آیت‌الله شاه‌آبادی نمادی از یک عرفان واقعی اسلامی است

به گزارش خبرنگار حوزه اندیشه خبرگزاری آنا؛ آیت الله سعید شاه آبادی، رئیس موسسه غدیر شناسی در راستای معرفی آیت الله العظمی میرزا محمدعلی شاه آبادی، استاد امام خمینی (ره) و عارف بنام معاصر، صحبت هایش را اینچنین برای ما آغاز کرد: اولا باید عرض کنم که بنده توفیق بهره مندی از حضور و جلسات این بزرگوار را نداشته ام. اما خدا را شاکرم که وظیفه پژوهش و تحقیق پیرامون آثار و تالیفات ایشان را به بنده عطا کرد. اینکه درباره سلوک و رفتار و آرا ایشان، مصاحبه هایی با شخصیت های مختلفی داشته باشم و آثاری را در این باره منتشرکنم از همین الطاف الهی است که شامل بنده شده است.

وی افزود: درمورد فضائل اخلاقی مرحوم آیت الله العظمی میرزا محمدعلی شاه آبادی(ره)، آنچه که ما از بزرگانی که محضر ایشان را درک کردند شنیده ایم این است که فضائل اخلاقی این عارف و فقیه بزرگ بیش از آن اندازه بود که بشود در یک مصاحبه گفت و حق مطلب را آنچنان که باید ادا کرد. اما به مصداق اینکه (ما لا یدرک کله، لا یترک کله) هرچند نمی‌توانیم همه این فضائل را بگوییم اما آنچه که می‌شود در یک مصاحبه مختصر عرض کرد را خواهم گفت.

رئیس موسسه غدیر شناسی گفت: اولین و مهمترین وصف حال برای این بزرگوار، ارادت شدید ایشان به ساحت مقدس حضرات معصومین خصوصاً حضرت الزهرا (س) بود. عموی بنده، آیت الله حاج آقای نصرالله شاه آبادی نقل می کنند که ایشان (آیت الله العظمی میرزا محمدعلی شاه آبادی) وقتی می خواستند استخاره‌ای بگیرند می فرمودند الهی به نور زهرا (س) الهی به عصمت زهرا (س) و خدا را به حضرت زهرا (س) قسم می‌دادند، بعد قرآن را باز می کردند و استخاره می‌گرفتند.

وی ادامه داد: از ویژگی های دیگر ایشان تواضع و فروتنیشان بود. دوستان نقل می کنند در بازار تهران از مسجد تا منزل که می خواستند بروند، اگر حتی یک کودک ده ساله می آمد محضرشان یا با ایشان حرفی داشت، می ایستادند، به چهره ی او نگاه می کردند و با حوصله به حرف آن کودک گوش می‌دادند و اگر جوابی یا مطلبی بود به او می‌گفتند.

وی گفت: اگر باز از موارد تواضع آیت‌‌الله شاه‌آبادی بزرگ بخواهم عرض کنم خاطره ای است که از مرحوم امام(ره) نقل شده است، امام می گفتند ما دیدیم هنگامی که درسمان تمام می شد، طلبه جوانی می آمد محضر ایشان و کتاب حاشیه ملاعبدالله را از ایشان درس می آموخت. ماتعجب کردیم شخصیتی دراین رده علمی، در حوزه ای که این همه استاد دارد، آنهم شخصیتی که از قبل اذان صبح تدریس را شروع کرده تا حدود ساعت 11 صبح جمعا 9 درس تدریس کرده؛ به این طلبه درس حاشیه ملا عبدالله می دهد. ما به ایشان اعتراض کردیم اما ایشان فرمودند: انسانی از من یک درخواستی کرده است و من درحد توانم باید اجابت کنم. حتی نفرمودند یک طلبه یا یک مسلمان یا یک شیعه، فرمودند یک انسان .

رئیس موسسه غدیرشناسی در ادامه با گله مندی از مغفول ماندن وجهه ی فقهی آیت الله شاه آبادی گفت: من این مطلب را از مرحوم آیت الله العظمی میرزا هاشم آملی(ره) که از شاگردان ایشان بودند را عرض می کنم. مرحوم آیت الله آملی اظهار ناراحتی و تاسف می کردن که ابعاد فقهی و اصولی بودن ایشان مستور مانده است. علتش هم این بود که حضرت امام(ره) در عرفان شاگردی آقای شاه آبادی را می کردند و البته علاوه برعرفان، دراخلاق هم که یک رشته علمی و درسی جداگانه است شاگرد ایشان بودند، امام هرگاه نامی از استادش مرحوم آیت الله العظمی میرزا محمدعلی شاه آبادی به زبان می آوردند از عبارت (روحی فدا) به استفاده می‌کردند، این جمله واقعا عبارت بسیار بالایی است و وقتی از لسان یک فرد ممتازی مانند امام خمینی (ره) صادر بشود اهمیت و جایگاهی ویژه پیدا می کند.

وی ادامه داد: جایگاهی که آقای شاه آبادی در منظر امام داشتند هیچ یک از اساتید بزرگوار و معظم امام (ره) نداشتند؛ بنابراین این توصیفات از لسان امام (ره) و بیان آرا و نظرات عرفانی آقای شاه آبادی از زبان امام (ره) باعث شد که بعد فقاهت ایشان مستور بماند. به هرحال این مهم است که طلاب و بزرگان ما بدانند آقای شاه آبادی مرتبه بالایی در فقاهت و اجتهاد داشتند ولی خب اوج درخشندگی ایشان درعرفان و فلسفه باعث شده که افراد به این وجوه توجه نکنند و بی اطلاع باشند.

رئیس موسسه غدیرشناسی گفت: تایید اجتهاد این عارف و فقیه هم جالب و قابل تامل است. مرحوم میرزای شیرازی دوم یعنی آیت الله میرزا محمد تقی شیرازی (ره) که از علمای بزرگ بوده و درطول عمرشان فقط به 6 نفر اجازه اجتهاد دادند، کسی بود که مرحوم شاه آبادی را تایید کردند و همین امر نشان دهنده ی اوج مرتبه فقاهت این بزرگوار است.

آیت الله سعید شاه آبادی گفت: من روزی که محضر امام (ره) مشرف شدم بعد ازشهادت والد شهیدم برای این که بدست مبارک امام (ره) معمم بشوم در اردیبهشت 1363 و در محضر حضرت آقا که رییس جمهور بودند، دوستان در روز عید مبعث قبل اینکه امام داخل حسینیه تشریف ببرند درآن اتاق خودشان بودند. دوروز بود که ازشهادت والد شهید ما گذشته و حضرت آقا و دوستان، سوالاتی در مورد ارتباطشون با آیت الله شاه آبادی مطرح کردند. ایشان تعبیرشان این بود که آقای شاه آبادی علاوه براینکه یک فقیه بزرگ و یک عارف کامل بودند، یک مبارز به تمام معنا هم بشمار می رفتند. این امر بسیار جالب و درس آموز است که یک انسان هم در عالم عرفان در اوج بماند و هم در مبارزه و جهاد عملی پیشتاز باشد. آقای شاه آبادی نشان داد که این دوخصلت در آموزه های دینی و درمکتب اسلام قابل جمع هستند.

وی در پایان افزود: مرحوم والد شهیدم نقل می کردند که درمبارزه با رضاخان، آقای شاه آبادی در سال 1306 تصمیم می گیرند که عده ای از علما را جمع کنند و در حرم حضرت عبدالعظیم(ع) تحصن کنند. ظاهراً با 70نفر برای متحصن شدن هم قسم می شوند. از2 یا3 روز قبل از حرکت، افرادی که قراربود همراه بشوند، عذر آوردند و حاصلش این شد که آقا با سه نفر رفتند و این سه نفر هم تمام مدت را نماندند. آقا خودشون 11ماه درحرم عبدالعظیم(ع) در اعتراض به رضاخان متحصن بودند. تازه اوایل ظلم های رضا خانی بود وبحث کشف حجاب که سال 1314 اتفاق افتاد. با وساطت شهید آیت الله مدرس و مرحوم آیت الله شیخ عبدالنبی نوری که از علمای بزرگ آن موقع تهران بودند تحصن خودشان را خاتمه دادند و بلافاصله درسال1307 بعد از پایان تحصن به قم رفتند و تا سال1314 در آنجا می مانند. درهمین مدت است حضرت امام (ره) محضر آقای شاه آبادی را درک می کنند و آرام شیفته و عاشق وجود نازنینشان می شوند. به هرحال این روحیه ی جهاد و مبارزه ی آیت الله شاه آبادی زبانزد عام و خاص بود علاوه براین؛ نمادی از یک عرفان واقعی اسلامی و است.