ساخت نانوساختار مقاوم‌سازی ایمپلنت‌ها در مقابل خوردگی در دانشگاه صنعتی سهند تبریز

به گزارش آنا به نقل از روابط عمومی ستاد نانو، رفتار خوردگی بیومواد فلزی ارتباطی قوی با زیست تخریب پذیری فلزات پزشکی قابل کاشت در بدن انسان دارد. لذا بررسی این ویژگی اهمیت بالایی دارد.

به گفته‌ حسین ملکی قلعه، فولاد ضد زنگ 316L جایگاه ویژه‌ای در ساخت ایمپلنت‌های فلزی دارد. با این حال به دلیل فرآیند خوردگی در محیط بدن در دراز مدت، می‌تواند مشکلات بیولوژیکی را برای فراد به همراه داشته باشد. خورده شدن فلز موجب آزاد شدن یون‌های سمی فلزی همچون نیکل و کروم شده که منجر به حساسیت و عفونت در محیط بدن می‌شود.

ملکی قلعه در ادامه افزود: «ساخت فولاد 316L به شکل نانوساختار به میزان قابل توجهی مقاومت به خوردگی این آلیاژ را در مقایسه با نمونه میکروساختار افزایش می‌دهد. در تحقیق حاضر نیز فولاد 316L به منظور بکارگیری برای انواع ایمپلنت در بدن انسان، توسط فرآیند شکل دهی تحت فشار شدید، از ساختار میکرو به ساختار نانو اصلاح شد».

ایمپلنت‌های فلزی جهت استفاده در ایمپلنت‌های دایمی مانند کاشت دندان، مفاصل مصنوعی و ایمپلنت‌های غیر دایمی مانند پلیت‌های استخوانی برای ثابت نگه داشتن استخوان شکسته شده، استفاده می‌شوند.

به گفته‌ این محقق به دنبال اصلاح ساختار فولاد 316L به ساختار نانو، رفتار مقاومت به خوردگی این فولاد در محیط مایع بدن، که حاوی یون خورنده‌ کلر است، به میزان قابل توجهی بهبود پیدا می‌کند. افزایش مقاومت به خوردگی ایمپلنت به کار رفته در محیط بدن، زیست سازگاری و ایمنی آن را در محیط بدن افزایش می‌دهد. همچنین امکان ایجاد حساسیت توسط آزاد شدن یون‌های فلزی از سطح ایمپلنت به دلیل فرآیند خورده شدن ایمپلنت فلزی در محیط بدن را به حداقل می‌رساند.

فولاد اصلاح شده در این طرح از متوسط اندازه 78 نانومتر برخوردار است؛ طبق نتایج حاصل شده مقاومت به خوردگی فولاد نانوساختار 316L تولید شده حدود 4 برابر بیشتر از حالت میکروساختار آن بوده است.

نتایج این تحقیقات از تلاش‌های حسین ملکی قلعه، کارشناس ارشد مهندسی مواد دانشگاه صنعتی سهند تبریز، دکترمحمدحسین فتحی، عضو هیئت علمی دانشگاه صنعتی اصفهان و همکارانشان حاصل شده است.