتاده، چرا که آن جلسه خصوصی بوده و نه محرمانه. نکته مهم اینجاست؛ کسی که این فیلم را انتشار داده از فعالان حوزه رسانه است و هیچ ارتباطی با دانشگاه الزهرا ندارد.
حواشی به وجود آمده در این بحث را ناشی از چه می‌دانید؟
دهقان: این مسئله چند علت می‌تواند داشته باشد. در این برهه برخی قصدشان زدن دولت است. یک‌سری با توجه به انتخاباتی که در پیش رو است قصد دیگری می‌توانند داشته باشند و یک‌سری هم با توجه به سابقه پیشین خودشان از این مسیر سوءاستفاده می‌کنند. البته برداشت من اینطور است که بتوانند حداقل کارهای سابق خودشان را بپوشانند.
آیا شما به صورت متقن اسناد را بررسی کرده و به این نتایجی که گفتید، رسیده‌اید؟
علیزادنیا: بله، بررسی کردیم هم ما و هم وکلای زبردست خارج از دانشگاه بررسی کردند و به این نتیجه رسیدند که به‌صورت متقن حق با دانشگاه الزهرا است. قانونی‌اش را بخواهیم بررسی کنیم اینطور است. اما ما از بُعد اجتماعی هم باید به این مسئله نگاه کنیم. کسی که دارد همه زندگی‌اش از بین می‌رود و آن سرپناهی که چندین سال فکر می‌کرده برای خودش است، از او گرفته می‌شود. این افراد هم حقوقی دارند و به‌عنوان شهروند جامعه مدنی باید به این دردش رسیدگی شود.
دانشگاه به‌عنوان یک متولی دارد این زمین‌ها را از مردم می‌گیرد، در این میان یک شخص ثالثی باید باشد که این مطالبات مردم را درمان بکند و آن هم دولت است. الان دولت به‌عنوان منتخب مردم باید در این قضیه ورود کند و نقش یک میانجی را داشته باشد تا مردم بتوانند به آن سرپناهی که می‌خواستند برسند. برخی کارها در داخل دانشگاه با تشکل‌هاست. یعنی بحث شفاف‌سازی و عدالت‌خواهی که به‌خوبی انجام می‌گیرد. یک طرف بحث خود دانشگاه است که حالا دارد با رأفت و با هبه کردن مقداری از پولی که در اختیارشان قرار داده شده نقش خود را ایفا می‌کند اما بخش مهم‌تر و اعظم مربوط به نقش دولت است که باید ورود پیدا بکند و این مسئله را ختم به خیر بکند.
اول از همه یک مسئله‌ای که باید مطرح می‌شد این بود که برای مخاطب جامعه دانشگاهی ما و مخاطبی که حالا اولِ بیانیه انجمن اسلامی ذکر شده، مشخص شود که حق با کیست؟ وقتی که این مطرح شده و مشخص شد که حق با کیست، آن پایان بیانیه را نمی‌دانم شما مطالعه کردید یا نه، پایانش ذکر کردیم که هرکدام از این اهالی که آنجا هستند، اگر مدرکی دارند که دال بر حقیقت است بیایند ارائه بدهند.
با توجه به اینکه گفتید دولت باید خاتمه‌گر این مسئله باشد و مطالبه اصلی از آن انجام گیرد، بفرمایید مطالبه شما از دولت چیست؟
علیزادنیا: امکاناتی که در اختیار دولت است قطعاً نه تشکل‌ها دارند و نه بقیه کسانی که دنبال این ماجرا هستند، این است که دولت باید با توجه به امکانات و متخصصانی که در بدنه خود دارد، یک طرح جامعی را سریع و به صورت ضرب‌الأجلی بنویسد و آن را به‌عنوان راهکار به مردم معرفی کند. الان یک راه تجمیع خانه‌ها است و این مسئله مهمی است.
کسانی که دارند داخل آن خانه‌ها زندگی می‌کنند، حالا یک‌عده‌شان بسیار از لحاظ معیشتی و زندگی تحت فشار هستند، یک خانه‌ای در اختیارشان قرار گرفته شود. ولی کسی که می‌خواهد رأی قطعی دادگاه را بشکند و بگوید چون ما سال‌ها در داخل آن خانه زندگی می‌کنیم الان هم باید زندگی بکنیم، به‌نظرم این باید از آن مردمی که احتیاج به کمک دارند، جدا بشود.
دهقان: مسئولان دانشگاه اصلاً قصد نداشتند همه اطلاعات را در اختیار عموم بگذارد و فقط می‌خواستند یک نشستی برای دانشجویان دانشگاه الزهرا برگزار کنند. با توجه به مطالباتی که تشکل‌های دانشجویی از دانشگاه داشتند، این مسئله رقم خورد که علاوه بر دانشجوها، نمایندگان مردم، کسانی که به‌عنوان نماینده قصد ورود دارند و حتی کسانی که می‌خواهند برای مردم کاری کنند هم بیایند و اسناد و مدارک ارائه کنند تا این مسئله بین دو طرف بررسی شود.
درصدد این هستیم که با توجه به نزدیکی روز 16 آذر مطالبات را بیشتر و قوی‌تر بیان کنیم چراکه می‌دانیم صحبت و مطالبات دانشجویان در آن زمان نتیجه‌بخش‌تر خواهد شد.
دولت به‌عنوان نماینده مردم هیچ‌یک از مسئولان و وزرایش را در مناطق محروم نمی‌فرستد، برای دلجویی از مردم تهران که شاید فاصله‌ای هم نداشته باشد، به‌هرحال مسیر ونک چیزی نیست و این مسئولان حتی به یک سرزدن عادی هم بسنده نکردند که بیایند ببینند واقعاً چه چیزی واقعیت است و مردم چه مشکلی دارند.
علیزادنیا: الان مثلاً وزارت علوم واقعاً جایش خالی است، چرا نیستند؟ چرا هیچ‌کدام از آن مسئولانش نمی‌آیند با مردم صحبت کنند. چرا کسی که به‌عنوان نماینده حاکمیت است، حالا نوک پیکان را چرخانده‌اند به‌سمت حاکمیت، چرا از سمت آنها کسی نیست که بیاید صحبت بکند؟ من به شما گفتم، یک جایی نقش تشکل است، از یک‌جایی به بعد نقش دولت است که بیایند صحبت بکنند و برای مردم شفاف‌سازی انجام بدهند. دردِ دل مردم را که بشنوند، قطعاً به راهکار هم می‌رسند.
انتهای پیام/4007/ 4107/پ
انتهای پیام/
فاطمه
دوشنبه ۰۵ آذر ۱۳۹۷ - ۱۲:۲۹
پاسخ
علی اوتادی
دوشنبه ۰۵ آذر ۱۳۹۷ - ۱۸:۴۵
پاسخ
