استقرار یک تلسکوپ قدرتمند در بیابان‌های شیلی
قرار است یک تلسکوپ قدرتمند دیگر به مجموعه تلسکوپ‌های بیابان آتاکاما در شیلی اضافه شود.
به گزارش گروه رسانه‌های دیگر آنا از ایسنا، بیابان آتاکاما در شیلی میزبان چندین تلسکوپ قدرتمند است که اکتشافات بسیاری را انجام داده‌اند و حال تیمی از محققان بین‌المللی با حمایت شرکت کیک‌استارتر که حامی طرح‌های علمی و فناوری در سراسر جهان است، قصد دارند یک تلسکوپ قدرتمند جدید را بسازند و در این بیابان مستقر کنند. مه‌مترین هدف این تلسکوپ جستوجو برای حیات فرازمینی عنوان شده است.
این تلسکوپ «یابنده حیات فرازمینی» نامیده شده و آن را اختصارا ELF می‌نامند. ELF از 16 آینه پنج متری برای رصد کهکشان‌ها استفاده می‌کند که همگی با فناوری آینه چاپی با قطر پایین تولید شده‌اند. قطر کلی این تلسکوپ 25 متر خواهد بود. برد رصدی این تلسکوپ به 25 سال نوری می‌رسد که برابر با 236 هزار و 500 میلیارد کیلومتر است.
محققان امیدوارند بتوانند با استفاده از این تلسکوپ به اطلاعات تازه‌ای در رابطه با سیارات فراخورشیدی نزدیک زمین دست پیدا کنند و نشانه‌هایی از آب، متان و اوزون را در دیگر سیارات فراخورشیدی بیابند.
دکتر اسوتلانا بردیوگینا، یکی از محققان حاضر در این پروژه، گفت: «ما قصد داریم به نشانه‌هایی از حیات در نزدیک‌ترین سیارات فراخورشیدی دست پیدا کنیم و به همین دلیل از موادی برای آینه‌های این تلسکوپ استفاده خواهد شد که بیشترین میزان درخشندگی و جذب نور را داشته باشند».
قرار است این تلسکوپ به عنوان اولین هدف رصدی سیاره پروکسیما بی(Proxima B) را که در فاصله 4/2 سال نوری از زمین قرار دارد مورد بررسی قرار دهد. منظومه ستاره‌ای پروکسیما در فاصله بیش از چهار سال نوری از زمین قرار دارد که ستاره میزبان آن یک کوتوله سرخ است.
بررسی محققان سازمان فضایی آمریکا (ناسا) نشان می‌دهد که سیاره‌ای که در ناحیه قابل سکونت یک منظومه با میزبانی یک کوتوله سرخ مانند پروکسیما قرار گرفته باشد نمی‌تواند در اطراف خود جوی مشابه زمین را حفظ کند.
سیاره پروکسیما بی در ناحیه قابل سکونت ستاره خود قرار دارد اما حجم تشعشعات نجومی یافت شده در سطح این سیاره نشان می‌دهد امکان وجود حیات در آن بسیار پایین‌تر از آن است که پیش از این تصور می‌شد.
کاترین گارسیا، محقق ناسا در مرکز گودارد، گفت: «برای بررسی وضعیت وجود حیات در این سیاره ما یک مدل‌سازی انجام دادیم».
وی افزود: «در این مدل‌سازی ما زمین را در سامانه پروکسیما به جای سیاره مورد نظر قرار دادیم و با توجه به ساختار جو، میدان مغناطیسی و جاذبه زمین، متوجه شدیم که زمین نمی‌تواند میزان تشعشعات این کوتوله سرخ را تحمل کند».
اوفر کوهن، استاد نجوم دانشگاه ماساچوست و یکی از محققان این تحقیق، گفت: «با توجه به این داده‌ها سوالی که مطرح می‌شود این است که چقدر از جو سیاره در این ناحیه نابود می‌شود و این اتفاق در چه فاصله زمانی اتفاق می‌افتد».
وی افزود: «اگر ما بتوانیم این زمان را تخمین بزنیم، می‌توانیم به خوبی محاسبه کنیم که نابودی کامل جو سیاره چقدر زمان می‌برد و می‌توانیم آن را با عمر خود سیاره مقایسه کنیم».
ستاره میزبان این سیاره حجم زیادی از اشعه‌های ماوراءبنفش را به سمت سیارات اطراف خود می‌فرستد که اکثر گازهای موجود در جو آنها را یونیزه می‌کند و با جدا کردن الکترون‌های آنها سبب ایجاد یک پوشش سراسری از ذرات باردار ایجاد می‌کند. الکترون‌های جدا شده انرژی کافی را برای خروج از جاذبه سیاره خود پیدا می‌کنند و از جو خارج می‌شوند.
حجم تشعشعات دریافتی در حوالی سیاره پروکسیما ب حدودا 100 برابر میزان تشعشعات دریافت شده در زمین از سمت خورشید است و سرعت تخلیه جو آن 10 هزار بار سریع تر از زمین است. این مطالعه صرفا براساس محاسبات ریاضی انجام شده است و تاثیر عوامل محیطی در آن کمتر لحاظ شده است. برای مثال تاثیر اثر حرارتی و یا میدان مغناطیسی در فرار جو سیاره از جمله عواملی بوده که کمتر در نظر گرفته شده است.
محققان برای بررسی تاثیر عوامل جانبی عامل گرمای درونی خود جو سیاره موسوم به ترموسفررا به صورت خاص مورد ارزیابی قرار دادند. بررسی‌ها نشان داد که در بالاترین دمای ممکن و یک میدان مغناطیسی کاملا باز، این سیاره جوی به اندازه جو زمین را در مدت 100 میلیون سال از دست خواهد داد و زمانی که پایین‌ترین دمای ممکن و میدان مغناطیسی بسته اعمال شد این زمان به بیش از دو میلیارد سال افزایش یافت.
با توجه به نور و انرژی کمی که ستاره‌های کوتوله سرخ دارند، هر چقدر سیارات بتوانند جو بیشتری را در خود حفظ کنند، احتمال وجود آب مایع در آنها افزایش می‌یابد.
پروکسیما قنطورس( Proxima Centauri) یک ستاره کوتوله قرمز با فاصله 4/2 سال نوری و نزدیک‌ترین ستاره به زمین پس از خورشید است. این ستاره در سال ۱۹۱۵ و توسط رئیس رصدخانه ملی آفریقای جنوبی کشف شد. پروکسیما قنطورس جزئی از سامانه ستاره‌ای آلفا قنطورس به‌شمار می‌آید و نزدیک‌ترین ستاره به خورشید ما است. از آنجایی که این ستاره نسبت به دیگر ستاره‌ها به زمین بسیار نزدیک است، می‌توان اندازه قطر زاویه‌ای آن را به طور مستقیم اندازه گرفت که این مقدار یک هفتم قطر زاویه‌ای خورشید محاسبه شده است. پروکسیما قنطورس جرمی حدود یک هشتم جرم خورشید دارد و میانگین چگالی آن ۴۰ برابر خورشید است. باید دید داده‌های تلسکوپ ELF در آینده چقدر می‌توانند امیدها را برای کشف حیات در این منظومه فراخورشیدی زنده کند.
انتهای پیام/
