تجدیدنظر دیرهنگام

درحال حاضر، حتی سعودی‌ها هم ناچار شده‌اند که در محاسبات و سیاست‌های ناکام خود به کلی تجدیدنظر کنندو به فکر جایگزینی سیاست‌های جدیدی باشند که بتواند آنها را از آثار و تبعات این همه رسوائی و شکست و بی‌آبروئی نجات دهد.
تصادفی نیست که در صحنه سیاسی و حتی نظامی و عملیات میدانی، از تروریست‌های موسوم به «ارتش آزاد سوریه» هم خبری نیست. چرا که از یکطرف بین حامیان آنها اختلاف نظرهای جدی و فزاینده‌ای به وجود آمده و از سوی دیگر بقایای تروریست‌های موسوم به ارتش آزاد هم در سایر گروه‌های تروریستی جذب و ادغام شده‌اند و عملاً در صحنه عملیات میدانی و در صحنه سیاسی، چیزی به نام ارتش آزاد، وجود خارجی ندارد. این یک رسوائی بزرگ و تاریخی برای حامیان تروریسم و حتی «اتحادیه عرب» است که با اعمال فشار عربستان و سایر حامیان تروریسم، کرسی رسمی دولت سوریه را به تروریست‌های ارتش آزاد اعطا کرد و باعث شد که تروریست‌ها همردیف با سایر اعضای اتحادیه عرب، در کنار هم قرار بگیرند. این پدیده، چیزی به تروریست‌ها نیفزود و اعتبار و حیثیتی برای آنها کسب نکرد بلکه بی‌آبروئی اتحادیه عرب و حامیان تروریسم را در یک تصویر به یاد ماندنی ثبت و ضبط کرد و در صفحات تاریخ معاصر، به ذلت پذیری اتحادیه عرب گواهی داد. اکنون با سفر تدریجی مقامات کشورهای مختلف به سوریه و گشودن باب تعامل با دمشق یکبار دیگر دنیای معاصر به بطلان سیاست‌های خانمان برانداز محور شرارت غربی – عبری – عربی واقف شد و دریافت که چرا مذاکرات ژنو 1 و 2 به بن بست رسید؟ چرا که براساس محاسبات و اهداف خیانت آمیزی شکل گرفته بود که سعی داشت کشورهای عربی و اسلامی در قلب منطقه نفت خیز خاورمیانه را به کلی ویران کند و به اعتراف مقامات آمریکائی حداقل نیم قرن به عقب براند. علاوه بر این، با مشاهده ابعاد ویرانی‌ها و تخریب عمدی زیرساخت‌ها در سوریه، عراق و لیببی، نیز می‌توان دریافت که آنها عملاً سرگرم زمینه سازی برای حضور دراز مدت در این کشورها به بهانه بازسازی ویرانه‌های جنگ هستند. این بسیار شرم آور است که حامیان تروریسم، یکبار در قامت حمایت از تروریست‌ها، در منطقه نقش آفرینی کرده‌اند و این بار هم به بهانه تلاش برای بازسازی ویرانه‌های جنگ با تروریسم، سعی دارند جای پای خود را در منطقه تثبیت نمایند.
دقیقاً به همین دلیل است که در خلال عملیات نظامی ائتلاف آمریکا در سوریه و عراق شاهد اقدامات عمدی آنها برای ویرانی زیرساخت‌ها و تخریب تمامی امکانات زیربنائی هستیم که در آن واحد، یک اقدام چند منظوره برای تامین اهداف میان مدت و دراز مدت حامیان تروریسم تلقی می‌شود.
ملت‌ها و دولت‌های منطقه نباید از این حقایق عینی و ملموس به سادگی عبور کنند و دست‌های به خون آغشته حامیان تروریسم را بدون در نظر گرفتن نقش آنها در ویرانی منطقه، یکبار دیگر بفشارند. واقعیت این است که اگر قرار باشد اراده و تصمیم حامیان تروریسم در اولویت باشد، هنوز هم انتخاب اصلی آنها همان تروریست‌ها و رژیم‌های دیکتاتوری و خون آشام در منطقه است. آنها هنوز هم با ملت‌ها و نیروهای مقاومت مردمی، مشکل دارند و مایل نیستند شکست خفت بار در برابر نیروهای مقاومت در سوریه و عراق را به سادگی بپذیرند.
این برای ملت‌های منطقه و سایر دولت‌ها و ملت‌ها در دنیای عرب و دنیای اسلام، درس بزرگی است که از فجایع سوریه و عراق می‌توانند بیاموزند. آمریکا برای شکست و سرکوب داعش و نه نابودی و ریشه کنی آن، یک برنامه 10 تا 30 ساله تدوین کرده بود ولی به برکت رشادت‌ها و جانفشانی ارتش عراق و نیروهای مقاومت مردمی موسوم به حشدالشعبی، امروزه پایان داعش و مرگ تروریست‌ها در عراق جشن گرفته می شود. حتی تصمیم اخیر فرانسه، عربستان و سایر حامیان تروریسم مبنی بر حذف شرط برکناری بشار اسد هم تصمیم قلبی آنها نیست بلکه این شرایط عینی منطقه و سیر حوادث پرشتاب در صحنه عملیات میدانی است که چنین سیاستی را به آنها تحمیل کرده است. در واقع حامیان تروریسم با این تجدیدنظر دیرهنگام در سیاست‌های خائنانه‌شان، نشان داده‌اند که مایل نیستند بیش از این تحولات منطقه جا بمانند و در موقعیتی قرار بگیرند که فردا برای جبران اشتباهاتشان بسیار دیر شده باشد.
از همان ابتدا کاملاً آشکار بود که حمایت از تروریست‌ها با منافع ملی کشورهای منطقه در تضاد و تعارض جدی قرار دارد ولی حامیان تروریسم امیدوار بودند از تروریست‌ها به عنوان جاده صاف کن در جهت ایجاد خاورمیانه جدید با محوریت صهیونیست‌ها سوءاستفاده کنند اما تیرشان به سنگ خورد و هرچه بیشتر تلاش کردند، کمتر نتیجه گرفتند. ملت‌های منطقه لازم است رمز و راز ناکامی تروریست‌ها و حامیان آنها را درک نمایند و برای بهره گیری از این ظرفیت‌ها و استعدادها، هرگز تردید نکنند.