فیلمساز خوب در 100 ثانیه هم حرفش را بیان میکند
پیمپاکا توویرا(pimpaka towira)، داور تایلندی بخش مسابقه بینالملل فیلمهای کوتاه و نیمهبلند یازدهمین دوره جشنواره بینالمللی سینماحقیقت، در حاشیه برگزاری این جشنواره و در گفتوگو با خبرنگار فرهنگی آنا، با اشاره به اینکه دیدن فیلمهای کشورهای مختلف دریچه ذهنی و دید او را باز میکنند، بیان کرد: با اینکه اولین سمت داوری من نیست اما اولین باری است که به ایران میآیم و داور جشنواره آن میشوم. دیدن فیلمها در هر جشنوارهای موجب تکمیل اطلاعات من در زمینههای مختلف میشود.
وی در خصوص جشنواره سینماحقیقت طی اظهارنظری عنوان کرد: یازده دوره از برگزاری این جشنواره میگذرد و به نوعی قدیمی محسوب میشود و نکته بارز آن هم برنامهریزی دقیقی است که در سالهای برگزاریاش به دست آورده است.
این مستندساز که به عنوان داور بخش فیلمهای کوتاه و نیمهبلند به این دوره از جشنواره دعوت شده، در مورد شیوه داوریاش توضیح داد: نگاه جدید و تازه با برداشتی متفاوت به سوژهها، نکتهای است که در داوری آثار به آن توجه میکنم، اگر فیلمی یک سوژه تازه داشته باشد اما با یک نگاه تکراری به آن پرداخته شده باشد از نظر من فیلم نیست در حالیکه اگر فیلم دیگری سوژهای داشته باشد که بارها به آن پرداخته شده اما نوع روایت آن متفاوتتر از آنچه که دیدهام باشد و به نوعی حرف تازهای از همان سوژه تکراری را به تصویر کشیده باشد، لایق برگزیدهشدن است.
توویرا که تاکنون جشنوارههایی در آلمان، سوییس و هنگکنگ و ژاپن را داوری کرده است در مورد مستند و تولید آن نیز اظهار کرد: برخلاف همه باورها، مدت زمان مستند اهمیتی ندارد و اینکه مستندی کوتاه یا بلند باشد، نمیتواند دلیل خوب بودن آن تلقی شود، چرا که معتقدم فیلمساز خوب میتواند در 100 ثانیه هم حرفش را به بهترین شکل بیان کند و چه بسا فیلمهای صدثانیهای زیادی با این ویژگی دیدهایم.
وی افزود: راهی که فیلمساز برای بیان سوژهاش میرود، مهمترین نقطه فیلمسازی است. اتفاقا فیلمسازانی که فیلمهای بلند میسازند به نوعی برای خود زمان میخرند تا بالاخره در بهترین و مناسبترین زمان حرفشان را بیان کنند در حالیکه یک فیلمساز باید بداند از کجا شروع میکند و قرار است به کجا برسد. اغلب فیلمسازانی که نمیدانند قرار است به کجا برسند سردرگم میشوند و با طولانیکردن فیلم میخواهند موقعیت را پیدا کنند.
انتهای پیام/