مهندسان آلمانی از لیوان‌های پلاستیکی بازیافتی، اندام مصنوعی می‌سازند

به گزارش گروه علم و فناوری آنا به نقل از TechRepublic، هزاران انسان سالانه در اثر تصادفات و حوادث مختلف، عضو یا اندامی از بدن خود را از دست می‌دهند اما تنها شمار اندکی از این معلولان توان مالی خرید اندام مصنوعی را دارند. این در حالی است که تخمین‌زده می‌شود ۸۰ درصد از انسان‌هایی که به دلایل گوناگون معلول شده‌اند، در کشورهای در حال توسعه زندگی کنند.

اکنون تصور کنید که یک گوشی هوشمند، یک دستگاه چاپگر سه‌بعدی و مواد خامی که از لیوان‌های پلاستیکی بازیافتی به دست آمده‌اند، همه‌ آن چیزی باشد که با آن بتوان به معلولان کمک کرد.

کریستین تساگل که در رشته انفورماتیک تجاری (Business informatics) دانشگاه ارلانگن پژوهش می‌کند، سرپرستی گروهی تحقیقاتی را به عهده دارد که از یک سال و نیم گذشته تحقیقات خود را روی امکان کمک به معلولان در کشورهای در حال توسعه و چگونگی آن متمرکز کرده‌اند.

تساگل قصد دارد سازه‌های مقرون به صرفه خود را برای معلولان با کمک چاپگرهای سه‌بعدی بسازد. مواد خام این اندام‌های مصنوعی قرار است از لیوان‌های پلاستیکی بازیافتی تامین شود.

تنها کاری که طبق گفته این پژوهشگر به عهده پزشک درمانگر خواهد بود، اندازه‌گیری عضو آسیب‌دیده و گرفتن ۲۰ تا۳۰ عکس از آن و ارسال آنها به چاپگر است. یک نرم‌افزار مسئول تهیه مدلی سه‌بعدی بر پایه این اندازه‌هاست. به گفته این پژوهشگر هیچ اندامی شبیه دیگری نخواهد بود، چون هر یک از تولیدات بر اساس نیازها و اندازه‌گیری دقیق محل قطع یا آسیب عضو ساخته شده است.

تساگل توضیح می‌دهد که تمام سیستم باید به گونه‌ای طراحی شده باشد و عمل کند که کار کردن با آن آسان باشد و دانش ویژه‌ای طلب نکند.

اندام‌های مصنوعی به قیمت ۱۰ یورو

قیمت دستگاه چاپگر هم‌اکنون ۴۵۰۰ یوروست. زمان چاپ یک عضو به این روش، 30 ساعت تخمین زده می‌شود. دستگاه‌های چاپگر حساسند و فشار هوا و دما در طول چاپ باید ثابت بماند. بهای ماده‌ای که چاپگر به آن نیاز دارد نیز زیاد است. به همین خاطر پژوهشگر آلمانی به فکر استفاده از پلاستیک بازیافتی افتاده است.

اما برای ذوب کردن این پلاستیک ارزان‌قیمت و تبدیل آن به فرمی که چاپگر سه بعدی بتواند با آن کار کند، به دستگاهی به نام اکستروژن نیاز است که بهای آن هم در اروپا حدود ۴۰۰۰ یورست. میانگین بهای پروتزهای معمولی در اروپا حدود ۱۵۰ یوروست. هدف تساگل این است که اندام‌های مصنوعی تولید کند که حدود ۱۰ یورو قیمت داشته باشند.

تساگل و همکارانش می‌خواهند اندام‌های چاپی‌شان را امسال آزمایش و سال دیگر روانه بازار کنند. هزینه انتقال اندام‌های مصنوعی توسط چاپگر به کشورهای در حال توسعه از جمله مواردی است که این گروه تحقیقاتی در پی حذف آنها پس از شروع تولید است. یک راه برای کم کردن هزینه‌ها استقرار چاپگرهای سه‌بعدی در خود کشورهای در حال توسعه است.