افزایش نرخ زنده ماندن موش‌های مبتلا به سرطان میزوتلیما با نانوذرات

به گزارش گروه علم و فناوری آنا به نقل از ستاد ویژه توسعه نانو، محققان دانشگاه بوستون با همکاری پژوهشگرانی از مدرسه پزشکی هاروارد موفق به ارائه روشی برای وارد کردن داروی ضدسرطان به درون تومور میزوتلیما شدند؛ توموری که در اثر تماس با آزبست ایجاد می‌شود. این گروه نشان دادند که نرخ زنده ماندن بیماران با استفاده از این فناوری دو برابر می‌شود.

این گروه از نانوذرات برای رهاسازی دوز بالایی از داروی پاکلیتاکسیال به درون تومور در موش‌های آزمایشگاهی استفاده کردند. این نانوذرات زمانی که در محیط با pH اسیدی وارد شوند، محتویات خود را آزاد می‌کنند؛ با این کار می‌توان سلول تومور را هدف قرار داد. این روش با کمترین اثر جانبی نرخ زنده ماندن را در بیماران افزایش می‌دهد.

نانوذرات به تنهایی قادر به هدف قرار دادن بافت ویژه‌ای در بدن نیستند. اما این نانوذرات به گونه‌ای طراحی شده‌اند که می‌توانند تومور سرطانی را هدف قرار دهند و محتویات دارویی خود را تنها در محیطی با pH از پیش تعیین شده رهاسازی کند.

سلول‌های سرطانی محیط اسیدی دارند و در محیط نرمال یا قلیایی با چالش روبه‌رو هستند. این نانوذرات به گونه‌ای طراحی شده‌اند که نسبت به pH اسیدی حساس هستند و در صورت رسیدن به محیط اسیدی، دچار فروپاشی شده و دارو را رهاسازی می‌کنند.

بیشتر بیماران مبتلا به این نوع سرطان معمولاً با شیمی‌درمانی درمان می‌شوند، اما بیشتر آنها بعد از 18 ماه از تشخیص بیماری، جان خود را از دست می‌دهند. یکی از دلایل مرگ این بیماران آن است که دارو را نمی‌توان به مقدار کافی به تومور رساند چراکه دوز بالای دارو موجب آسیب دیدن سلول‌ها سالم می‌شود.

اما در این روش، نانوذرات می‌توانند دارو را تنها در محل تومور رهاسازی کنند. با این کار سلول‌های سالم از گزند داروهای سمی شیمی‌درمانی مصون می‌مانند.

این گروه تحقیقاتی نشان دادند که این نانوذرات می‌توانند دارو را در مدت چهار ساعت بعد از تزریق به تومور سرطانی برسانند. همچنین دریافتند که تومور به سرعت دارو را جذب کرده و در مدت دو هفته ابعاد آن کوچک می‌شود.

نرخ زنده ماندن در موش‌های مبتلا به این نوع سرطان، با استفاده از این سامانه دارویی دو برابر افزایش یافت.